Dag 56 (1 oktober)

Dat Snowy een gulzige eter is wist ik al lang maar vandaag was de eerste keer dat ik me daarom zorgen maakte. 's Middags krijgen ze hier gedroogde kruiden en daar hoorde vandaag ook appelchips bij. Snowy is er dol op maar plots zag ik hem een kokhalsbeweging maken! Het stukje appelchips kwam hierbij ook een stukje naar buiten. Is hij te gulzig geweest, heeft hij zich verslikt? Ik weet het niet maar ik hou hem sindsdien scherp in de gaten. En in het vervolg ga ik de appelchips in kleine stukjes snijden.

Vandaag was het ook tijd om zijn kooi te poetsen en hij heeft erg genoten van die berg vers hooi. Ook heeft hij 45 minuten buiten gespeeld en het koste moeite om hem weer naar binnen te lokken.
Maar het mooiste moment van vandaag is ongetwijfeld dit lieflijk tafereeltje! Bestaat er iets mooier dan konijnenliefde?

Dag 57 (2 oktober)

Tjonge, was dit even schrikken! Ik ben in de keuken de groentenschotels aan het maken en van daar uit kan ik de woonkamer niet zien. Af en toe steek ik mijn hoofd dus eens om de hoek om te kijken wat die boefjes van mij aan het uitspoken zijn. Tot mijn grote verbazing (en schrik!) zie ik Fluffy in het territorium van Snowy zitten! Als de bliksem loop ik er heen (nooit gedacht dat ik zó snel kon zijn ;-)) om te kijken wat er gebeurd is en hoe Fluffy in hemelsnaam op zijn stukje geraakt is. Ik gebruik de bovenkanten van traliekooien als voorlopige scheiding en enkele daarvan hebben schuifdeurtjes. Ik vroeg me gisteren nog af hoe lang het zou duren eer één van de twee zou doorhebben dat die dingen open kunnen. Fluffy heeft het d.m.v. tralieknagen dus klaargespeeld.

Anyway, ik ging vlug bij hen staan om te kunnen ingrijpen indien nodig. Ze leken elkaar in eerste instantie niet eens op te merken. Fluffy slenterde wat rond, Snowy was zich nog steeds aan het wassen. Toen hij in de gaten kreeg dat zijn vriendinnetje er was, stormde hij onstuimig en vol enthousiasme op haar af. Andere konijnen komen bedeesd kennismaken maar niet Snowy hoor. Net als alle andere dingen doet Snowy ook dit met zijn aangeboren felheid. Fluffy gromt en maakt een aanvalsbeweging maar daar blijft het bij. Ze gaat niet achter hem aan. Hij loopt weg, gaat ergens snuffelen en loopt haar opnieuw driftig tegemoet. Waarop hij dezelfde behandeling krijgt, heel even jaagt ze hem achterna door de tunnel maar dan geeft ze het weer op. Snowy is nog altijd véél sneller en dat beseft ze (en hij ook). Dan gaan ze weer door met andere activiteiten en negeren ze elkaar compleet. Na enkele minuten gaat Fluffy uit eigen beweging terug naar haar gedeelte door de opening die ze zelf gecreëerd heeft. Ik schuif het deurtje vlug dicht en zorg dat het d.m.v. een slotje niet meer open kan.

Ik was van plan hen in het weekend op neutraal terrein te koppelen maar mijn eigenwijze konijnen hadden andere plannen. :)

En dan zeggen ze dat dieren goed zijn voor de bloeddruk... Pf, toch niet in deze situatie hoor. ;-)

Dag 59 (4 oktober)

Omdat Snowy toch zijn blindedarmkeuteltjes opeet (als ik ze op zijn handdoek leg tenminste ;-)), besloot ik geleidelijk aan wat meer voer te geven. Vandaag vond ik geen blindedarmkeutels en al gauw zag en rook ik waarom. Hij had half vloeibare plakpoep aan zijn kontje hangen, gelukkig kon hij het zelf verwijderen. Iets minder voeren dus, ik denk dat ik eindelijk de juiste hoeveelheid gevonden heb. Hij weegt momenteel 892 g, we naderen de 900, yes!

