Dag 26 (1 september)

Een nieuwe maand, een nieuwe pagina. Gisteren heb ik nog contact gehad met mijn dierenarts omdat dit de laatste week is dat Fluffy Panacur moet krijgen. We vonden het allebei veiliger als ik na deze week nog 1 weekje zou doorgaan maar wel afbouwen en dus maar om de dag geven. Stel dat Fluffy dan toch nog symptomen zou krijgen, kan ik terug opbouwen.
Wat Snowy betreft, ik vroeg waarom ik zoveel hoorde over de grillige natuur van deze ziekte en de vele ups en downs. Hout vasthouden maar tot nu toe heb ik na een week downs alleen maar ups gezien. De dierenarts zei dat dit grotendeels kwam door de goede verzorging die hij sowieso al kreeg (en nog steeds krijgt) maar ook omdat ik zéér consequent en stipt de medicijnen geef. Blijkbaar nemen sommige baasjes het niet zo nauw met doseringen of slaan ze soms zelfs een tijdstip over. Misschien speelt het feit dat ik er heel vlug ben bij geweest ook wel mee.

De dierenarts stelde voor om hem toch af en toe te laten loslopen, hopelijk bevordert het zelfs zijn herstel. Ik was het met haar eens want hij wordt gek in zijn kooi. Natuurlijk durfde ik hem niet te lang laten loslopen, ik was bang dat hij teveel energie zou verbruiken en na 5 minuten plofte hij ook uitgeput neer. Maar stilletjesaan zal ik het loslopen zo opbouwen. Het is een geïmproviseerde ren van traliegedeelten van kooien maar het is toch maar voorlopig. Het valt me op dat hij veel langs de kant loopt. Is dat voor de zekerheid of omdat hij enkel aan die kant nog goed ziet? Het oogje dat naar de grond gericht is, is ook wat weggerold naar beneden en daardoor ziet hij er niet meer veel mee. Dat merk ik ook als ik hem voer.

Maar goed, stapje voor stapje komen we er wel, ik vind dat hij al vrij vlot huppelt. Hij probeerde zelfs in ware paracommandostijl onder de bank te kruipen om zo uit de ren te ontsnappen! Totaal onverwacht kwam ook Fluffy een kijkje nemen en het 2de filmpje stelt me een beetje gerust. Hun lichaamstaal naar elkaar toe is allesbehalve vijandig. Ik heb Fluffy ook aan Snowy's keutels laten snuffelen en wat keutels van haar bij Snowy in de kooi gelegd. Sindsdien heeft Fluffy meer dan normale belangstelling voor hem en is ze bijna niet van zijn kooi weg te slaan. Maar... ze heeft ook 2x naast zijn kooi geplast. En hij heeft over de rand gesproeid. Ziek of niet ziek maar de rangordeconflicten en territoriumbepalingen gaan gewoon door. Ik vraag me af of dit niet nog meer stress met zich meebrengt. Stress verlaagt de weerstand en dat kan Snowy nu niet gebruiken. Maar ja, daar kan ik niet veel aan doen behalve Echinaforce kruiden geven.

De beloofde filmpjes:

Dag 27 (2 september)

Vandaag niet veel nieuws te melden. Behalve dat we even nadat we medicijnen hebben gegeven Snowy plots hoorden hoesten/niezen. Ik schrok natuurlijk, ik was bang dat er iets in het verkeerde keelgat geschoten was. Hij hoestte/nieste wel 10x na elkaar en net zo plots als het begon, stopte het ook. Ik ben nu extra bezorgd en zoek achter alles wel iets. Toen Fluffy gisteren kwam bedelen voor snoep en op haar achterpootjes stond, viel ze plots achterover! Ik heb haar nog net op tijd kunnen opvangen. Het kan toch niet dat zij ook EC symptomen begint te vertonen nu ze al bijna een maand Panacur krijgt... Ik let nu extra scherp op en maak me om het minste zorgen.

Dag 28 (3 september)

Vandaag heb ik Snowy nog meer ruimte gegeven om los te lopen omdat het zo goed gaat. Hij mag ook meer en langer loslopen. De traliebovenkant van zijn kooi dient ook als barrière en toen ik die vanmorgen afnam en op de grond wilde zetten, huppelde mijn sneeuwballetje al voor mijn voeten. Meneer is dus op eigen kracht en zonder vallen (!) uit zijn kooi gesprongen! Morgen ga ik zijn verdieping terug geven, nu weet ik zeker dat hij niet valt als hij springt. Ik heb ook zijn favoriet speelgoed bij hem gezet: een doos waar hij karton kan afpellen, zijn ultieme hobby. Zo worden er ook geuren uitgewisseld tussen de konijntjes want het is een gedeelde doos. Het contact aan de tralies verliep ook weer goed maar achteraf ging Fluffy naast zijn kooi plassen. Ach ja, als ik effectief ga koppelen, zal ik dat wel meer tegenkomen.
Ik denk echter dat het niet verstandig is om dat nu al te doen. Koppelen betekent stress en dat zorgt dan weer voor een verlaagde weerstand. En ik heb geen zin in een terugval.

Als Snowy op zijn zij ligt, zie ik wat klitten aan zijn poepje. Gelukkig laat hij het goed toe dat ik ze (voorzichtig uiteraard!) afknip. De klitten waren verkleurd door de urine en dat lijkt me geen aangenaam gevoel.
Het is vandaag een koele dag en hoewel het binnen nog altijd 22,5° is, voelt Snowy's nekje wat frisjes aan. Voor alle zekerheid leg ik een kersenpitkussen bij hem maar hij weigert er tegen aan te liggen. Wat later voelt hij toch weer behaaglijk warm aan dus neem ik het weer weg.

