Konijnen en hamsters - ziektes Fluffy

Fluffy kan dus overal in huis loslopen en op een morgen merkte ik dat ze de groentenmand geplunderd had, meer bepaald: ze had van alle aardappels wel een stukje gegeten. Die middag zat ze wat suf en stilletjes in een hoekje en achter haar ligt een bruin plasje. De geur wees duidelijk op stoelgang en geen urine dus ze had echt ernstige diarree. Natuurlijk naar de dierenarts waar ik antibiotica meekreeg. Omdat ik er niet dol op was om dat te geven, heb ik 1 dag afgewacht en de diarree was al vanzelf verdwenen. Ik had natuurlijk wel haar voeding aangepast maar dat bleek voldoende te zijn. En zodoende is nu ook de groentenmand "beveiligd" tegen konijnentandjes!

Fluffy mag in de lente/zomer/herfst overdag buiten spelen op een overdekt terras als ik thuis ben natuurlijk! Op een herfstdag was het wat frisser geworden en de wind was wat harder gaan waaien. Het leek haar niet te deren en ze wilde niet binnenkomen. Toevallig had ze ook net dat weekend haar inentingen tegen myxomatose en VHS gekregen. De volgende dag had ze wat tranende oogjes en ze nieste af en toe. Dus maar naar de dierenarts waar ik oogdruppels en antibiotica meekreeg. Na enkele dagen was ze al veel beter maar tot nu toe weet ik nog niet precies wat de oorzaak was: tocht, de inenting of een combinatie... In ieder geval: vanaf nu mag ze alleen nog maar buiten bij goed weer!

Hoe ze dit gekregen heeft weten we tot op de dag van vandaag nog niet. Er kunnen verschillende oorzaken zijn. Schimmel kan in voedsel of hooi zitten, wij kunnen het zelf door middel van onze kleren/schoenen hebben binnengebracht maar het meest waarschijnlijke lijkt mij: door de inenting tegen VHS en myxomatose. Er zijn nogal wat konijnen die daar een schimmelinfectie aan over houden. Fluffy dus ook, het begon met een plekje achter haar oren wat ze had opengekrabt en er was een korstje opgekomen. Later verspreidde het zich naar de nek en de aanzet van de oren, op die plaatsen werd ze ook kaal. De dierenarts gaf mij Surolan wat ik twee maal per dag moest smeren, daarna goed de handen wassen met Dettol om besmetting op mezelf of de hamster te voorkomen. Ook haar kooi moest met Dettol ontsmet en natuurlijk ook het hele huis. Dus bij het dweilen ging er ook Dettol in het spoelwater. De haren rondom de besmetting werden vettig van de Surolan en van de dierenarts mocht ik Fluffy daar wassen met hypo-allergene shampoo. Spijtig genoeg reageerde ze er allergisch op, de huid werd heel rood zodat ik haar daar ook nog eens voor moest behandelen met een ontsmettingsmiddel. Dat hele gedoe heeft ongeveer 6 à 7 weken geduurd, de haargroei liet wat langer op zich wachten. Fluffy's vacht is op die plaatsen pas terug mooi geworden bij de volgende verharingsbeurt.

Foto's heb ik er niet van, wel dit oud analoog filmpje. Rond de oren en in de nek zie je rode, kale plekken.