Het werd de laatste dagen duidelijk dat mijn konijntjes elkaars gezelschap opzochten. En omdat het dierendag is, kon ik me geen beter geschenk voorstellen dan hen dit ook te gunnen. Ik bracht hen één voor één naar de keuken, Snowy als eerste. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou gaan maar zo vlot had ik toch niet verwacht. Gingen alle koppelingen maar zo...
Ze hebben allebei een plasje gedaan maar ze waren ook al een paar uren niet meer in hun kooi geweest. Ik heb hen slechts 10 minuten laten samen zitten. Snowy wilde absoluut naar buiten, Fluffy wilde absoluut terug naar de woonkamer.
Kortom, een erg geslaagde eerste poging, geniet mee van het filmpje.

 

Dag 61 (6 oktober)

Door de drukte én verbindingsproblemen van mijn provider, is het moeilijk om mails te beantwoorden en te updaten. Hier komt dus nog een poging.

De afgelopen dagen heb ik slechts 1x per dag een koppelpoging kunnen doen maar ik hoop de volgende dagen meer tijd te hebben. De koppeling op zich gaat vrij goed. Ik merk wel dat ik Fluffy niet mag belonen als ze lief is tegen hem want door het aaien, gaat ze net wél achter hem aan, vrouwen. ;-)
Toch heeft zij zelfs enkele likjes aan hem gegeven maar hij likt haar nog altijd meer. Hij raakt wel in de war en dat begrijp ik want ze geeft gemengde signalen. Eerst is ze bang en zoekt ze steun, dan jaagt ze hem weg en daarna wil ze hem likken. Hij kiest echter het zekere voor het onzekere en loopt liever weg. Eigenlijk is dit wat ik ook zag net voor hij ziek werd. Toen ging ze ook achter hem aan omdat ze wilde gelikt worden of zelf wilde likken. Ze heeft nog steeds niet geleerd dat ze niet altijd haar zinnetje krijgt. Hij is niet vlug onder de indruk (of hij weet het goed te verbergen).

Ik probeer hen ook samen te laten eten en eigenlijk gaat alles vrij vlot. Er zijn zelfs niet veel keutels of plassen. Als beloning mag Snowy altijd een tijdje buiten spelen maar nu glipte Fluffy ook achter hem aan. Net als in de keuken, gaat ieder zijn eigen gang. Er wordt niet gejaagd, ieder is met zijn of haar ding bezig en dat is goed natuurlijk. Van echte liefde is nog geen sprake maar dat komt nog wel. En ook als het niet komt: zolang ze elkaar accepteren als broer en zus ben ik ook al blij.

Snowy kan ook al terug rechtstaan om te bedelen, ik geloof niet dat ik dit al vermeld had. Hij probeert tevens uit zijn omheining te klimmen! Ook verkiest hij in zijn kooi het flesje boven het bakje. Dus 's nachts hangt zijn flesje terug. In de loop van de volgende dagen ga ik vitaminen in zijn water doen om zijn weerstand wat op te krikken. Hopelijk wil hij het water dan drinken want vitaminen in zijn drinkbakje weigerde hij.

Omdat hij eigenlijk weer zelfstandig is, heb ik besloten om 's nachts terug boven te slapen. Zo kan Fluffy ook weer wennen aan het in de kooi slapen en wordt ze hopelijk wat minder territoriaal. Toch zal ik - na het stoppen van de panacur - weer bij hem komen slapen om een oogje in het zeil te houden. Maar dat duurt wellicht nog een maand.

Foto's van de afgelopen dagen:

Dag 63 (8 oktober)

Een heleboel nieuws, ik zal beginnen met de dingen die mij zorgen baren. Fluffy lag gisteren naast haar deken te slapen (op de koude vloer dus) en toen ik dichterbij kwam, zag ik dat haar achterpoten niet onder maar langs haar lichaam lagen! Uiteraard flitste EC dadelijk door mijn hoofd en ik was bang voor een slappe achterhand. Ik tilde haar een stukje op en ze ging toch onmiddellijk staan maar dat ging moeizaam. Het huppelen ging wel goed. Ik merk de laatste maanden wel vaker dat ze moeite heeft met opstaan en dat ze stijve botten lijkt te hebben, waarschijnlijk toch een beginnend ouderdomskwaaltje.
Sinds ze niet meer mag loslopen 's nachts, eet ze haar ontbijt weer in etappes. Misschien wel logisch want als ze losliep at ze de hele nacht niets, zelfs geen hooi en dat doet ze nu wel. Daarom zal haar hongergevoel waarschijnlijk niet zo groot zijn. Snowy daarentegen eet alles netjes in 1 keer op en ook al zijn blindedarmkeutels worden verorberd.