Voor Fluffy is het trouwens de laatste dag Panacur. Nu ga ik een week afbouwen, m.a.w. ze krijgt nu om de dag nog een portie en dan is het echt afgelopen. Dus zaterdag, maandag, woensdag en vrijdag nog pesten met een spuit en dan is zij medicijnvrij. Ze krijgt wel nog vitaminen in haar water die ze nu gelukkig opdrinkt. Ook Misty en Snowy krijgen die vitaminen, ze kunnen wel wat extra's gebruiken nu.
Fluffy slaapt overigens altijd tussen mijn sloffen als ik op de bank blijft slapen, een trouwe hond aan mijn voeten. :)

Nog een filmpje van vanmorgen:

Dag 29 (4 september)

Vandaag heeft Fluffy geen Panacur gekregen, morgen dan weer wel. En waar ik gistermorgen nog goede hoop had op een vlotte herkoppeling, is die nu de kop ingedrukt. Fluffy was erg nerveus, had een snelle ademhaling en toen Snowy weer losliep en aan de tralies kwam snuffelen, gromde ze en maakte ze een soort mep/graafbeweging tegen de tralies. Betekent het dat ze het niet duldt dat hij op 'haar' territorium loopt? Of is ze gefrustreerd omdat ze niet goed bij hem kan? Snowy lijkt het zich alleszins niet aan te trekken. Ik probeer haar zoveel mogelijk te kalmeren door haar te aaien en afwisselend bij hem en bij haar te gaan zitten. Het lijkt te helpen want plots verliest ze haar interesse.
Wat later - toen hij weer in zijn kooi zat - ging ze naar hem toe en was ze veel kalmer. Ze ging zelf contact zoeken. Opgelucht omdat hij weer opgesloten zit of mist ze hem? Konden konijnen maar praten...

Snowy zelf mag vaker en langer loslopen en geniet er met volle teugen van. Helaas weigert hij opnieuw zijn water met vitaminen te drinken. Vandaag hebben we zijn verdieping terug gezet in de kooi maar dat was blijkbaar toch te vlug dus heb ik ze vlug weer weggenomen. Hij was heel druk aan het rondlopen maar of dit uit opwinding was of kon hij niet tegen de verandering? Ik weet het niet, wat later kalmeerde hij toch. Zijn hele kooi ligt nu weer vol hooi want hij ligt er graag op en zijn oogje raakt de grond toch niet meer. Om de overgang makkelijker te maken, heb ik nog een klein handdoekje bij hem gelegd; zo kan hij kiezen waar hij wil liggen.

Nog iets wat me opviel: de laatste dagen wordt de stand van zijn linkeroogje waar wat normaler. De oogbol is niet meer naar beneden gericht. Het is moeilijk op foto vast te leggen door zijn zwarte lijntjes rondom maar het is toch weer een verbetering.
Ik probeer hem zoveel mogelijk te stimuleren en gelukkig weet ik wat zijn favoriete bezigheden zijn. Zijn neusje in de hooizak steken bijvoorbeeld. :)

Dag 30 (5 september)

Niet veel nieuws te melden vandaag. Behalve dat mijn vriendin is komen helpen om medicijnen te geven. Mijn vriend was er niet en alleen is het onmogelijk om dat kleine mannetje in bedwang te houden. Zo klein maar oh zo sterk. Maar het is ons toch gelukt, nogmaals heel veel dank aan mijn vriendin om mij uit de nood te helpen!
Vandaag heb ik Snowy nogmaals gewogen en ik was erg blij met het resultaat: 805 g! Een tijdje geleden was het nog ca. 770-790 g dus er is vooruitgang. Op de eerste dag van zijn ziekte woog hij 810, ook nog te weinig maar hij gaat de goede kant op!
Sinds ik Fluffy veel aandacht geef als ze naar Snowy toe komt, is ze minder agressief. Ik wilde hen ook samen laten eten aan de tralies maar Snowy had geen honger dus Fluffy at alleen. Op een bepaald moment zie ik Snowy likjes geven op haar snoet! En dan 1 van haar pas aangegroeide snorharen afknabbelen en uittrekken! Zucht, dat mannetje toch. Ze reageerde zoals gewoonlijk, trok even haar kopje terug en liep dan gewoon weg om hooi te knabbelen.

Dag 31 (6 september)

Even geen nieuws want ik ben zelf ziek.

Dag 32 (7 september)

Nog steeds ziek maar ik probeer de updates bij te houden.

Net als ik denk: "nu valt mijn mannetje niet meer om", zie en hoor ik hem even spartelen in zijn doos. Ik denk dat hij zich aan het wassen was maar op sommige plekken kan hij nog niet bij en dat vergeet hij wel eens. Hij krabbelt net zo vlug weer recht hoor, daar niet van. De laatste dagen spendeert hij meer en meer tijd aan zijn vachtverzorging wat ik toch als iets positief zie. Nog een vooruitgang: hij kan met zijn voorpootjes al ergens op steunen en dus al half rechtstaan. Hij leunde al op mijn sloffen en in de hooizak. En zojuist stond hij zelfs zonder steunen even op zijn achterpootjes! Niet lang en ook niet hoog maar ik zie weer progressie.

Jammer dat hij niet meer uit zijn flesje wil drinken. Is dit uit verwendheid of weet hij niet dat het er hangt? Vanavond eens iets lekkers aansmeren en zijn reactie afwachten. Want zodra hij dit weer kan, kan ik hem in principe alleen laten en kan ik weer eens in mijn bed slapen. Ik slaap nu al 3 nachten op rij op de bank en dat begint door te wegen. Maar voorlopig moet het nog want ik moet 's nachts zijn bakje water aanbieden. Dat durf ik toch niet bij hem laten staan.