Als ze dit niet had overleefd, had ik het mezelf niet vergeven. Fluffy kan dus 's zomers buiten spelen op het terras en ondertussen was de klimop van de buren al bij ons overgegroeid. Gezien wij geen tuin hebben en dus ook geen tuinmateriaal had ik de dikke takken niet kunnen verwijderen, de dunnere wel. Ik had voorlopig dat stuk gebarricadeerd zodat Fluffy er niet bij kon. In een onbewaakt moment heeft ze de barricade toch kunnen wegduwen/omstoten en ik betrap haar net als ze in dat hoekje zit. Ik kon niet zien of er geknabbeld was en ik hoopte maar dat er niets aan de hand was. Ik dacht dat ze zich wat ellendig in de maag ging voelen, als ze er al van geknabbeld zou hebben. De volgende morgen zie ik echter een grote plas bloed in de kooi liggen en tref ik een suf konijn aan. Ik kon onmiddellijk bij de dierenarts terecht die echter niet veel meer kon doen dan haar serum toedienen, vitamine K voor bloedstolling en wat pijnstillers geven. Tegen klimop bestaat geen antigif en het schijnt de eigenschap te hebben om rode bloedcellen kapot te maken. We wisten ook niet waar het bloed van kwam: de blaas, baarmoeder of anus. Ze begon ook etter te ontwikkelen waardoor we aan baarmoederontsteking dachten. Ik kreeg ook deze keer weer antibiotica mee en dat heb ik 14 dagen lang gegeven. Na die kuur is ze gelukkig gestopt met bloeden en alles is weer goed gekomen. Zoals je wel kunt begrijpen, heb ik dadelijk tuingerief aangeschaft en de klimop verwijderd. Ik ben heel blij dat ik dit verhaal kan schrijven met een happy end!

Net voor Kerstmis merkte ik druppels bloed in haar urine. De urine zelf zag er ook anders uit: minder stroperig dan gewoonlijk maar wateriger en troebel. Ik wil dit natuurlijk niet erger laten worden en ga onmiddellijk naar de dierenarts. Als ze iets aan haar baarmoeder zou hebben, zou deze vergroot zijn, zou ze koorts hebben, lusteloos zijn en niet meer willen eten. Dat is gelukkig allemaal niet het geval, ze is nog zeer levendig. De dierenarts voelde ook geen steentjes in haar blaas. Ze kan natuurlijk wel nog blaasgruis of -drab hebben, maar laten we hopen van niet, het is moeilijk te behandelen. Fluffy heeft daar ter plaatse een pijnstiller gekregen om haar blaas te ontspannen zodat ze niet moet persen bij het plassen. Ik heb antibiotica meegekregen (Vibravet, op basis van tetracyclines, dit wordt beter afgescheiden door de nieren) die ik 2 x per dag moet geven tot het flesje leeg is. Verder krijgt ze ook vitaminen in het drinkwater omdat antibiotica het afweersysteem toch ondermijnen.
Na 1 week geen bloed gezien te hebben en urine die weer normaal van structuur wordt, schrik ik als ik net op de laatste dag van de antibioticakuur weer bloed zie. Op advies van de dierenarts doe ik nog een weekje door met Vibravet en vitaminen maar de plasjes worden kleiner en er zit nu steeds bloed bij.
De urinestaaltjes brachten (weinig) calciumoxalaat kristallen aan het licht. Jammer genoeg zijn deze net het moeilijkst te behandelen. Bij bv. struviet kan je de urine zuurder maken door vitamine C te geven, maar in dit geval moet de urine net meer base worden. En daar zit het probleem, honden en katten kan je op zo een dieet zetten, konijnen niet. In samenspraak met de dierenarts schakel ik over van kraanwater naar Spa Reine en stop ik met vitaminen te geven. Verder moet ik misschien veranderen van droogvoer, dan moet ik goed naar de samenstelling van het voer kijken. In ieder geval ga ik nog minder droogvoer geven. Calcium- en eiwitrijke groenten/hapjes worden ook afgeschaft. Als het probleem hardnekkig zou blijken, is er misschien nog een oplossing in de toekomst: potassiumcitraat geven. Potassium is het Engelse woord voor Kalium.
Ondertussen heb ik van Maryo van Stichting Konijnenbelangen nog een gouden tip gekregen: enkele druppels cranberry sap (= veenbessensap) in het water doen. Het stimuleert de konijnen om meer te drinken en zorgt bovendien voor een goede nier- en blaaswerking. Een studie in Finland heeft uitgewezen dat het ook heilzaam is voor mensen en zelfs een alternatief voor antibiotica kan zijn! En het werkt! Fluffy drinkt meer nu! Toegegeven, goedkoop is het niet (€ 9,85 per 750 ml fles) maar je hebt dan ook maar weinig nodig. Ik geef 10 druppels veenbessensap per 150 ml water.