Positieve dingen: Fluffy weegt nog steeds 2,100 kg en Snowy 890 g, dat blijft dus min of meer stabiel. Hij drinkt zonder problemen het water met vitaminen er in dus dat is een geruststelling.

Natuurlijk heb ik de koppeling doorgezet en in de keuken en op het terras gaat het voortreffelijk. Het oude patroon herhaalt zich, Snowy neemt het voortouw en Fluffy volgt hem. Snowy zit wel geen seconde stil dus soms hou ik hem tegen door hem te aaien en dan worden er wederzijdse likjes uitgedeeld. Maar mijn manneke verveelt zich nogal vlug en is altijd in beweging en nieuwsgierig, net als vroeger. Geen tijd voor knuffels, spelen heeft voorrang. :) Fluffy blijft dan wat beduusd achter en komt steun en knuffels zoeken bij mij. Die ze uiteraard ook krijgt. :)
Gisterenavond ging het zo goed dat ik besloot om de scheiding tussen de keuken en woonkamer weg te nemen. Best spannend natuurlijk! Fluffy huppelde dadelijk naar de eetkamer en plofte daar neer. Snowy durfde de eerste minuten niet van het opstapje springen. Uiteindelijk overwon zijn nieuwsgierigheid het van zijn angst (of wat had je gedacht?) en ook hij kwam naar de eetkamer. Toen Fluffy dit zag, volgde ze hem en ze stonden allebei aan mijn voeten. Geen gejaag of wat dan ook, het ging beter dan ik had verwacht. Ze kwamen zelfs nog braaf een snoepje aannemen aan de salontafel (zoals ik hen heb aangeleerd). Ook in de woonkamer ging het dus goed. Totdat Snowy naar het speelhoekje huppelde... Plotseling stormde Fluffy al grommend achter hem aan en hij werd weggejaagd. In 'zijn' gedeelte ging het er iets rustiger aan toe en Fluffy sprong in zijn kooi om wat geursporen achter te laten. Intussen zag Snowy mooi zijn kans om op zijn gemakje opnieuw het speelhoekje te verkennen. Daar werd hij na enkele minuten weer weggejaagd en toen besloot ik dat het genoeg geweest was. Ze waren nu al een uur samen en het was tijd om te gaan slapen.

Al bij al zie ik het positief in en het zal wellicht niet meer lang duren voor ik mijn klef koppeltje weer terug heb.
Het is ook weer wennen voor beide konijntjes.

Zijn kopje komt almaar rechter	Samen bloemensalade eten	Samen stofzuiger spelen buiten

Dag 65 (10 oktober)

Als ik 's morgens een tijdje aan het knuffelen ben met Snowy (zo een uurtje na zijn ontbijt), krijgt hij vaak de hik. Het zal wel geen kwaad kunnen maar ik vraag me af hoe het komt dat hij het zo dikwijls krijgt. Ik zie zijn ademhaling alleszins niet versnellen.

Het lijkt wel alsof beide konijnen van de ene rui in de andere overgaan. Snowy heeft nog een stukje kontje dat moet vervangen worden maar zijn kopje is alweer opnieuw begonnen. Bij Fluffy zie ik hetzelfde. Erg vermoeiend voor zijn lichaampje dat nog steeds herstellende is.

Van vermoeiend gesproken, dat is meteen ook de reden dat ik niet langer dan een uur kan koppelen. Ik zie aan Snowy's lichaampje dat hij moe wordt. Niet aan zijn gedrag want hij zit geen seconde stil maar ik merk dat hij zijn coördinatie verliest. Toch een restletsel van de ziekte dus, afwachten of dit levenslang zal zijn. Als hij met zijn voorpootjes op mijn slof steunt, glijden zijn achterpootjes uit elkaar. Gisteren trapte hij op zijn eigen achterpoot (!) en liep heel even wat wankel, toen ben ik onmiddellijk gestopt met koppelen.
Op zich jammer want zo schiet het niet op maar zijn gezondheid is belangrijker!