Ik weet niet of het jullie opvalt maar tegenover enkele weken geleden is zijn kopje rechter gekomen. Soms hangt zijn linkeroortje wel nog af. Of dat met de stand van zijn kopje te maken heeft of het feit dat hij wat hoort, weet ik niet. Maar als hij rust, ligt hij alleszins niet meer op zijn oog of wang.
En zoals jullie kunnen zien, is zijn linkeroogje ook meer open en is de stand van de oogbol niet meer naar onderen gerold.

Fluffy geeft gemengde signalen dus ik begrijp niet helemaal wat ze bedoelt. De ene keer is ze heel lief aan de tralies, de andere keer gromt en graaft ze. Toch lag ze deze morgen voor zijn kooi te slapen maar of dat uit gemis of territoriale overweging is, weet ik niet. Er lagen alleszins geen plasjes of keutels dus dat is positief. Ik heb Fluffy trouwens ook gewogen en zij is 50 g aangekomen, waarschijnlijk door het mindere bewegen. Nu weegt ze 2,200 kg. Vanmorgen heeft ze ook héél veel blindedarmkeutels laten liggen dus waarschijnlijk voer ik teveel. Ik voer hetzelfde als altijd maar door het gebrek aan beweging zal ze niet meer zoveel calorieën verbranden. Dus dat wordt aangepast.

Enkele foto's van mijn ventje:

Dag 33 (8 september)

Hoewel Snowy kon loslopen als hij dat wilde, bleef hij vanaf 10u. in zijn kooi rusten. Is dit een terugval of gewoon even een dipje? Hij crosst soms zo hard dat ik mij afvraag waar hij de energie blijft halen. Ik controleer even of het een gasaanval is. Lees: ik haal een snoepje boven dat enthousiast uit mijn handen wordt gegrist, geen gas dus. ;-) Ach ja, als ik ziek ben, heb ik ook meer behoefte aan rusten dus het zal wel normaal zijn. 's Middags laat ik hem sowieso in zijn kooi rusten en hij mag er om 18u. weer uit. 's Avonds is er van zijn rustige toestand niets meer te merken :). Vannacht heeft hij wel uit zijn flesje gedronken maar het gaat moeizaam. Hij draait daarvoor zijn kopje nog meer naar links en verliest daardoor nog al eens zijn evenwicht. Dan stopt hij ook met drinken, ik hoop maar dat hij het flesje niet met een naar gevoel gaat associëren.
Oh ja, ik vergeet al een tijdje te vermelden dat ik een nieuwe manier heb moeten zoeken om hem op te tillen. Hij kan wel zelf uit zijn kooi maar nog niet er terug in. Helaas snapt hij het principe van een loopplankje niet. Maar over het optillen: ipv mijn linkerhand onder zijn borst te plaatsen, moet ik nu zijn linkerschouder in mijn hand laten rusten, zijn linkerpootje tussen mijn vingers nemen en zijn kontje ondersteunen. Hij hangt dan heel ontspannen in mijn handen, als ik het op de gewone manier probeer, spartelt hij en wil wegwurmen.

Dag 34 (9 september)

Wat een vermoeiende nacht. Het lijkt wel alsof Snowy zijn energie opgespaard heeft. Hij is de hele nacht in de weer geweest met graven, hooi eten, rondhuppelen, zich wassen enz. Hij is daardoor enkele keren zijn evenwicht verloren maar omvallen is er niet bij, gelukkig. Fluffy slaapt meestal tussen mijn sloffen maar afgelopen nacht was ze heel nerveus en ze schrok van de minste beweging of geluid. Ze vluchtte dan weg en stampte, helaas schrok Snowy daardoor ook en begon ook te stampen. Drinken uit het flesje gaat nog altijd niet goed dus blijf ik een bakje aanbieden als ik merk dat hij dorst heeft. Als ik 's morgens opsta, ligt Fluffy steevast voor zijn kooi.

Omdat Snowy nog altijd niet in zijn kooi kan springen en ik nog geen loopplankje heb, heb ik voorlopig een kartonnen doos als wc-tje gezet. Een dikke laag kranten met een dikke laag houtvezel moet zijn kleine plasjes wel kunnen opzuigen. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat ook Fluffy interesse zou hebben in die doos. (Als Snowy in zijn kooi zit natuurlijk!) En Fluffy doet heel wat grotere plassen dan Snowy. Ach ja; dozen, kranten en houtvezel genoeg. ;-)
Fluffy heeft trouwens vandaag voor de voorlaatste keer Panacur gekregen, vrijdag nog en dan is ze er vanaf. Bij haar heeft de rui zich goed doorgezet en het lijkt wel alsof ze een pamper aanheeft, hihi. Ze heeft me nog flink laten schrikken (weeral!). Vanmiddag wilde ze weer niet komen eten, toen ik haar kruiden ging brengen, at ze die echter gretig op. Geen gasaanval dus, oef!

Van eetlust mag ik hier niet klagen. Het is niet normaal hoeveel Snowy kan eten, ik weet niet waar het kleine mannetje het steekt. Hij krijgt nu meer droogvoer dan gewoonlijk en alles is op binnen enkele minuten. Vroeger deed hij enkele uren over een kleinere portie. En hij eet al zijn blindedarmkeutels op, vroeger bleven er ook geregeld enkele liggen.
Ook de groentenschotel is snel op, zowel bij Fluffy als bij Snowy. Na een half uur (!) waren bijna alle groenten op! Normaal duurt dit enkele uren.

Nog wat foto's, ik heb de indruk dat zijn kopje weer een klein beetje rechter staat.

