Helaas komt er altijd een dag dat je afscheid moet nemen van je geliefde diertje.
Dit zijn twaalf van mijn schatjes die al op de regenboogbrug zijn.
Indy 14/02/14 - 07/09/20
Lieve prachtige Indy, ik kan nog altijd niet geloven dat ik dit bericht nu al moet schrijven. Ik kan het niet aanvaarden, het is oneerlijk. Het is te plots, te vroeg en te snel gegaan.
Wat is er toch gebeurd? Er is iets vreselijk fout gegaan in je kleine lichaampje. Je stopte plots met eten en kreeg hevige diarree en krampen. De laatste dag zelfs neurologische verschijnselen. Je hele leven lang die mysterieuze gasaanvallen die ook meteen weer over waren na medicijnen, het was niet normaal.
Ik durfde je bijna niet meer alleen te laten omdat het op elk moment weer mis kon gaan.
Ik heb alles gedaan om je spijsvertering in gang te houden. Waarom mocht je maar 6 jaar en 7 maanden worden? Waarom mochten we niet langer samen blijven? Waarom mocht je niet genieten van een rustige oude dag?
Ik zag dat je minder vrolijk was dan vorig jaar. Sinds we bij de oogarts geweest zijn eind vorig jaar, is er iets gebeurd. Je was bijzonder angstig door de lange autorit en lange consultatie en leek de stress niet te kunnen loslaten. Je karakter veranderde een beetje. Je was niet meer zo aanhankelijk en knuffelig en ik voelde me schuldig.
Je liet me iedere dag wel lachen; met je tomeloze energie, je boefjesstreken, je koddige karakter. Je deed nooit iets op het gemak, alles moest snel gaan en je verdedigde je territorium met hand en tand. Dé reden waarom je geen vriendje kreeg want je stopte met eten bij de minste stress. Het heeft me een jaar gekost voor ik je helemaal mocht omarmen, dat vond je in het begin te eng en benauwend. Je was een grote snoepkont en bedelaar, maar je at ook prima hooi, kruiden en groenten. Daarom verbaasde het mij dat je toch regelmatig last had van je mooi buikje. Maar dat konden we oplossen met veel knaagspeelgoed en daar genoot je van. Ik denk dat geen enkel konijntje zoveel mandjes, huisjes, tunnels enz. heeft gehad als jij. En je vond alles fantastisch.
Ik vond het heerlijk als je gezellig bij me kwam slapen, of als je weer iets uit de kast pikte zodra de deur openging.
Ik had zoveel geluk met jou. Je hebt nooit aan meubels geknaagd (behalve mijn zetel 1 keer gescheurd) en je was superzindelijk. Op dat gebied was je heel gemakkelijk. Qua hanteerbaarheid ben je nooit je diepe angst kwijt geraakt, ondanks al mijn moeite en dat vind ik jammer. Zelfs nageltjes knippen of plukken vond je verschrikkelijk.
Maar je weet hoe blij ik ben dat je in mijn leven bent gekomen, dat zei ik iedere dag. Bedankt om mijn leven elke dag een stuk mooier te maken. Daar hoefde je niets bijzonder voor te doen, gewoon jezelf zijn was meer dan genoeg. Ik heb ongelooflijk veel van je genoten. Mijn leven draaide rond jou, jij kwam altijd op de eerste plaats. Je palmde mijn hele huis in. Nu is het hier leeg en stil en ik loop verloren.
Niemand die ’s nachts van alles van de salontafel pikt. Geen porretjes meer tegen mijn been. Geen geeuwtjes meer, voor jou zo typerend.
Geen likjes meer, geen knuffeltjes, nooit meer samen slapen en samen knuffelend wakker worden, geen bedelend snoetje meer, geen pootjes meer op mijn knie, geen warm konijntje op schoot voor het slapengaan. Geen vitamientjes of koekjes meer op schoot, geen binkies, plofjes, croskes meer, geen gezellige knabbelgeluidjes…
Ik was stapgelgek op je wit rond buikje, maar had geen idee hoe ziek je was. Wist je het zelf wel? Of heb je het goed kunnen verbergen? Je bent op dezelfde manier als Snowy gestorven. Je viel op je zij, spartelde even, liet een kreet en het was voorbij. Ik heb je nog net in mijn armen kunnen nemen toen je spartelde. Sorry dat ik je niet kon redden mijn lief moppieke, het spijt me echt heel erg :(!
Ik hoop dat je nu weer gezond op de regenboogbrug rondhuppelt. Ik hoop dat Fluffy, Snowy, Chica en de hamsters je goed opgevangen hebben en dat jullie samen aan het spelen zijn. Wacht je daar op mij?
Lieve meid, hoe moet ik verder leven zonder jouw bambi oogjes met de prachtige wimpers, zachte lieve lepeloortjes, je fluwelen vachtje waar ik zo dol op was, je schattig ponponneke?
Wat moet ik zonder jou? Mijn baby, mijn bambi’ke, mijn ottertje, mijn wombatje, mijn meiske met de bontsloefkes, mijn koffieboontje, mijn kruidenbonbonnetje, mijn honneponneke, mijn moppie, mijn lief fluwelen meisje, mijn beste vriendinnetje, mijn alles…
Weet je wel hoeveel ik van je hou, mijn liefste smoezelsnoet? Ziels- en oneindig veel en dat zal altijd zo blijven. Kom je nog eens langs in mijn dromen? Want ik kan niet zonder jou… Ik mis je verschrikkelijk, maar ik weet dat we elkaar ooit terug zien. En dan kunnen we eeuwig knuffelen en kusjes geven!
Dit is een filmpje van mijn mooiste foto-herinneringen aan haar.
Chica ??/??/00 - 09/05/19
Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad met de beslissing van inslapen. Meestal gaven alle diertjes het zelf aan wanneer ze niet meer konden. Misschien heb ik ook telkens te lang gewacht… Jij bleef maar doorgaan, maar dat typeerde jou. Je was een taai en kranig vogeltje en je hebt zovele dingen overleefd. Operaties, narcose, ziektes, legnood, implantaat, noem maar op.
Maar deze ziekte – wat het ook was, ik zal het helaas nooit weten – heeft je klein gekregen. En ik moest je noodgedwongen laten gaan, voor je écht begon te lijden.