Op neutraal terrein gaat het goed, hoewel hij zichzelf ook daar geen seconde rust gunt, ieder hoekje moet verkend worden. Maar echt contact is er niet, hij is meer met de omgeving bezig dan met Fluffy. Door de tralies krijgt ze wel likjes en in de keuken wil zij hem zelfs likken. Eens op gekend terrein gaat Fluffy achter hem aan, vooral het speelhoekje wordt verdedigd. Gelukkig gaat zij in Snowy's kooi haar geur afzetten en dan kan hij op zijn gemakje (of wat daarvoor moet doorgaan) alles verkennen. Ik probeer regelmatig voor leuke herinneringen te zorgen door hen in het speelhoekje samen te laten eten. Dat gaat wonderwel maar eens het eten op is, realiseert Fluf zich weer dat ze hem moet wegjagen.

Het zal dus nog even duren voordat ze een hecht koppeltje zijn maar ik moet zijn gezondheid voorop stellen!
Tot nu toe mag ik daar niet over klagen, kijk maar eens naar dat lekkere dikke buikje. :)

Dag 66 (11 oktober)

Omdat het op neutraal terrein goed gaat maar niet in het speelhoekje, besluit ik de keuken en het terras niet meer te gebruiken. Bovendien is het ook te koud geworden om buiten te spelen. Maar omdat Snowy's conditie nog steeds niet op peil is, geef ik hem graag de kans om het gekende terrein (voor Fluffy althans) op zijn gemakje te verkennen. Dus als Fluffy de rest van haar ontbijt gaat verorberen, sluit ik haar even op in de kooi en neem ik de scheiding tussen haar en Snowy weg. Eerst heeft ze het niet eens in de gaten dat hij rondhuppelt, dan kijkt ze wat verbaasd en na enkele minuten begint ze te tralieknagen. Na 10 minuten mag zij uit de kooi en aanvankelijk jaagt ze niet achter hem aan. De tegenstrijdige signalen die ze geeft zijn erg verwarrend voor mijn mannetje. Ze jaagt niet als hij blijft staan, hij moet likken of krijgt likjes, ook samen eten gaat goed maar zodra hij er weer vandoor gaat, is ze boos. Vrouwen...

En hij neemt gewoon alles zoals het komt. Zelfs als ik de scheiding weer terugzet of als hij in zijn kooi zit: hij protesteert niet, knaagt niet aan de tralies maar gaat liggen. Niet wat ik van hem gewoon ben.

Omdat hij nog zo vlug moe wordt, hou ik meerdere maar kortere koppelsessies per dag. Ook niet ideaal maar ik kan nu ook niet meer stoppen met de koppeling, dan zou ik wéér van voorafaan moeten beginnen. Na iedere sessie ploft hij hijgend en uitgeput neer. Gelukkig merk ik dat zijn 'herstelperiodes' korter worden. Waar hij anders 20 minuten nodig had om te bekomen, is het nu nog maar 5 à 10 minuten.

Dag 68 (13 oktober)

Gisterenavond verliep de koppeling nagenoeg perfect! Zo goed dat ze wel anderhalf uur samen losgelopen hebben. Van echt samen zijn is nog geen sprake omdat Snowy geen seconde rust kent. Heel af en toe kan ik hem onder lichte dwang laten stilzitten en dan worden er wederzijdse likjes uitgedeeld. Vanmorgen ging het echter niet meer zo goed, Fluffy geeft nog steeds gemengde signalen. Het ene moment is ze hem aan het likken maar als zij wil gelikt wordt en hij weigert, gaat ze weer achter hem aan. Soms laat ze toe dat hij haar benadert, soms gromt ze naar hem, doet een sprong voorwaarts waarbij haar oren naar achteren floepen, geen goed teken. Op neutraal terrein heeft ze veel minder praatjes dus ik gebruik dit opnieuw als de spanningen te hoog oplopen maar als ik nog niet wil stoppen.