Dag 35 (10 september)

Mijn lief mannetje heeft me héél aangenaam verrast vandaag. Ik zag dat hij met zijn voorpootjes op de rand van zijn kooi stond en er in wilde springen. Net toen ik hem wilde helpen, waagde hij de sprong (letterlijk) en het lukte hem zonder omvallen, evenwicht verliezen of wat dan ook! Je zal het misschien raar vinden maar ik was zo ontroerd toen ik dit zag. Ik ben zo ongelooflijk trots op mijn stoer, dapper en moedig ventje! Hij sprong zelfs verschillende keren achter elkaar er uit en er weer in. Alsof hij het zelf leuk vond dat hij dit weer kon of alsof hij wilde oefenen om beter te worden. :)

Sinds gisterenavond laat ik zijn drinkbakje bij hem staan, weliswaar maar met een bodempje water maar ik probeer zoveel mogelijk zijn zelfstandigheid te stimuleren en dat lijkt hij op prijs te stellen.

En mijn sneeuwballetje had nog een verrassing voor mij in petto. Ik vond al dat hij "voller" aanvoelde en de weegschaal gaf zomaar even 835 g aan! Op 5 dagen tijd is hij dus 30 g aangekomen! Kon ook niet anders met de hoeveelheden die hij nu naar binnen werkt. :)
Zolang ik geen blindedarmkeutels vind, voer ik iedere dag een klein beetje bij. Hij zal de energie nodig hebben om te genezen. Vroeger at hij enkele brokjes en ging dan weer spelen, hij maakte nooit tijd om te eten hoewel hij altijd gretig aanviel. Toch had hij geen haakjes. Is dit de voorbode van zijn ziekte geweest? Ik weet het niet, ik kan nog veel nadenken, met zekerheid zal ik het nooit weten. Maar 1 ding weet ik wel. Als hij een tijdje genezen is en hetzelfde patroon herhaalt zich: minder eten, afvallen enz. dan zet ik opnieuw Panacur in. Zo ver als dit mag het nooit meer komen.

Dag 36 (11 september)

Niet veel nieuws vandaag, het kan ook niet elke dag feest zijn. ;-)
Fluffy heeft vandaag haar laatste spuitje Panacur gehad. Hoewel Snowy's kopje soms rechter lijkt als hij rust, is het net zo schuin als enkele dagen geleden als hij rondloopt. Ik weet het, het heeft tijd nodig. Maar zelfs als het niet helemaal recht komt, hij kan bijna alles wat hij vroeger kon.
Er gebeuren wel heel veel plasjes aan de tralies en dit langs beide kanten. Ergens een beetje mijn eigen schuld door Fluffy ook 's nachts te laten rondlopen, zo krijgt ze helemaal het idee dat zij de baas in huis is. Maar zolang we beneden slapen, kan het niet anders. Door dat tralieknagen kan niemand slapen, daar ben ik zeker van!

Dag 37 (12 september)

Weer weinig veranderingen maar het territoriaal gedrag (plasjes en keutels) is voorlopig gestopt. Ze besnuffelen elkaar wel door de tralies maar de extreme opwinding die er de eerste dagen van het kennismaken was, is verdwenen. Toch denk ik dat Snowy nooit helemaal zindelijk zal zijn. Ik had gehoopt dat de 4 weken gedwongen opsluiting zouden helpen maar het is ijdele hoop vrees ik.
Van dezelfde vriendin die me Nisyleen heeft opgestuurd, kreeg ik eergisteren een verrassingspakketje met allerlei lekkers voor de konijntjes. Ze krijgen hier 's avonds enkele snoepjes en ik wilde natuurlijk meteen de haverkoekjes uitproberen. Die vielen geweldig goed in de smaak! Dank je wel!

Ondertussen doe ik nog veel opzoekingswerk ivm deze ziekte en ik vraag me af of ik ooit met een gerust hart kan zeggen dat hij volledig genezen is. Ik vrees dat hij af en toe nog terug zal vallen. Ik vraag me ook af wanneer ik mag afbouwen of stoppen met de medicijnen, wanneer kan ik zeker zijn? Wanneer is het veilig om te koppelen, hoe zit het met inentingen? Koppelen brengt stress mee en inentingen zijn een serieuze aanslag op de weerstand. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden...

Maar ik loop weer vooruit op de zaken, zo ver zijn we nog niet dus daar moet ik me nu niet druk over maken.

Enkele foto's van vandaag. Ik heb Snowy de korte tunnel en Fluffy de lange gegeven. Dat het Fluffy's favoriete slaapplaats is, wist ik maar Snowy lijkt het ook op prijs te stellen. Fluffy heeft de wilgenbal volledig opgepeuzeld, er blijft echt niet veel van over dus het was tijd voor nieuw speelgoed. En haar kontje ziet er momenteel niet uit, het lijkt wel ontploft te zijn. :)

Kijk en vergelijk. :)

Dag 38 (13 september)

Gisterenavond zag ik wel 7 blindedarmkeuteltjes liggen, verdorie, moet ik toch weer minder gaan voeren. Wat later zijn de keuteltjes verdwenen, ik kijk nog even of ze niet door het hooi gevallen zijn maar nee, ze zijn echt weg. Omdat ik vreselijk nieuwsgierig ben, zet ik hem opnieuw op de weegschaal. Eigenlijk wat vlug want na 3 dagen zal er toch niet veel verandering zijn. En toch, Snowy weegt 840 g, weer 5 grammetjes erbij dus! Ik voel het ook, hij voelt gewoon veel voller en steviger aan.

Fluffy zie ik niet meer veel, sinds ik de lange tunnel heb gegeven, ligt madam er bijna constant in. Ze beweegt en speelt nog maar heel weinig en loopt zelfs niet meer door het hele huis terwijl ze het wel kan. Wat een invloed had mijn mannetje toch op haar! Laat dat maar vlug terugkomen!
Natuurlijk vergt de rui ook veel energie maar het verschil met een gezond ventje aan haar zijde is toch frappant.