Ik twijfelde al enkele jaren aan je levenskwaliteit. Je vroeg steeds eerder je doek om onder te slapen en soms was je maar 4 à 6u per dag wakker. Nu ja, wakker, zelfs dan sliep je veel. Het contrast met de laatste weken was groot. Je sliep nauwelijks en was alleen maar bezig met eten en het terug opgeven. Je werd verschrikkelijk mager, verloor 1g per dag, maar je bleef stug doorgaan. Jouw gedrag veranderde zo drastisch, ik herkende je niet meer.
En nu is het hier heel stil. Ik besef nu pas hoe aanwezig je was, ook als je niet schreeuwde. Want daar kon je ook wat van :).
Ik mocht de kamer niet verlaten of je liet je stemmetje horen.
Toen ik je adopteerde in 2007 had ik geen idee welke impact je op mijn leven zou hebben. Een maand later legde je plots eieren, ik wist niet wat ik zag! En dat bleef je doen tot je 11 jaar was. Dan stopte je en 2 jaar lang was je een heerlijk vogeltje dat geen last had van hormonen. Waarom je 2 jaar later plots weer begon, zal ik nooit weten. Vanaf dan kreeg je last van legnood en prolapsen en haalde ik alles uit de kast om telkens weer je leven te redden. Operaties en implantaten hebben je nog 6 extra jaren gegeven.
19 jaar is een hele mooie leeftijd, zeker met jouw medisch verleden, maar het blijft te vroeg.
Ik zal de kusjes op je warm hoofdje missen, jouw mooie wortelwangetjes, je lieve bakkebaardjes, je prachtig kuifje. Jouw rare slaaphouding, je gekke geluidjes als ik stof veegde. En hoe je steeds weer aan mijn ritsen knabbelde. Hoe vaak je ondersteboven hing, hoe je gezellig kon scharrelen op de schotel. Hoe mooi je je staartje kon poetsen, het geluid dat jouw staart maakte als je hem schudde. Hoe “gemeen” je tegen bezoek kon zijn en tegen mijn andere dieren. Je was van zoveel dingen bang, nieuw speelgoed bv., maar niet van mensen of dieren, wel van andere vogels.
Je bent nu weer bij Fluffy en Snowy, hoewel ik niet weet of zij zo blij zullen zijn met jouw herrie :). Geef je hen een kusje van mij? Op een dag zie ik je weer en dan kunnen we eindeloos knuffelen, net zoals jij het altijd wilde. Ik mis je, mijn mooi poppeke…:(.
Dit is een filmpje van mijn mooiste foto-herinneringen aan haar.
Snowy ??/03/04 - 27/12/15
Lieve mooie jongen, waar moet ik beginnen? Ik ben je zo dankbaar dat je in mijn leven gekomen bent. Dankbaar voor alles wat je deed voor mij, mijn reddend engeltje 3 jaar geleden toen ik een van de ergste periodes doormaakte. Dat je me kracht en moed gaf in zoveel omstandigheden. Je was mijn wondermanneke die tegen alle verwachtingen in die rotte EC-parasiet voor eens en voor altijd versloeg. Dankbaar dat je bijna 12 jaar bij me bent gebleven. Dankbaar voor zoveel mooie herinneringen. Ik was je ooit kwijt in een muurkast waarvan ik niet eens wist dat er een gat in zat. Je verdween achter het fornuis. Je kon in de vreemdste houdingen liggen. In paracommandostijl wurmde je je onder de zetels door, zelfs met scheve kop tijdens EC als het moest. Niks kon je tegenhouden, je was 1 brok energie, moed en kracht. Klein maar dapper, zo flink, zoveel doorzettingsvermogen. Zelfs toen je blind werd, liet je je niet kisten.
De binkies vlogen me om de oren toen je jong was. Rennen en buiten spelen deed je het liefst. En Fluffy een beetje op stang jagen omdat je wist dat je sneller was dan haar. En even later lagen jullie dan weer klef tegen elkaar aan. Je bent ook nooit bang of schuchter geweest. Jij was degene die als eerste aan elk nieuw voorwerp of aan bezoek kwam snuffelen terwijl Fluffy de kat uit de boom keek. Ik genoot van onze momenten samen na Fluffy’s overlijden. Je werd zo aanhankelijk en knuffelig. Samen onder een dekentje voor de tv, je lieve hangwangetjes knuffelen of genieten van infraroodmassage op je oude dag.
Je was perfectie in een compacte verpakking, ik zie je zo graag ventje. Jouw lief bol olijk toetje, je mini oortjes die nooit stilstonden, je baby blauwe oogjes met het mooie zwarte lijntje, jouw klein neusje, jouw sip lipje en lieve hangwangetjes. Jouw troostend vachtje, je lieve zachte pootjes die je soms in mijn hand legde, je pluizig staartje. Ik vond je mooi van je snuitje tot je staartje. Weet je nog dat ik dit altijd zei? Ik hou iedere dag een beetje meer van jou, iedere dag neem je een groter plekje in mijn hart in.
Toen ik de kerstboom versierde begin december zei ik nog dat we een gezellige kerst samen zouden hebben. Al goed dat ik toen niet wist dat het de laatste zou zijn. Je hebt je laatste krachten gebruikt om me die dagen nog te gunnen. Het is hier zo stil en leeg. Geen trippelende voetjes meer, geen zachte knabbelgeluidjes, geen gescheur meer aan je wortelhuis. En geen warm lijfje meer die tegen mij slaapt, geen maalgeluidjes meer als je je kopje plat legde van puur genot, geen likjes meer, geen kusjes meer op je bolleke, nooit meer ons knuffelkwartiertje in de ochtend, dé manier om de dag te beginnen. Manneke met het hartje op je hoofdje. Jouw mooi hartje was stuk…
Je hoofdje wilde nog, maar je lijfje niet meer. Je wilde niet opgeven, je wilde bij mij blijven en ik wilde ook dat je bleef. Maar anderzijds wilde ik niet dat je pijn had, maar je bleef tekens geven dat je wilde doorgaan. Vergeef je me omdat ik de knoop niet kon doorhakken?