Helaas zie ik bij Fluffy waar ik een beetje bang voor was. Als ze plast zitten er af en toe opnieuw druppels of sliertjes bloed in. Dit krijgt ze iedere keer als er sprake is van een langdurige stress-situatie. Het is begonnen met de eerste koppeling tussen hun twee en is al vaker voorgekomen, telkens tijdens stresserende periodes. Ze is helemaal onderzocht destijds en medisch gezien was er niets mis, het is puur psychologisch. Voor de mensen die zich ongerust maken: ik weet dat er geen gedocumenteerd bewijs van bestaat maar dit is mijn ervaring. Ik stel haar daarom ook vaak gerust tijdens de koppeling om die symptomen zo goed mogelijk te onderdrukken. Daarom gebruik ik ook Rescue Remedy.

Snowy is vanmorgen van een huisje gesprongen en gevallen. Nochtans was het geen hoog huisje, hij kan echt wel hogere dingen aan maar ik merk dat hij onzeker is wanneer hij moet springen. Ook in de kooi van Fluffy springen lukt niet geweldig goed. Hij bleef even met zijn achterpootjes hangen. Toen ik voor de 2de keer aan het koppelen was, merkte ik dat hij weer even zijn evenwicht verloor bij het schudden. Uiteraard gun ik hem dan de nodige rust. Maar ik merk wel dat zijn uithouding veel beter wordt naarmate hij meer beweging krijgt. Hij ploft niet meer neer na een sessie.

Hij heeft gewoon veel tijd nodig en die geef ik hem graag genoeg natuurlijk. :)
Over zijn eetlust mag ik niet klagen, hij eet weer vlot groenten en in verhouding eet hij meer en sneller dan Fluffy en dat wil wat zeggen. ;-)
Hoewel Snowy normaal gezien geen knager is, doet hij nu wel zijn best met de reuzenwilgenbal.

Dag 69 (14 oktober)

Ook gisterenavond verliep de koppeling zo goed dat ze bijna 3 uur samen zijn geweest. Of juister: samen hebben losgelopen. Snowy is de hele tijd druk in de weer met snuffelen, verkennen, eten en als hij voorbij Fluf komt gesnord krijgt ze een vlug likje. Fluffy lijkt het te hebben opgegeven om hem te verjagen, haar conditie is ook achteruit gegaan sinds ze uit elkaar zijn geweest maar ze is ook nooit zo vlug als hem geweest. Het zag er zo hoopvol uit dat ik al uitkeek naar vandaag.

Helaas moest ik door omstandigheden de hele voormiddag weg en ik kwam pas 's middags thuis. Ik dacht: 'laten we eens kijken wat er gebeurt als ik hen op dit uur samen laat?' De beste beslissing die ik had kunnen nemen. :)
Sinds vanmiddag zijn ze niet meer uit elkaar geweest behalve als Snowy natuurlijk weer eens zijn beentjes strekt. Ik was een beetje bang dat hij net als vroeger zou afgeleid zijn en niet meer wilde eten. Gelukkig was mijn vrees onterecht, hij springt regelmatig in de wc of de kooi om hooi te eten en ook groenten gaan er vlotjes in. Hij eet vaker dan Fluffy. Ik probeerde de groenten in zijn kooi te geven maar dan komt Fluffy storen dus het wordt toch samen eten. Ik moet er gewoon op toezien dat hij voldoende eet en zich niets laat afsnoepen door Fluf. En ik moet oppassen dat hij zijn grenzen niet overschrijdt maar hem gedwongen laten rusten is héél moeilijk hoor. Nu hij de omgeving kent, huppelt hij wel stabieler.

Het ziet er wel naar uit dat Snowy nu de dominante zal worden. Hij dwingt veel meer likjes af en krijgt ze ook. Als Fluffy ze afdwingt, wordt ze vaker genegeerd. Dat komt waarschijnlijk ook omdat Snowy erg verwend geweest is tijdens zijn ziekte. Dagelijkse massage- en borstelbeurtjes, heel veel knuffels... We zullen zien hoe het in de toekomst zal lopen, rangorde is toch iets wat ze zelf moeten bepalen.