Ik heb de hele week geen tijd gehad om filmpjes te maken dus nu haal ik mijn achterstand in. :)
Kijk maar eens naar Snowy's huppel- en springpasjes, wel met een scheef kopje maar van wiebeligheid is geen sprake meer.
(sorry voor de slechte kwaliteit van de springfilmpjes, maar het was op dat moment al vrij donker).

Dag 39 (14 september)

Vandaag heb ik telefonisch overlegd met de dierenarts hoe zijn behandeling wordt verder gezet. Aangezien hij bijna alles terug kan, behalve op zijn achterpootjes staan, hebben we besloten opnieuw een poging te wagen om de Metacam af te bouwen. Hij heeft deze morgen een dosis gehad en vanavond heeft hij geen gekregen. Voorlopig ga ik dus de halve dosis geven gedurende een week en kijken hoe hij reageert.
Panacur moet hij waarschijnlijk 3 maanden krijgen en Baytril zeker 8 weken. Naar het schijnt moet ik me niet al teveel zorgen maken over resistentie. Na die 8 weken kan het zijn dat hij nog een aantal weken de halve dosis moet krijgen. Gewoon omdat antibiotica zo moeilijk doordringt bij een oorontsteking. En gezien we nog steeds niet weten wat hij juist heeft, nemen we het zekere voor het onzekere.
Het worden dus weer spannende dagen waarbij ik hem nauwlettend in het oog zal houden.
Fluffy was vandaag heel rustig, ze heeft veel last van de rui, ondanks de Prozyme. Haar keutels waren niet meer mooi rond maar ovaal van vorm, een teken dat de darmwerking vertraagd en onregelmatig is. Gelukkig is haar eetlust nog goed.
Van rui gesproken, Snowy was in de rui toen hij ziek werd maar is dan stilgevallen. Sinds enkele dagen is hij weer begonnen en hoe! Het valt me op dat ik veel meer werk heb met plukken nu ze elkaar niet meer kunnen likken.

Dag 40 (15 september)

Ziekte, drukte en pc-problemen: geen goede combinatie dus even geen nieuws.

Dag 41 (16 september)

De konijntjes zoeken elkaar weer veel op de laatste dagen. Fluffy heeft weer energie en ook Snowy vindt zijn losloopruimte te klein worden. Tja, wat wil je? Hij was 20m gewend en heeft nu nog slechts 4m. Vaak staat hij aan de afrastering naar zijn speelhoekje te staren of naar de woonkamer.
Voorlopig zie ik nog geen veranderingen sinds ik de Metacam aan het afbouwen ben, laten we hopen dat het zo blijft. Wat me wel opvalt, is dat hij een stevig buikje lijkt te hebben. Daarom haal ik er nogmaals de weegschaal bij. En ik doe de weging 2x omdat ik mijn ogen niet kon geloven. Op 3 dagen tijd is hij zomaar even 20g bijgekomen, hij weegt nu 860 g! Zijn normaal gewicht schommelt tussen 850 en 900 g dus dat gaat echt de goede kant op!

Dag 42 (17 september)

Hoewel ik geen verschil zie als hij loopt, vind ik dat Snowy zijn kopje rechter houdt als hij rust. En let op dat afhangend linkeroortje. (Niet letten op zijn onzindelijkheid trouwens, hij is nooit 100% zindelijk geweest). Zijn eetlust is om over naar huis te schrijven, die van Fluffy overigens ook. Ik voeg ook nog even 2 foto's toe van zijn linkeroogje. Zo ziet het er dus uit als ik het opentrek, naar beneden gekanteld. En het rechteroogje doet net het tegenovergestelde.
Voor de rest niet veel nieuws te melden. Morgen gaan we zijn nageltjes knippen. We wilden het net doen op de dag dat hij ziek werd dus je kan je voorstellen dat ze nu wel erg lang geworden zijn. Maar hij is nu pas sterk genoeg om opgepakt te worden, hij is niet meer duizelig als hij opgetild wordt. En jammer genoeg moet dat wel voor zijn achterpootjes.

Dag 43 (18 september)

Nageltjes knippen is gelukt zoals gewoonlijk: met veel gespartel. Ik wilde hem graag deze stress besparen om een terugval te voorkomen maar het moest nu eenmaal. Gelukkig heeft hij doorzichtige nageltjes dus het was wel vlug gedaan.

Hij begint zijn kuren van vóór zijn ziekte te krijgen en dan bedoel ik niet de positieve. Vandaag heeft hij zeker 6 blindedarmkeutels laten liggen. Ook toen ik hem zijn bakje groenten voorzette, viel hij er niet zo gretig op aan als anders. Net als vroeger loopt hij liever rond en eet hij liever hooi dan groenten. Waar ze anders op 1 uur tijd op waren, liggen er nu na 3 uren nog restjes. Snoepjes daarentegen grist hij uit mijn handen. Hopelijk heeft hij gewoon een dagje minder eetlust. Toch maak ik mij er zorgen over want dat waren de symptomen die ik enkele maanden voor zijn ziekte zag. Ik dacht aanvankelijk aan haakjes maar omdat hij zich niet constant zo voelde, dacht ik aan dipjes. En omdat ik maar blindedarmkeutels bleef vinden, bleef ik minder voeren, logisch dat hij gewicht verloor. Maar het leek allemaal niet te helpen.

Dus nu vraag ik me af: Komt dit door het afbouwen van de Metacam? Bezorgde de Metacam hem eetlust? Of heeft hij toch ergens pijn door de lagere dosis te geven en verliest hij daardoor zijn eetlust? Misschien heeft het er allemaal niets mee te maken. Hopelijk zie ik morgen een ander scenario.