Je bent niet op een zachte manier gegaan en daar heb ik zo een spijt van. Je begon weer nerveus rond te lopen, je raakte in paniek, je vond je weg niet meer en hapte naar lucht met je mondje. Ik zette je in je kooi en probeerde je te kalmeren, maar je bleef in paniek. Plots werd je slap, je viel op je zij en na enkele kreetjes heb ik je laatste zuchtje gezien. Sorry lieverdje dat ik je niet kon beschermen…
Na Fluffy kon ik me niet voorstellen dat ik ooit nog van een ander konijnenmeisje zou kunnen houden. Indy leerde me dat dit wel kon, zonder de bijzondere dingen van Fluffy te vergeten. Misschien hou ik ooit opnieuw van een konijnenmannetje, maar hij zal niet aan jou kunnen tippen!
Je heeft me zoveel geleerd, over koppelen maar ook mezelf.
Voor jou doe ik door ventje, ik heb er eigenlijk geen zin meer in. Maar jij was een vechtertje en hield vol tot de laatste snik. Jij geeft me de kracht om door te gaan.
Mijn wattebolleke, mijn sneeuwballetje, mijn knuffelknulletje, mijn likkemanneke, mijn prinsje, mijn pluizebolletje, mijn bundeltje schattigheid, mijn nummer 1, mijn beste vriendje, mijn alles.
Je bent nu weer bij Fluffy, mijn Duo Penotti is weer herenigd. Geef je haar een kusje van mij? Ik hoop dat je op de regenboogbrug weer aan het rennen bent en binkies maakt. Dat je weer rond en gezond bent.
Waak je wel nog over mij lieve jongen? En kom je me soms bezoeken in mijn dromen? Daar kijk ik al naar uit!
Love you my beautiful baby boy, right up to the moon and back. Always and forever. Onze hartjes zijn altijd verbonden, waar we ook zijn.
Ooit zien we elkaar weer kleine wollige jongen en dan laat ik je nooit meer los!
Dit is een filmpje van mijn mooiste foto-herinneringen aan hem.
En deze foto staat bij zijn pootafdrukjes, ik ben er zeker van dat hij zo herinnerd wil worden.
Fluffy ??/08/01 - 03/07/12
Ik kan niet geloven dat ik dit bericht moet schrijven, het lijkt zo onwerkelijk. Mijn mooi speciaal meisje, mijn baby, mijn vriendinnetje, mijn toverballetje, mijn moppie, mijn truffel, mijn poffertje, mijn steun en toeverlaat, mijn alles... is niet meer. Iedereen weet dat ze wat sukkelde met haar achterhand door spondylose maar daarmee redde ze zich prima, ze vond steeds opnieuw oplossingen om ermee om te gaan. Op 10 maart 2012 schreef ik op mijn blog dat ik bang was dat ze een hart/longprobleem had omdat ze soms rare piep/knorgeluiden maakte als ik haar oppakte of bij bepaalde bewegingen die zij maakte. Toen maakte ik me ook zorgen om haar ogen die soms leken uit te puilen, ik dacht toen nog dat het haar derde ooglid was. Mijn dierenarts kon echter niets verdacht vaststellen. Had ik toen maar naar mijn intuïtie geluisterd....
Ze is een jaar aan een stuk geleidelijk aan afgevallen maar dankzij junior voeding heb ik haar weer kunnen laten bijkomen. En plots kwam ze explosief aan. Helaas was dit geen vet maar oedeem (vocht) en dit wijst op een hartprobleem. Op 24 juni stond ik met spoed bij de dierenarts van wacht omdat haar hoofdje plots begon te zwellen. Hij stelde inderdaad hartfalen vast en gaf haar een injectie met een vochtafdrijvend middel. Dit hielp meteen en ik moest verder gaan met tabletten die hetzelfde deden, aangevuld met hartmedicijnen. Helaas leken ze niet aan te slaan, Fluffy verloor geen gewicht meer dus ik dreef de dosis wat op. Toch bleef ze een prima eetlust behouden maar zelfstandig bewegen kon ze niet meer door de grote hoeveelheid vocht in haar achterwerk en benen.
En op dinsdagmorgen 3 juli zag ik dat ze de strijd begon op te geven. Ze trok haar hoofdje terug toen ik medicijnen wilde geven en at haar brokjes maar voor de helft op. Daarna begon haar hoofdje weer te zwellen en begon ze zichtbaar en hoorbaar zwaarder te ademen. Ze zakte ook door haar voorpootjes. Een duidelijker signaal kon ze niet geven. Ik mocht niet egoïstisch zijn en moest mijn klein meisje laten gaan. Ik voelde het zelf ook en Inge (dierenarts) bevestigde het: haar onderlichaampje was al koud aan het worden. Dat kwam natuurlijk deels door het oedeem maar volgens mij was ze ook al langzaam aan het wegzinken. Daarom kon ik de beslissing niet langer uitstellen. De dierenarts is gekomen en om 11u45 is ze zachtjes ingeslapen in mijn armen. Na de eerste injectie begon ze zelfs maalgeluidjes te maken, alsof ze dankbaar was om geen pijn meer te hebben.
Ik weet dat ik - voor haar - de beste beslissing heb genomen, haar lichaampje was op. Maar ik... mijn hemel, ik mis haar zo hard. Haar lieve dikke ondeugende snoet met dat mooi mondje, haar warm troostend vachtje, die lieve oogjes met de mooie wimpers, die zachte oortjes, haar heerlijke geurtje, ik begroef zo graag mijn neus in haar vacht. Maar ik mis niet alleen de uiterlijke dingen, ook haar aanwezigheid, haar karakter, haar persoonlijkheid... ik was stapelgek op haar en hield zoveel van haar. Ik zal altijd van haar blijven houden, ze neemt zo een grote plaats in mijn hart in.
Nooit zal ik nog zo een bijzonder konijntje hebben. Want dat was ze, speciaal van kop tot teen! Ze was zo intelligent... iedereen vindt natuurlijk zijn/haar konijn de mooiste, beste enz. Maar zij was écht speciaal! Ze kon situaties voorzien en inschatten, ze leerde enorm snel en ze kon mij beter lezen dan ik haar. Wat heb ik veel van haar geleerd! Niet alleen op gebied van gedrag en gezondheid maar ook op diepere vlakken liet ze zien wat er allemaal kon en bestond. Mijn inspiratiebron op zoveel vlakken...
Onze vertrouwensband was er eentje uit duizenden. Werkelijk àlles kon ik met haar doen, ze vertrouwde me volkomen en ik haar ook. Ik ben zo blij dat ik nog T-Touch geleerd heb zodat ze hier nog van heeft kunnen genieten tijdens het laatste jaar van haar leven. In de laatste maanden van haar leven, begon ze me zelfs likjes op mijn huid te geven, iets wat ze nooit deed. Ze heeft me ontelbare mooie herinneringen gegeven. Teveel om op te noemen, gelukkig heb ik er veel vastgelegd op foto en film.