Jammer genoeg zie ik net twee weken later (op vrijdag 21/01/05) weer een vage waterige plas en de ochtend daarna bloeddruppels in haar plas. Als ze blijft bloeden, mag ik van de dierenarts starten met een nieuwe antibioticakuur, Baytril ditmaal. Het is een breedspectrum antibioticum maar is ook zwaarder. Ik mag haar 0,25 ml per dag geven aangelengd met 0,50 ml water (spa reine in haar geval) omdat Baytril blijkbaar irriteert. Voorlopig stop ik ook met het veenbessensap omdat ik niet zeker ben van wat de vitamine C met Fluffy doet. Op termijn kan een te hoge dosis vitamine C namelijk tot nier- en blaasstenen leiden. Zeer verwarrend allemaal!

Update 25/01/05: het lijkt erop dat Fluffy een nierprobleem heeft ipv een blaasprobleem. In haar urine zijn dan wel geen kristallen of gruis meer gevonden maar wel teveel eiwitten wat wijst op slechtwerkende nieren. Ook een wat verhoogde concentratie aan witte bloedcellen maar niet genoeg om van een ontsteking te spreken. Ik geef dan ook geen antibiotica. Op de website www.huisdierendokter.nl vond ik ook dat de meeste nierstenen uit calciumoxalaat bestonden. Om een definitief resultaat te kennen zou er eigenlijk bloed moeten worden afgenomen maar daar moet ze voor onder narcose en een oplossing is er niet. Ik besluit dus om de voeding aan te passen en in het vervolg 3/4 Aveve voer te geven (11,5% eiwit) en 1/4 Prestige voer (15% eiwit). Nu ben ik ook zeker dat ik geen cranberrysap meer ga geven, het zou te gevaarlijk zijn voor een konijn dat al gevoelige nieren heeft.

Update 31/01/05: Ik krijg een telefoontje van mijn vaste dierenarts (na haar verlof) waarin ze zegt dat ik mij geen zorgen moet maken. De afwijking in het eiwitgehalte is niet dramatisch en kan veroorzaakt zijn door het afkomen van het gruis, waardoor de nieren meer eiwitten hebben doorgelaten. Normaal gesproken zou het eiwitgehalte niet hoger mogen zijn dan 120 en bij Fluffy was het 168. Van een ontsteking was geen sprake. De DA was het in ieder geval met me eens dat ik de voeding had aangepast, meer kan ik voorlopig niet doen. Als het probleem zich in de toekomst opnieuw zou voordoen, is het aangeraden om een röntgenfoto onder lichte narcose te maken maar laten we hopen dat het niet nodig zal zijn.

Update 02/03/05: Fluffy plast weeral wat bloed sinds afgelopen maandag maar omdat het de vorige keer ook vanzelf gestopt is, ben ik niet dadelijk naar de dierenarts gegaan. Vandaag zie ik echter in het midden van de woonkamer een vrij grote plas bloed met klonters in! Aan haar gedrag is thans niks te merken. Maar toch, geen tijd verliezen en onmiddellijk naar de DA, starten met Baytril (0,1 ml op 100 ml drinkwater!, dat is een heel andere verhouding dan de vervangdierenarts had opgegeven) en tegelijk ook starten met een homeopathisch middel: Urologist. Dat gaat ook blaasontsteking tegen maar lost tegelijkertijd ook gruis en stenen kleiner dan 1 cm op! Je kan het alleen maar bestellen via de website van www.huisdierendokter.nl En nu maar hopen dat dit allemaal helpt en dat het geen chronisch probleem wordt.

Update 09/03/05: Volgens de website van huisdierendokter zou Fluffy nu al een normale plas moeten hebben maar dat is dus niet zo. Zij weten natuurlijk niet dat dit een probleem is dat al 3 maanden aansleept. Ik merk wel - zeer lichte - verbetering op. Er is iets minder bloed en heel af en toe zie ik ook een normale plas. De DA adviseerde mij om de antibioticakuur af te maken en haar dan nog eens terug te bellen. Eventueel zouden we dan toch een röntgenfoto nemen, zonder narcose.