Dag 44 (19 september)

Yep, zijn "oude" eetlust is terug, liever hooi dan groenten. Het duurt ook wat langer eer alles op is, zoals ik dat van hem gewoon ben. En hij laat zijn blindedarmkeutels liggen maar... enkele uren later gaat hij ze toch opeten. Vroeger gebeurde dit niet omdat hij nooit in zijn kooi kwam. De gezamenlijke eetplek was Fluffy's kooi en als hij niet aan het eten was, was hij wel aan het rondrennen. Het enige moment dat hij in zijn kooi zat was 's nachts.
Maar het goede nieuws is... dat mijn Wattebolleke ondertussen al 878 g weegt !!! Je voelt het ook aan zijn buikje, een tijd geleden was dat heel zacht en dun. Nu is het stevig en vol. Wat hem prompt de bijnaam hangbuikzwijntje oplevert, hahaha.
En aangezien niets mijn mannetje zo kan bekoren als een pas schoongemaakte kooi met vers hooi: een filmpje. :)

Dag 45 (20 september)

Vandaag heeft hij voor de laatste keer Metacam gekregen. Vanaf morgen krijgt hij enkel nog Panacur en Baytril. En wie weet mag ik binnenkort al met 1 van de 2 stoppen want... dankzij een tip van lezers van deze site wordt Snowy's urine gecontroleerd op E. cuniculi ! Vroeger kon men alleen via een bloedtest kijken of een konijn drager was van of antistoffen had tegen deze ziekte. Er is echter een labo waar men de urine kan controleren op antigenen en men zou ook kunnen zien in welk stadium van de ziekte hij zich bevindt.
Dus dank je wel Samyra voor deze waardevolle tip !

Ik ben al het hele weekend plasjes aan het vergaren, nu ben ik héél dankbaar dat hij niet 100% zindelijk is, het maakt urine opvangen erg makkelijk. Ze hebben minstens 5 ml nodig en ik heb zo een 10 ml al kunnen opvangen, ruim voldoende dus. Uiteraard wordt alles netjes in de koelkast bewaard. Morgen breng ik het staal naar mijn dierenarts en donderdag wordt het gecontroleerd in Duitsland. Ik ben héél benieuwd naar de resultaten!

En dan hoop ik dat ik mijn boefjes vlug weer bij elkaar kan zetten want ze zijn niet meer bij elkaar weg te slaan. Fluffy slaapt 's nachts meestal naast zijn kooi, overdag zitten/liggen ze vaak naast elkaar en Snowy probeert Fluffy te likken door de tralies heen. En hij knabbelt nog steeds haar snorharen af. ;-)
Ik weet niet hoe lang ik een herkoppeling nog kan tegenhouden en hoe lang Snowy nog in zijn beperkte ruimte moet blijven, het hangt hem duidelijk de keel uit. Hij is ook op andere gebieden zijn oude ik aan het worden. Wil niet meer geknuffeld worden, rent er de hele tijd vandoor enz.

Tegen de tijd dat ik de uitslag krijg, zijn we al 7 weken ver in zijn ziekte. Dan zal ook de rui van beiden voorbij zijn dus een goed moment om te herkoppelen. Maar ik loop weer op de zaken vooruit. Eerst afwachten wat de test aan het licht zal brengen.

Dag 47 (22 september)

Er gebeuren niet meer zoveel spectaculaire veranderingen dus ik update niet meer iedere dag.
Gisteren maakte ik me even zorgen omdat zijn gewicht plotseling 858 g was, 20 g afgevallen dus. Vandaag was het weer 868 g. Hij is echter héél fel aan het verharen, dat vergt uiteraard ook veel energie en wellicht is het gewichtsverlies daaraan te wijten. Dat hoop ik alleszins. De hoeveelheid haar die ik uittrek is niet normaal meer, daar kan je een nieuw konijn mee maken, :). Verder verveelt hij zich stierlijk en wil hij dolgraag naar de rest van de woonkamer komen. Helaas... nog even wachten want als ik dat doe, moet ik meteen ook koppelen en ik wil eerst de resultaten van de test afwachten.

Dag 48 (23 september)

Wat zei ik ook alweer, ik zou niet iedere dag meer updaten? Door pc-problemen komen de updates later maar het zijn er nogal wat hoor!
Allereerst: ik had toch besloten om eens te kijken wat er zou gebeuren als ik Snowy zou laten loslopen op Fluffy's terrein. Omdat ze zich wel territoriaal gedraagt aan de tralies (lees keutels en plasjes) maar niet vijandig, besloot ik het er op te wagen. Oh jee, ging dat effe mis. Snowy snuffelde eerst aan haar kontje en ik geloof niet dat ze dit doorhad. Vervolgens snorde hij voor haar neus door en toen gromde en hapte ze naar hem! Gelukkig trok hij er zich geen bal van aan en hij bleef gewoon overal verder snuffelen. Fluffy ging hem ook niet achteraan, ze bleef een beetje beduusd zitten, alsof ze niet goed begreep wat er zojuist gebeurd was. Gelukkig is hij ook nog altijd sneller.

Daarna hebben we hem een half uurtje laten loslopen op het terras. Hij genoot er vroeger zo van om buiten te spelen. Volgens mij is hij echter alles alweer vergeten want hij moest alles opnieuw verkennen. Hij liep constant langs de muren, alsof hij pleinvrees heeft. Ik weet niet zeker of dit territorium verkennen is of zou hij toch niet meer goed zien? Hij amuseert zich alleszins goed maar als ik hem na dit half uurtje weer in zijn kooi zet, ploft hij uitgeput neer. Er moet duidelijk nog aan zijn conditie gewerkt worden. Logisch eigenlijk, hij is slechts 4 x 1 m gewend en plots krijgt hij 7 x 7 m voor zijn kiezen. ;-)

Daarom ga ik de koppeling nog enkele weken uitstellen, hij moet eerst weer voldoende conditie hebben om te kunnen vluchten, mocht dat nodig zijn. En ik ga de keuken en/of het terras gebruiken als neutrale koppelruimte (hangt een beetje van het weer af). Fluffy is er eveneens 8 weken niet meer geweest dus zij kent het ook niet meer. En ondertussen laat ik Snowy er dagelijks een half uurtje rondlopen zodat hij het terrein wel kent. Zo leert hij vluchtroutes kennen en is hij tijdens de koppeling niet bezig met het terrein te verkennen. Hij is toch absoluut niet agressief ingesteld.
Fluffy zal uit angst en onzekerheid steun gaan zoeken bij hem, dat is alleszins de theorie. Laten we hopen dat het in de praktijk ook zo zal lopen.