Zelfs op hoge leeftijd heeft ze geen spatje van haar pit verloren. Bij het eten was ze nog steeds de dominante. Ze kon soms ondeugend zijn maar ik vergaf haar alles, ook omdat ik begreep waarom ze deed wat ze deed.
Ze is net geen 11 jaar mogen worden. Hoewel iedereen zegt dat dit een heel mooie leeftijd is, had ik niets liever gedaan dan nog jaren voor haar gezorgd. We hebben samen heel lang gevochten om zo lang mogelijk gezond te blijven.
Bij de dierenarts heb ik nog pootafdrukjes laten maken van de voor- en achterpoot. Ook heb ik vacht bewaard die ze tijdens de ruiperiodes verloren is. Naast talrijke foto's en filmpjes heb ik dus ook nog iets tastbaar van haar en daar ben ik blij om.
Op 6 juli werd ze gecremeerd, ze is weer bij mij maar dan in een andere vorm. Haar zieltje zal voorgoed in mijn hart blijven... En was dit toeval, symboliek of een 'boodschap' van haar? Maar net bij het ophalen van de urne, begon het 30 seconden te regenen.
Maar nu besef ik pas hoe ik mijn leven naar haar heb ingericht. Eigenlijk stond alles in het teken van haar. Zij slorpte een groot stuk van mijn tijd en energie op, maar begrijp me niet verkeerd. Ik heb het met heel veel liefde gedaan en had het graag nog jaren gedaan. Het voelt zo raar aan dat ik nu ’s nachts niet meer moet opstaan voor haar. Ik schiet nog steeds om het uur wakker.
Het is ook vreemd dat ik nu nog maar voor 1 konijntje groenten, kruiden en brokjes moet klaarmaken. Ik weet dat ik nog 3 andere diertjes heb, maar mijn hart voelt zo leeg en het lijkt wel alsof ik tijd teveel heb. Uit automatisme kijk ik nog vaak naar de plaatsen waar ze vaak zat. De laatste maanden controleerde ik altijd of ze niet op de verkeerde zij in slaap was gevallen enz. En dan plots weer dat besef dat ik haar nooit meer zal zien…
Ik weet niet hoe het verder moet, ik kon me geen leven zonder haar voorstellen en nu moet ik wel…
Ik moet verder; voor Snowy, Chica en Mika want zij zijn er wel nog en hebben mijn aandacht nodig.
Fluffy en Snowy waren zo een mooi en lief koppeltje, ik noemde hen altijd mijn Duo Penotti, Huppie (Snowy) en Hompie (Fluffy). 3 jaar lang is Fluffy enig konijntje geweest en dat was zo leuk. Ze volgde mij overal, zelfs in de badkamer en op het toilet lag ze tussen mijn voeten. Wij twee waren één, 2 handen op 1 buik en we zullen altijd verbonden blijven. En dan kwam Snowy in ons leven. Na een moeilijke start – waarbij ik veel over koppelen leerde – werden zij een innig koppeltje. Fluffy nam wat afstand van mij maar toch bleven we die speciale vertrouwensband houden. Door Snowy bloeide ze open en werd ze minder schuw. Oh, wat hadden ze toch pret samen. Samen spelen, samen eten, samen luieren. Tot Snowy het soms beu werd, hij had af en toe echt behoefte aan privacy. Het laatste jaar werd het samenzijn minder doordat Fluffy minder goed kon bewegen. Snowy had daardoor ook minder vrolijke momenten, hij leek maar niet te begrijpen waarom zijn vriendinnetje niet meer volgde en hem niet meer zoveel likjes gaf. Gelukkig heeft ze zijn 8ste verjaardag nog mogen meemaken.
Net voor de dierenarts kwam, heeft Snowy haar nog likjes gegeven, zo lief, alsof ook hij afscheid kwam nemen. Na het inslapen heb ik hem ook nog even afscheid laten nemen en hij kwam aan haar oortjes snuffelen. "Gelukkig" was hun band de laatste maanden al niet meer zo intens. Fluffy spendeerde veel meer tijd met mij dan met hem. Hij was het al een beetje gewend om zijn eigen gang te gaan en ik heb nu ook niet de indruk dat hij haar mist. Hij neemt nu Fluffy's plaats in aan mijn voeten.
Veel mensen zullen het niet met me eens zijn maar ik haal geen nieuw vriendinnetje voor hem. Hij is er ook “al” 8 en is altijd een beetje een eenzaat geweest. Hij wilde ook per se alleen slapen en raakte in paniek als de gezamenlijke kooi werd gesloten. Vooralsnog lijkt hij zich prima te redden. Hij krijgt nu meer aandacht van mij en hopelijk is dat genoeg. Ik hoop dat we troost vinden bij elkaar want de leegte en pijn die ik voel, zijn onbeschrijflijk…
Mijn lief speciaal babymeisje... ik zal je voor altijd blijven missen maar je blijft in mijn hart. Ik hoop dat je nu weer gezond en wel op de regenboogbrug aan het spelen bent. Ik weet dat je op me wacht en kijk uit naar de dag dat ik je weer in mijn armen kan sluiten...
Dit is een filmpje van mijn mooiste foto-herinneringen aan haar.
Deze foto heb ik voor haar verjaardag bewerkt.
Dotje 31/01/2013 - 27/08/2015
Op 27 augustus is Dotje naar de regenboogbrug gegaan :'(.
In de nacht van 18 op 19 augustus heeft ze een beroerte o.i.d. gekregen. De volgende dag waggelde en wankelde ze, viel soms om en haar rechter achterpootje leek niet meer mee te werken. Ik had verwacht dat ze toen al zou gaan, maar als bij wonder, krabbelde ze op en leek ze herstellende te zijn.
Ze verhuisde haar nestje buiten het huisje zodat ik haar kon zien slapen. Ze liep weer in haar wiel, was aan het graven en klimmen…
Maar na het weekend nam haar activiteit af en ze leek wel een kaarsje dat uitdoofde. Ik wist wat zou volgen en hoopte dat ze geen lange lijdensweg tegemoet ging.