Fluffy sukkelt jammer genoeg weer met een traanoogje, waarschijnlijk een reactie op de stress van de afgelopen dagen. En ze is ook heel moe maar dat lijkt me logisch want ze heeft zoveel likjes gegeven... :) Van bloed in de urine is alweer geen sprake meer.

Ik denk dus dat ik heel voorzichtig mag spreken van een geslaagde herkoppeling. En daar ben ik maar wat blij om! Nu hoop ik dat ze allebei nog heel gezond blijven zodat ze samen oud mogen worden. Van oud worden gesproken: zondag a.s. is Fluffy jarig. Of beter gezegd, dan vieren we dat ze alweer 8 jaartjes bij ons is! Maar daar mogen zeker nog eens zoveel jaren bij komen hoor. ;-)
En ik ben zo blij dat de nijntjes die verjaardag samen kunnen vieren!

Dag 71 (16 oktober)

Inmiddels mag ik met een gerust hart zeggen dat de koppeling geslaagd is. Hoewel ik mij aan veel territoriaal gedrag van Fluffy had verwacht zoals keutels, plassen, jagen enz. is dit allemaal achterwege gebleven. Of het is de stilte voor de storm. ;-)
Fluffy verdroeg tot op heden wel niet dat Snowy in haar kooi kwam, vandaag gaf ze echter toe. Toch zie ik dat het spanningen met zich meebrengt als ze elkaar wassen in het speelhoekje want dan doet Fluf soms toch een plasje met wat bloed er in. Ik zal de Rescue Remedy opnieuw geven om de ergste spanningen weg te nemen.
Toch heb ik haar in lange tijd niet meer zo vrolijk gezien. Gisteren rende ze enkele rondjes in Snowy's kooi en sprong eruit met een grote binky!

Wat de rangorde betreft heb ik geen idee wie de dominante is. Ze likken elkaar evenveel en er is geen sprake van afdwingen, eerste willen zijn o.i.d. Fluffy mag voorlopig nog van geluk spreken, ze heeft nog al haar snorhaartjes. :)

Mijn vrees dat Fluffy Snowy's eten zou afsnoepen blijkt ongegrond. Integendeel: het is eerder andersom! Ik weet niet waar Snowy's eetlust vandaan komt maar hij lijkt wel geobsedeerd door eten en knabbelt bijna onophoudelijk. Ik geef hem inmiddels 3x zoveel (!) groenten dan vroeger en ze zijn in een mum van tijd op. Waarna hij gewoon met Fluffy's portie verder gaat. Met brokjes is het net zo. Toch begint hij nu in etappes te eten. Hij was erg nerveus vanmorgen en wilde liever uit zijn kooi dan alle brokjes ineens op te eten. Toen ik hem losliet, begreep ik onmiddellijk waarom. Hij rende meteen naar de bureau om die omgeving te verkennen. Daar was hij gisterenavond mee bezig en blijkbaar heeft het de hele nacht in zijn bolletje gezeten. Ik zie echter dat Fluffy's kooi weer zijn voorkeur wegdraagt, vroeger zat hij er al liever dan in zijn eigen kooi en dat is nog steeds zo.

Ik ben wel bang dat de ziekte toch sporen heeft achtergelaten. Maanden voor hij de ziekte kreeg, deed hij al her en der plasjes in huis. Soms leek het alsof hij er geen controle over heeft, dat doet hij nog steeds. En hij schrikt enorm vlug, ook dat ben ik niet gewend. Hij was net de stoere en Fluffy de bange. Nu schrikt hij bij het minste geluid, de geringste beweging. Ook dit merkte ik op vlak voor hij ziek werd. Ik weet niet waaraan het ligt, zijn de zintuigen zwakker of net scherper geworden? Is hij alerter omdat hij zich zwakker voelt?