Over de rangordeconflicten die zich afspeelden sinds vorige winter heb ik nog een theorie. Aanvankelijk dacht ik dat Snowy de dominantie wilde overnemen omdat hij voelde dat Fluffy ouder werd. Hij begon altijd met plasjes in huis waarop Fluffy zijn voorbeeld volgde.
Maar wat als het andersom was? Misschien was Snowy al een tijdje ziek, voelde hij zich zwakker en wilde door middel van territoriale plasjes zijn positie handhaven of versterken. Ik vroeg me toen al af of hij ziek was want zomaar in huis plassen heeft hij nooit gedaan. Wel in de tunnel of op het telefoonboek maar nooit zomaar ergens.
Ik zal het waarschijnlijk nooit zeker weten maar het is toch iets om in mijn achterhoofd te houden.

Dag 49 (24 september)

Fluffy weegt 2,185 kg. Snowy's gewicht blijft schommelen tussen 860 en 875 g. Hij is verschrikkelijk aan het verharen, ook uit zijn wangetjes trek ik nu hele plukken vacht. En wat kent hij het ritueel van medicijnen geven trouwens goed. Hij weet perfect dat hij na het spuitje wat lekkers krijgt van mijn vriend en zodra ik hem loslaat staat hij te bedelen voor het snoepje.

Maar hij heeft me wel laten schrikken vanmiddag! Om 11u. had ik zijn kooi gepoetst en hij heeft 40 minuten aan een stuk hooi zitten knabbelen. Om 12u. krijgen ze hier altijd gedroogde kruiden en normaal gezien staat hij al te bedelen als hij de zakjes nog maar hoort. Nu bleef hij echter apatisch liggen. Plots zie ik hem ongemakkelijk gaan liggen en hij laat zijn plas lopen: een gasaanval dus! Vlug geef ik Fluffy al te eten, ik bereid zijn spuitje met Equate voor en besluit hem eerst wat buikmassage te geven. Tot mijn verbazing laat hij het goed toe maar ineens loopt hij toch weg. Goed, dan stop ik omdat ik hem niet wil dwingen. Maar tot mijn nog grotere verbazing staat hij aan mijn voeten te bedelen om eten! Ik geef hem dan maar kruiden (vooral dille tegen gas en weegbree + paardenbloem voor de vertering) en hij smult alles in een mum van tijd op. Ik begrijp er niets van en hou hem nog een tijdje in het oog maar de gasaanval lijkt net zo plots verdwenen te zijn als hij gekomen is.

Ook vanavond mocht hij loslopen op het terras en nu durfde hij al iets meer van zijn pad afwijken. En als ik de laatste foto's zie, ben ik er toch echt van overtuigd dat zijn kopje rechter staat dan een week geleden. Nu is het geen 45° meer maar tussen 20 en 25° schat ik zo.
Geniet van de foto's en het filmpje!

Dag 50 (25 september)

Op vrijdag maak ik altijd Fluffy's kooi schoon dus vandaag doe ik dit ook. Snowy vond het vroeger geweldig om op haar slaaphok te springen als ik het eruit nam. Dus vandaag nam ik de proef op de som en wilde eens uittesten wat hij zou doen. Zoals ik van hem gewend ben, komt hij onmiddellijk nieuwsgierig snuffelen. Dan staat hij even met zijn voorpootjes op de bovenkant maar ik zie hem twijfelen. En nogmaals. De derde keer waagt hij de sprong. Geen nood, ik stond erbij en kon hem altijd opvangen als het mis ging maar het was nergens voor nodig. Zijn achterpootjes bleven even haperen maar uiteindelijk zat hij er toch maar mooi op! Zo een ervaring lijkt me goed te zijn voor zijn zelfvertrouwen. Toch vind ik het vreemd dat hij dit wel durft maar niet op een veel lager doosje springt en ook niet over de boomstam die op het terras ligt. Ach, het zal nog wel komen zodra hij uitgevogeld heeft waar die dingen voor dienen.

Dag 52 (27 september)

De conditie van mijn ventje is erop vooruit aan het gaan, hij ploft niet meer neer als hij een half uurtje op het terras gelopen heeft. Vandaag mocht hij voormiddag al buiten i.p.v. 's avonds omdat de zon lekker scheen. Hij doet niets liever dan de stofzuiger uithangen en de zaadjes opeten die de tuinvogels morsen. Die gewoonte kent hij blijkbaar nog :). Toch merk ik dat andere dingen die zo kenmerkend voor hem waren er niet meer zijn. Hij was een verwoed tralieknager en vond het verschrikkelijk om opgesloten te zitten. Nu accepteert hij het gewoon. Wat me ook opvalt is dat hij nog steeds snel schrikt bij een plotse beweging of geluid van ons. Vroeger was hij net de 'coole' die van niets schrok of bang was. Enkele dagen voor hij ziek werd, vond ik het al heel vreemd dat hij schrok van het geluid van mijn stoomstrijkijzer of een motorfiets die voor de deur stond. Geluiden die hij echt wel gewend was. Misschien werken zijn zintuigen niet meer zo goed door die ziekte? Af en toe verliest hij nog zijn evenwicht, bijvoorbeeld als hij zich wast maar het is zeker niet meer dagelijks. Ook het kopje schudden wordt minder maar is nog altijd aanwezig.