Donderdag 27 augustus wilde ze ’s morgens geen zonnebloempitjes aannemen en ze leek afwezig te zijn. Ze leunde overal tegenaan en verstopte zich toen in het huisje. Namiddag hoorde ik nog klikkende geluidjes die ik nog nooit gehoord had van haar. En daarna werd het stil.
Om 22u geef ik haar normaal gezien te eten en ik besloot toch even te kijken. Het eerste wat ik deed toen ik haar huisje optilde, was glimlachen. Ze is overleden zoals ze eruit zag: schattig. Daarna kwamen natuurlijk de tranen…
Ze is rustig en vredig vanzelf gestorven en heeft een hoge leeftijd gehaald, daar ben ik blij om. Als ze nog 4 dagen langer had geleefd, was ze 2 jaar en 7 maanden oud geworden. Ze woog de laatste tijd 24 g maar na haar dood was ze nog maar 19 g.
Vroeger droomde ik ervan om roborovskis te hebben en zij heeft mijn droom waargemaakt. Dotje heeft mij een unieke ervaring bezorgd die ik voor geen geld van de wereld had willen missen.
Maar nu moet ik haar missen. Haar schattig snoetje met die lieve oogjes en snorhaartjes, haar handjes die mijn vinger vasthielden als ze zonnebloempitjes kreeg, haar zacht vachtje aaien…
Mijn lief klein bolleke met voetjes. Jij die me altijd kon laten lachen, jij die zoveel energie en pit had. Jij die nergens bang van was. Jij die iedere dag aan mijn vingers hing nadat je snoepjes op waren. Zoals mijn vriendin het zo mooi omschreef: een groot karakter in een klein lichaampje. De perfecte beschrijving voor jou.
Ik zal je missen, maar je bent nu in goed gezelschap bij Fluffy, Sproetje, Mika, Misty, Shiny, Mocca, Donkey en Hammie. Dank je om mijn leven mooier te maken.
Ik kijk al uit naar de dag dat ik jouw lieve handjes weer rond mijn vinger mag voelen.
Met Dotje sluit ik ook het hoofdstuk hamsters af. Fysiek en emotioneel kan ik het niet meer aan.
Sproetje 16/05/13 - 07/03/2015
Mijn lieve mooie mollige Sproet. Je bent veel te vroeg ziek geworden. Maandagavond was er nog niets aan de hand, je sjeesde nog door de woonkamer zoals je altijd deed. ’s Nachts hoorde ik je ook nog tralieknagen in de badkamer, daar stond je omdat je zo een herrie kon maken.
Dinsdagavond sta je op rond je gewoonlijke uur, maar je ademde zwaar. Je oortjes stonden raar en je liep een klein beetje wankel. Je wilde wel in je wiel lopen en in de speelbak spelen, maar het lukte niet meer. Daarom heb ik je ook niet meer laten loslopen. Woensdag ademde je nog zwaarder, ik dacht dat je zou heengaan. Ik gaf je metacam tegen de pijn. Toch kon je nog naar boven klimmen en naar beneden komen om te plassen. Donderdag at je ook niet meer zo veel dus ging ik naar de dierenarts met het plan om je te laten inslapen. Zij dacht aan een herseninfarct omdat je met je hoofdje schudde en telkens naar 1 kant omviel. De keuze was aan mij, ik mocht nog cortisonen proberen als ik wilde. En ja, die kans wilde ik nemen. In de praktijk was ook een ratje dat hersteld was met dit medicijn.
Maar helaas, je stopte helemaal met eten en ik voerde je gestoomde kip, gekookte aardappel, walnoten en ander lekkers met een lepeltje. Ik hield het flesje voor je zodat je kon drinken. Totdat je dit ook niet meer wilde op zaterdag. Je ademde al oppervlakkiger en reageerde nog weinig. Je kwam nog zelf naar me toe gewaggeld toen ik je huisje opendeed en ik kon je zonder problemen aaien en oppakken. Tot de laatste seconde heb je me vertrouwd. Jouw tijd was gekomen en hoewel het ongelooflijk pijn deed, liet ik je gaan. Dat was het allerlaatste dat ik voor je kon doen. Je woog nog maar 125g terwijl je altijd lekker mollig was met 150g.
En nu, nu moet ik jouw guitig snuitje missen. Je was altijd goed gehumeurd, in al die tijd ben je misschien maar 5x willig geweest. Je was zo een lieve, stabiele en vrolijke knuffelhamster. Mijn punky pompoentje, met je gekke plukjes haar aan je oortjes en kontje. Die plukjes heb ik afgeknipt en bewaard. En natuurlijk heb ik ook jouw pootafdrukjes in klei.
Je was een rasecht fotomodel, je wist blijkbaar perfect wanneer het geknipte moment was om te poseren, want je ging er altijd voor klaarstaan.
Je mocht maar 1 jaar en net geen 10 maanden worden. Ik had zo gehoopt dat je de leeftijd van 2 jaar mocht halen. Niets wees er immers op dat je last had van ouderdom, je was nog altijd zo vinnig en actief. Maar ik ben je dankbaar omdat je mij zo vaak hebt laten lachen, met je grappig uiterlijk of grappige streken die je weer uithaalde. Ik was je bijna altijd kwijt als je in huis rondliep. Andere hamsters hielden zich veilig tegen een muur. Maar jij niet, jij doorkruiste gewoon de hele woonkamer en was niet bang voor de konijntjes of valkparkiet. Ik ga ook jouw lieve geluidjes missen als je eten aan het zoeken was.
Steven heeft je op een zachte manier laten inslapen. In een gasmasker ipv met een inleidend spuitje, je hebt niet al teveel stress gehad daardoor.
Aan de andere kant staan Fluffy, Mika, Misty, Shiny, Mocca, Donkey en Hammie je vast op te wachten. En ooit zie ik je ook weer terug, beloofd!
Mika 31/12/10 - 05/03/2013
Ik had het al een tijdje zien aankomen en nu is het zo ver: mijn mooi beertje is niet meer. Ze is 2 jaar, 2 maanden en 5 dagen oud geworden.
Ik ben alleen kapot van de manier waarop ze is moeten gaan, dit had ik niet gewild. Ik zag haar langzaam aftakelen en moeilijker lopen, maar dat heb ik wel vaker bij hamsters gezien. Ze bleef echter heldere oogjes hebben en volop eten, drinken, plassen enz. Sinds eind februari zag ik haar echter helemaal niet meer. Het eten en plassen werd duidelijk minder. En op de ochtend van 5 maart 2013 zie ik plots heel veel bloed liggen. Zowel in haar nestje en ook in haar wc lag een plas met bloeddruppels op. Ik kon nog net haar kontje zien verdwijnen en ook dat hing onder het bloed.