Positief nieuws is dat hij de kaap van 900g heeft overschreden, mijn klein dik ventje weegt nu 904 g en daar ben ik heel blij om!
Oh ja, de wilgenbal leeft intussen niet meer, het wordt tijd voor een nieuwe. :)

Dag 73 (18 oktober)

Vandaag wordt mijn lieve Fluffy dus 8 jaar, wat gaat de tijd toch snel. Ik vind het wel reuzefijn dat ze haar verjaardag samen met haar ventje mag vieren. Hopelijk leven ze allebei nog lang en gelukkig!
Voor de rest heb ik weinig nieuws te melden. Hun gewicht blijft stabiel, ze eten goed (en ik kan het gescheiden houden), ze spelen goed samen. Kortom, alles gaat goed behalve het feit dat mijn provider blijkbaar problemen heeft en jullie dit even op de webspace van mijn vriend bekijken.
Vlug even een vertederende verjaardagsfoto van mijn prinsesje met haar prinsje aan haar zijde. :)

Dag 74 (19 oktober)

De provider problemen lijken opgelost te zijn.

Waar Fluffy enkele dagen geleden nog binkies maakte, is ze nu erg rustig; zo rustig zelfs dat ze minder eet dan Snowy! Positief is wel dat ze hem niet meer volgt zoals een puppy zijn moeder volgt. Ze kan nu ook perfect alleen zijn. Dat is maar goed ook want op het moment dat ik dit typ, ligt Snowy al uren apart. Blijkbaar wil hij liever alleen zijn, maar ik vind het niet zo leuk dat hij op de koude vloer ligt. Er zijn zoveel warme dingen om op te liggen en meneer kiest de koude tegels uit...

Waar ik wel héél blij om ben, is dat hij weer zelf naar de keuken kan springen! Daar is een opstapje van zo een goede 16 cm en al die tijd zag ik dat de wil er wel was maar de durf ontbrak. Vandaag zie ik hem weer enkele keren twijfelen en dan ineens, zonder twijfel of hapering, springt hij vlotjes naar de keuken. Het doet deugd om meer en meer van zijn 'oude' karaktertje te zien opborrelen.
Daarom mag ik mij ook niet ongerust maken over het alleen liggen, dat deed hij vroeger wel vaker, iedere man heeft blijkbaar behoefte aan wat privacy. :)

Toch zie ik ook andere dingen, zoals het evenwicht verliezen als hij iets te enthousiast rechtstaat en tegelijk wil ronddraaien. Moeilijk in en uit Fluffy's kooi springen enz. Hij zal wellicht nooit meer helemaal de oude worden maar hij ondervindt alleszins geen last en gaat gewoon door met zijn leventje. En ik ben allang blij dag hij zo vlug en zo goed hersteld is!

Nog een feestfoto van gisteren, samen aan de groentenschotel. Ik zag dat ik niet de nodige ingrediënten had om een taartje te maken, oeps. Maar ik heb hen niet horen klagen. ;-)

Dag 76 (21 oktober)

Namiddag liggen de nijntjes vaak apart, alsof ze hun privacy willen, vooral Snowy dan. Gelukkig maakt Fluffy er geen probleem van. Op die manier behoudt ze ook nog wat snorhaartjes want meneertje heeft ze al wat gekortwiekt. ;-)

Nog een karaktertrekje dat teruggekomen is: het tralieknagen! Vandaar dat hij ook in etappes eet, hij wil eerst rondhuppelen en geen hoekje van het huis blijft onbesnuffeld. Ik ben eens benieuwd of zijn goede eetlust zal blijven als ik stop met Panacur. Hij eet nu letterlijk evenveel groenten als Fluffy, waar hij het blijft proppen weet ik niet. Hij weegt nog altijd 904 g, Fluffy is 65 g aangekomen en weegt nu 2165 g.

Ik maakte me ook zorgen om de stand van zijn oogjes maar blijkbaar had hij dit vroeger ook al, het is mij echter nooit opgevallen. Ik dacht even te zien dat zijn linkeroogje kleiner was maar het is niet op alle foto's zo. Ik zie het enkel in rust toestand, niet als hij actief is.

Waar ik wel blij om ben, is dat zijn hoofdje helemaal recht gekomen is. De enige problemen die hij nog heeft, zijn de veelvuldige plasjes in huis en zijn evenwichtsverlies als hij heel onstuimig en enthousiast is. Maar als ik heel eerlijk moet zijn, had hij dit laatste soms ook toen hij nog gezond was.

Tralieknagen	Snowy's oogjes nu	Snowy's oogjes een jaar geleden, let op de oogbollen die naar boven gericht zijn.