Wat ik wel opmerk aan zijn ogen, is dat deze terug normaal bewegen. Tot voor kort had hij steeds een starende blik en draaide hij zijn hoofdje om beter te kunnen zien. Nu zie ik de oogbollen zelf weer in beweging komen als hij ergens naar kijkt.

Ook goed nieuws is dag hij vandaag 888 g weegt, ik had nochtans de indruk dat hij er dunner uitzag en aanvoelde maar daar zal de rui voor iets tussen zitten. De rui doet zoals gewoonlijk een klein kwaaltje bij Fluffy naar boven komen: een traanoogje. Ze krijgt het steeds als ze verhaart dus ik vermoed dat haar weerstand er iets mee te maken heeft. Ik behandel het met Terramycine en dat helpt altijd.

En tot slot: als Snowy rust, vind ik dat je eigenlijk bijna niets meer ziet van een scheef kopje. Enkel als je het weet dat hij ziek is en waar je op moet letten (zijn oortje bijvoorbeeld), valt het op. Weer een vooruitgang dus. :)

Dag 53 (28 september)

Vandaag kreeg ik een telefoontje van mijn dierenarts, de uitslag van de urinetest is binnen. En die is inderdaad E. cuniculi positief, er zijn meerdere sporen gevonden. Meer stond er helaas niet bij, dus ook niet in welk stadium hij zich bevindt maar als ik Snowy bekijk, zie ik dat hij de ziekte aan het overwinnen is. Ook het gewichtsverlies en vervolgens de gewichtstoename wees op E. cuniculi.

Hoewel hij in het begin thans ook tekenen vertoonde van een binnenoorontsteking door de oogbeweging van links naar rechts. Mijn dierenarts zei dat dit ook kon komen door zwelling en druk in de hersenen en tegen het evenwichtsorgaan.

Voordat hij ziek werd, schudde hij regelmatig met zijn kopje en krabte aan zijn oortjes. Ook was er sprake van verlies van eetlust. Die symptomen kunnen zowel bij EC als een oorontsteking voorkomen. Een binnenoorontsteking is vaak het gevolg van een middenoorontsteking of een luchtweginfectie maar afgezien van die ene slijmerige nies de dag net voor hij ziek werd, heb ik niets gemerkt.

Na overleg met Inge (mijn dierenarts) heb ik besloten om volledig te stoppen met Baytril, hij krijgt het nu ook bijna 8 weken en dat zou voldoende moeten zijn om een oorontsteking te bestrijden. Ik ben ook bang voor resistentie. Het worden dus weer spannende tijden en ik hoop dat hij geen terugval of andere reactie zal krijgen. Indien dit toch zou gebeuren, start ik natuurlijk dadelijk opnieuw met antibiotica. We slapen nog steeds op de bank en zullen het waarschijnlijk blijven doen totdat we zeker weten dat we hem 'gezond' kunnen verklaren.

Met Panacur blijf ik zeker nog een maandje doorgaan (misschien ook langer), om zeker te zijn dat we die parasiet 'uitschakelen'.

Dag 54 (29 september)

Vandaag is Snowy veel rustiger en hij knabbelt ook niet zoveel hooi. Zijn brokjes zijn wel allemaal op (zoals gewoonlijk nu in 1 keer) en ook verse worteltjes smaken hem. E. cuniculi is al een ziekte die veel energie vreet, tel daarbij nog eens het verharen... Je zou van minder moe worden. Hij is vandaag weer wat grammetjes kwijt en weegt 872 g. Als hij veel te ontstuimig is en staat te springen en draaien voor zijn voer of snoep, wil hij nogal eens zijn evenwicht verliezen. Maar eigenlijk gebeurde dat soms ook voordat hij ziek werd.

Het goede nieuws is dat mijn ventje weer kan rechtstaan om te bedelen! En ik zei enkele dagen geleden nog dat hij niet over de boomstam durfde springen, het lijkt wel alsof hij mijn woorden wil ontkrachten. :) Vooral op de laatste foto is het nog nauwelijks te zien dat hij ziek is.
Mijn flink, stoer, dapper, mini-macho-mannetje. :)

Misschien beeld ik het mij in maar het lijkt er op dat hij door het buiten lopen sneller beter wordt. Een theorie die ik daarover heb is dat zijn hersenen gestimuleerd worden om nieuwe verbindingen te leggen. Maar misschien is het ook gewoon toeval. Hoe dan ook: ik ben er ontzettend blij mee!

Dag 55 (30 september)

Het weinige hooi eten van gisteren heeft Snowy afgelopen nacht ruimschoots goed gemaakt. Hij is zo ongeveer de hele nacht aan het knabbelen geweest. Dat zie je ook aan zijn gewicht: 885 g. Om kwart voor twee ('s nachts) hoorde ik Fluffy drinken maar het was niet uit haar drinkbak. Nee madam vond het nodig om naast Snowy's kooi te plassen maar wilde dan toch de sporen opruimen. Dus maar vlug opgestaan want naar mijn mening vind ik mijn manier van opruimen toch iets beter. ;-)
Snowy's keutels zijn nog steeds mooi en groter dan ik van hem gewend ben, ik weet niet of het door de medicijnen komt of omdat hij beter wordt. Ik kan me niet herinneren dat zijn keutels vroeger zo groot waren.
Intussen blijven ze elkaar heel vaak opzoeken, ik ben erg benieuwd hoe het er op neutraal terrein zal uitzien. Jammer dat ze 5 jaar aan herinneringen kwijt zijn...

Het vervolg van oktober lees je hier. Het verhaal van vorige maand hier