Waar ik bang voor was, gebeurde nu: ze was aan het lijden. Dit kon en mocht ik niet laten gebeuren! Ik kon gelukkig die voormiddag nog terecht bij mijn dierenarts/werkgever. Maar het sterke en pittige karakter van Mikaatje zorgde voor problemen. Ze was een hele lieve hamster, echt waar, maar als ze niet wilde aangeraakt worden, maakte ze dit duidelijk door te bijten. En helaas deed ze dit nu ook. Ik transporteerde haar dan maar in haar slaaphuisje in een emmertje. Bij de dierenarts gooide ze zich op haar rug in een dreighouding. Mijn arm klein meisje die zo een stress moest ondergaan, ik voelde me zo ellendig hierbij. Ik had haar zo graag een rustig afscheid gegund maar het heeft niet mogen zijn. We hebben haar in een handdoek laten bijten, vervolgens haar er voorzichtig ingewikkeld en dan kreeg ze het eerste spuitje. En zelfs toen nog vocht ze als een leeuw: willen opstaan en bijten. Ik durfde haar niet te aaien totdat ze naar lucht begon te happen. Toen heb ik haar zachtjes verteld dat ik zielsveel van haar hou en dat ze mocht gaan. Naar de regenboogbrug, naar Fluffy, Misty, Shiny, Mocca, Donkey en Hammie. Ik hoop dat ze me kan vergeven voor de manier waarop ze is moeten gaan…
Door de structuur van het bloed (dik en stroperig) denken we dat het een baarmoedertumor was. Bij een blaas/nierprobleem is het bloed meestal wateriger. Maar zekerheid zal ik hier nooit over hebben en een sectie wilde ik niet laten doen.
Mika, er valt zoveel te vertellen over jou. Onmogelijk samen te vatten in een korte tekst. Ik zal zovele dingen missen. Haar lief snoetje, haar manieren om aandacht te trekken: niet tralieknagen maar klimmen en voor het deurtje staan smeken. Als ik niet meteen kon komen, geen probleem, ze vermaakte zich wel even in haar wiel, om dan opnieuw beleefd te komen smeken. Haar intelligentie, ze leerde zo gemakkelijk dingen aan (bv. zelf in het transportmandje gaan). Haar speelsheid, haar nieuwsgierigheid. Haar lief en opgewekt karaktertje, nooit een spoor van willigheid gezien. Daarnaast ook een heel sterke en pittige persoonlijkheid met een eigen willetje, ongetwijfeld van mama geërfd. Ze was geen knuffelhamster maar dat maakte ze ruimschoots goed door altijd zo mooi te poseren voor foto’s. In de kooi mocht ik haar niet pakken, maar als ze er zelf uit kwam, mocht alles. Stilzitten in handen stond niet in haar woordenboek. Maar aaien mocht dan weer wel, ze wilde duidelijk controle hebben over haar bewegingen en dat recht had ze ook. Pas toen ze slecht ter been werd kon ik haar makkelijker vastpakken, knuffelen en kusjes geven.
Ze was altijd vroeg wakker (ca. 20u): van papa geërfd. Ook van papa geërfd: de capriolen die me soms een hartstilstand bezorgden zoals op een hoog huis klimmen en er vanaf springen. Dat deed ze niet 1 keer maar telkens opnieuw omdat ze het leuk vond. Ze is niet 1 dag in haar leven ziek geweest. Maar ze was een heel kieskeurige eter, wat heb ik lang gezocht om voer te vinden dat ze lekker vond.
Op haar 2de verjaardag was er nog geen spoortje van ouderdom te bespeuren, haar vachtje zag er schitterend uit en ze was heel actief en snel, nooit gezien bij andere hamsters. Daarom schrok ik toen de ouderdom in januari zo plotseling kwam. Eerst dacht en hoopte ik nog dat het een winterdipje was. Daar leek het ook op want ze leefde weer op na enkele dagen lang te slapen. Maar toen volgde een 2de dipje en dat bleef maar duren. Ik zag haar langzaam veranderen in een oud dametje dat moeite had om te lopen. Maar met haar sterke ijzeren wil, bleef ze onvermoeibaar doorgaan, zelfs nog klimmen! Tot dit de laatste week ook niet meer lukte, toen zag ik haar helemaal niet meer.
Ze is zindelijk gebleven tot de laatste seconde, hoe moeilijk het ook was: ze sukkelde naar de wc. Om het haar gemakkelijk te maken had ik de wc en het eet- en drinkbakje ‘ingegraven’ in de bodembedekking.
Op haar oude dag bezorgde ze mij nog unieke herinneringen. Het lief geluidje dat hamsters wel eens maken, had ik nooit van haar gehoord. En plots begon ze ermee als ze voedsel aan het zoeken was.
Lieve Mika, mijn beertje, mijn fotomodelletje, meisje met het brilletje… ik kan blijven vertellen over jou. Je hebt een bijzonder plekje in mijn hart. Nu maak je de regenboogbrug een stuk vrolijker met je tomeloze energie en oogverblindende schoonheid. Ik mis je zo hard maar troost me met de gedachte dat we elkaar ooit weer zien…
Misty ??/09/08 - 14/06/10
Op maandagavond 14 juni heeft Misty ons compleet onverwacht verlaten. We hebben het helemaal niet zien aankomen. Tot op het laatste moment at ze goed, woog ze hetzelfde, was ze actief en vrolijk... en plotseling is ze er niet meer. Zoals iedere dag volgde ze haar routine: ze stond op, ging drinken, zich wassen... En normaal gezien hoor ik dan tralieknagen, dan weet ik dat ze klaar is om uit de kooi te komen. Deze keer bleef het stil dus ik besloot te kijken waar ze bleef. En ik zie haar levenloos op haar verdieping liggen.
Ik ben me rot geschrokken en kon het de eerste uren niet eens geloven. Heb ook geen oog dichtgedaan die nacht. Ik vermoed dat ze een beroerte of hartaanval heeft gekregen, haar mondje stond wat scheef. Toch is ze heel vredig gegaan, ze lag heel ontspannen en het moet erg snel gegaan zijn. Men had me al gewaarschuwd dat deze kleur niet oud zou worden maar 1 jaar en 9 maanden is echt te vroeg. :(
Zou het toeval zijn dat 2 hamsters van mij (ook Donkey) die een blaasprobleem en mijt hadden, ook vroeg sterven? Ik denk dat ze van nature zwakker waren.
Voor haar is het goed dat ze niet geleden of gesukkeld heeft. Tot het laatste moment heeft ze geknuffeld, gespeeld, ze is niet kaal geworden of wat dan ook. Maar de leegte die ze bij ons achterlaat is immens, vooral omdat het zo plots gebeurd is, we waren hier totaal niet op voorbereid. Toch was ik de laatste weken veel foto's en filmpjes aan het maken. Voelde ik onbewust aan dat het niet lang meer zou duren of hield ik gewoon rekening met het feit dat ze ouder dan anderhalf jaar was? Ja, ze voelde wat knokiger aan, vooral haar borstbeentje maar dat is vrij normaal bij oudere hamsters.
Ik weet dat ze hier een prachtig leven heeft gehad, dat is een troost. Ze heeft zelfs nog in een supergrote kooi mogen wonen gedurende het laatste half jaar. Maar mijn hemel, dit doet pijn! Ik kan het maar niet geloven dat ze er niet meer is. Dat ik haar lieve roze neusje nooit meer zal zien. Haar vachtje niet meer zal voelen en ruiken. Haar niet meer kan knuffelen. Ik ben zo dankbaar voor alle mooie herinneringen die ze mij gegeven heeft maar waarom heeft ze mij zo plots verlaten? Mijn knaagdiertje dat haar naam altijd waarmaakte, niets bleef onaangeroerd bij Misty. Nooit meer kan ik haar immer olijk snoetje zien, iedere ochtend en avond keek ik er naar uit. En ze was zo ontzettend lief ! Hoewel ze een adhd-hamster was die nooit bleef stilzitten in je hand, liet ze zich wel graag aaien, zelfs terwijl ze at. Nooit een slecht humeur, altijd even vrolijk, je zag niet eens dat ze willig was. Wat ga ik dat lieve gezichtje missen, het gezichtje dat mijn hart deed smelten, iedere dag opnieuw. Ze is ongetwijfeld de meest tamme en fotogenieke hamster die ik ooit heb gehad. Altijd weer vond ze de perfecte pose met haar perfecte uiterlijk. Het mooie zwarte vlekje op haar borstkas, haar bijzondere kleur, haar neusje dat zo mooi contrasteerde met haar vacht...
Mijn mooie mollige Misty, waarom ben je niet langer gebleven? Ik had nog zoveel plannen en mis je verschrikkelijk. Gelukkig ben je niet alleen op de regenboogbrug. Je zult er beslist iedereen opvrolijken met je olijke snoet. Op een dag zien we elkaar weer, mijn lief meisje....
Shiny 19/06/06 - 06/09/08
Op zaterdag 6 september is Shiny vrij onverwacht naar de regenboogbrug vertrokken. De laatste tijd zag ik wel dat ze ouder aan het worden was, ze sliep erg veel en lang maar zo snel had ik het niet zien aankomen.
Tot de avond ervoor is ze nog steeds vrijwillig uit haar kooi gekomen, heeft ze in de ren gespeeld, zelfs nog losgelopen op de grond en dat ging nog met een hoge snelheid. De 2 laatste dagen zag ik wel haar ademhaling zwaarder en moeizamer worden.
Toen ik die bewuste morgen zag dat haar favoriete hapje – Olvarit – bijna onaangeroerd was, wist ik dat er iets mis was. Ze kwam nog op om te hamsteren maar haar oogjes en oortjes gaven aan dat ze zich niet goed voelde, ze wankelde ook wat en ging weer slapen.
Enkele uren later was ze op weg naar haar toiletje en daar is ze gewoon ineengezakt, waarschijnlijk een hartaanval of tumor. Ze lag in een wandelhouding en haar oortjes stonden nog mooi recht. Volgens mij wist ze zelf niet eens dat haar einde nabij was.
Dat is een troost voor mij, ze heeft absoluut niet geleden of gesukkeld, is geen enkele dag in haar leven ziek geweest en tot het laatste moment was ze nog erg bij de pinken.
Maar het besef dat ik nu haar mooie glanzende vachtje nooit meer zal kunnen zien, ruiken en voelen doet pijn. Ik mis haar verschrikkelijk en het is misschien niet eerlijk tegenover de andere hamsters die ik al gehad heb, maar ik vond haar de allermooiste.
Ze ontpopte zich van schrikachtige hamster tot lief, aanhankelijk en altijd even vrolijk.
En al haar unieke eigenschappen zal ik nooit vergeten. Ze heeft me zoveel mooie herinneringen gegeven.
Hoe we haar uit de schoen moesten trekken in de winkel want ze wou per se blijven slapen. Hier kreeg je haar ook met geen kanonschot wakker als ze vast sliep. Het veelvuldige uitrekken en geeuwen na het wakker worden. Het lieve geluidje dat ze bijna dagelijks maakte en haar de bijnaam ‘squeaky toy’ opleverde. Haar aparte gevlekte oortjes en hoe die alle kanten opdraaiden als ze alert was. Haar smekende blik met die priemende oogjes en lieve neusje als ze uit de kooi wilde. Hoe ze al haar speelgoed als obstakels zag en er rond liep i.p.v. ermee speelde. Enkel met loopwielen, -bollen en huisjes met 2 verdiepingen kon je haar een plezier doen. Hoe haar buis, washand, en trappetjes het iedere dag moesten ontgelden bij het ontwaken. Ze haalde zelfs de trap van de eerste verdieping op! De term ‘knaagvast plastic’ betekende niets voor haar, overal heeft ze knaagsporen achtergelaten. Zelfs op haar eigen vacht want ze had regelmatig korstjes door tegen die knaagsporen te slapen. Toen ik op een dag het dak van haar huisje door de kooi zag wandelen liet ze me denken aan een schildpad, ze was te groot geworden voor het huisje.
De laatste maanden van haar leven is ze nog ca. 30g bijgekomen tot ze 137g woog, zelfs na haar dood woog ze nog 134g.
Shiny is exact 2 jaar en 1 maand bij ons geweest en is ongeveer 2 jaar en 3 maanden geworden.
Ik mis je zo erg mijn lieve meid, de knuffels en kusjes op je kopje, jouw kleine handjes op mijn hand… Maar je bent in goed gezelschap op de regenboogbrug. Geef een knuffel aan de andere drie en ik weet dat je op mij wacht, ooit zullen we elkaar weer zien.
Mocca 01/12/03 – 08/04/06
Op de gezegende leeftijd van 2 jaar en 4 maanden heeft Mocca besloten naar de regenboogbrug te vertrekken.
Ze was de laatste weken hard achteruit gegaan en heeft nu rust gevonden.
Ze is mooi rustig vanzelf ingeslapen.
Maar wat zal ik je missen mijn kleine lieve meid, mijn beertje. Die lieve kraaloogjes die me zo smekend konden aankijken, jouw mooie warme vachtje met dat eigenwijze vlekje, die zachte oortjes als ik je op jouw kopje kuste, jouw zacht geurtje, die kleine pootjes op mijn vinger als ik je naar jouw speelbak bracht,…
Je bent zonder twijfel de aanhankelijkste en liefste hamster die ik ooit gehad heb. Altijd even lief, vrolijk en goedgehumeurd; iedere dag opnieuw.
Ik troost me met de gedachte dat je het hier heel fijn gehad hebt en dat je mooi oud bent kunnen worden zonder ook maar één dag ziek te zijn.
Ik ben je dankbaar dat je in mijn leven bent gekomen en dat je zo lang bij me bent gebleven.
Wat ik me altijd zal herinneren is jouw kracht, wat was je een dapper meisje.
Lieve Mocca, het ga je goed op de regenboogbrug.
Ik mis je verschrikkelijk maar ik weet dat we mekaar ooit weer zullen zien.
Voor altijd in mijn hart…
Donkey ?/05/02 - 21/01/04
Donkey was een zeer klein mannetje toen ik hem kocht, hij was ongeveer 7 à 8 weken oud. Hij was een enorme slaapkop maar is altijd klein en licht gebleven, misschien was hij al zwak van bij zijn geboorte. Op de leeftijd van 1 jaar en 3 maanden kreeg hij een blaasonsteking die na 2 antibioticakuren zo goed als over was. Door zijn verzwakte weerstand kreeg hij echter ook nog schurftmijt en werd helemaal kaal. (Zie ook hier). Toen hij 1 jaar en 8 maanden was heeft hij de strijd verloren. Zijn lichaampje was 'op', dat zag je gewoon, hij was zo verschrikkelijk mager... Ook hem heb ik laten inslapen.
Lieve Donkey, soms is het net of je er nog altijd bent.
Hammie ?/04/00 - 13/07/02
Haar heb ik geadopteerd van mensen die haar niet meer wilden verzorgen omdat zij een koppige bijtgrage hamster was, ze was toen ongeveer een half jaar oud. Hier aangekomen bleek zij een heel lief, karaktervol en adhd-diertje te zijn die mij niet één keer heeft gebeten. Ze was mijn eerste hamster in dit huis en was zo aanhankelijk, ze zat altijd bij me aan de ontbijttafel. Ze is hier heel gelukkig geweest en is op 2,5 jaar gestorven. Ik heb haar laten inslapen omdat ze longoedeem had en bijna niet meer kon ademen.
Lieve Hammie, ik zal je altijd missen.
Regenboogbrug
Aan deze kant van de hemel is een plaats die regenboogbrug heet.
Wanneer een geliefd huisdier overlijdt gaat het naar de regenboogbrug.
Er zijn weiden en heuvels voor onze speciale vrienden, zodat ze samen kunnen rennen en spelen.
Er is een overvloed aan eten, drinken en zonneschijn en onze vrienden zijn er gelukkig.
Dieren die ziek en oud waren worden weer gezond en sterk,
dieren die gewond of verminkt waren worden heel gemaakt,
zoals wij ze ons herinneren in onze dromen van dagen die voorbij zijn.
De dieren zijn blij en tevreden; er is maar een ding wat ze missen;
die speciale persoon waar ze zo aan gehecht waren, die ze achter moesten laten.
Ze spelen en rennen samen, maar de dag komt dat er één plotseling stopt en in de verte staart. De heldere ogen oplettend, het lijf trilt van verwachting.
Ineens rent hij van de groep weg, vliegend over het gras, dragen zijn pootjes hem sneller en sneller.
Hij heeft jou gezien en wanneer jij en je speciale vriend eindelijk weer samen zijn, omhelzen jullie elkaar in een vreugdevolle hereniging, nu verlaten jullie elkaar nooit meer.
De blijde kussen regenen over je gezicht, je handen strelen dat geliefde kopje en eens te meer kijk je in de ogen van je lieveling, die je zo lang hebt moeten missen, maar nooit bent vergeten.
Op 27 augustus is Dotje naar de regenboogbrug gegaan :'(. 
Mijn lieve mooie mollige Sproet. Je bent veel te vroeg ziek geworden. Maandagavond was er nog niets aan de hand, je sjeesde nog door de woonkamer zoals je altijd deed. ’s Nachts hoorde ik je ook nog tralieknagen in de badkamer, daar stond je omdat je zo een herrie kon maken. 
Ik had het al een tijdje zien aankomen en nu is het zo ver: mijn mooi beertje is niet meer. Ze is 2 jaar, 2 maanden en 5 dagen oud geworden.
Op maandagavond 14 juni heeft Misty ons compleet onverwacht verlaten. We hebben het helemaal niet zien aankomen. Tot op het laatste moment at ze goed, woog ze hetzelfde, was ze actief en vrolijk... en plotseling is ze er niet meer. Zoals iedere dag volgde ze haar routine: ze stond op, ging drinken, zich wassen... En normaal gezien hoor ik dan tralieknagen, dan weet ik dat ze klaar is om uit de kooi te komen. Deze keer bleef het stil dus ik besloot te kijken waar ze bleef. En ik zie haar levenloos op haar verdieping liggen. 
Op zaterdag 6 september is Shiny vrij onverwacht naar de regenboogbrug vertrokken. De laatste tijd zag ik wel dat ze ouder aan het worden was, ze sliep erg veel en lang maar zo snel had ik het niet zien aankomen. 
Op de gezegende leeftijd van 2 jaar en 4 maanden heeft Mocca besloten naar de regenboogbrug te vertrekken.