Update 15/03/05: Zondag werd het bloedplassen weer erger dus maandag heb ik bij de DA een foto laten nemen van Fluffy. Dat ging vrij vlot op wat geknor en gegrom na. Resultaat: geen stenen, geen gruis, geen zand in de blaas... Bij het voelen op de buik reageerde ze wel even als ze haar blaas aanraakten. Het laboresultaat van vandaag gaf ook geen kristallen meer aan, wel veel te veel rode en witte bloedcellen. Een echo zou eventueel nog een tumor kunnen aanduiden maar omdat ze niet ziek is, ga ik dat niet doen. Voorlopig doe ik nog door met de Urologist omdat het ook ontstekingswerend is en nog even Metacam om de blaas te ontspannen.
Na wat opzoekingen op internet heb ik gevonden dat bij katten blaasontsteking stressgerelateerd kan zijn omdat het de vocht/mineraalverhouding uit balans kan brengen. Als ik mijn eigen dagboek erop nalees valt het mij op dat ze inderdaad in periodes van stress de bovenstaande symptomen vertoont. Telkens nadat als ik haar het plassen in huis wilde afleren (territoriaal gedrag) kwamen de problemen boven. Dus vanaf nu: alleen nog maar verwennen en niet meer berispen!

Update 26/03/05: Ik vrees dat Fluffy altijd bloed zal plassen bij momenten en dat ik me erbij neer moet leggen. Ze blijft superlevendig maar de plassen gaan op en af, dan weer eens normaal, dan weer met bloed. Ik geef nog steeds Urologist maar heb de indruk dat het ook niet veel helpt. Een echo heeft weinig zin, denk ik. Ze heeft per slot van rekening altijd een zwakke blaas gehad: zo liet ze gewoon haar blaas leeglopen als ze in een diepe slaap was en net voor ze in haar kooi sprong voor een plasje, lag er soms een druppel urine. Zo lang ze zich goed voelt en levendig blijft, onderneem ik niets meer. Het enige wat ik nu opnieuw doe is veenbessensap geven. Inenten tegen VHS en myxomatose is helaas niet mogelijk zo lang ze niet genezen is.

Update 07/04/05: We zijn sinds een week volledig gestopt met alle medicatie en middeltjes en sedertdien gaat het - heel langzaam - wat beter. Af en toe zijn er nog klonters te zien en ze heeft dan ook pijn maar die dagen worden schaarser. Waarschijnlijk is het een ideopatisch probleem, d.w.z. waarvan men de oorzaak niet kent. Een dierenarts van Versele-Laga heeft me nog een mogelijke oorzaak aangewezen, nl. een tekort aan oestrogeen. Tot nu toe is het enkel bij mensen en honden bekend maar een tekort aan oestrogeen veroorzaakt een dunnere en dus zwakkere blaaswand.
In ieder geval: tot nu toe gaat het weer, dus voorlopig wacht ik gewoon af en probeer haar geen stress meer te bezorgen.

Update 15/04/05: Ik durf het bijna niet hardop zeggen maar het ziet er veel beter uit. Haar plassen zijn bijna allemaal normaal, soms zijn ze wat donkerder van kleur en slechts af en toe is er nog een tikkeltje bloed te bespeuren. Maar pijn heeft ze totaal niet meer, ze huppelt weer vrolijk rond en krijgt volop knuffels. Verder geef ik haar veel meer groenten en ben ik overgeschakeld naar Russel Rabbit voer. Niet dat deze dingen zoveel verschil maken maar alle kleine beetjes helpen.

Update 30/04/05: Het is nu een maand geleden dat we gestopt zijn met medicatie te geven. Sindsdien heb ik Fluffy veel meer geknuffeld en wonder boven wonder: alle ziektesymptomen zijn verdwenen! Ze is weer wat bijgekomen in gewicht, ze eet iets meer droogvoer en veel meer hooi en groenvoer. Ze is speelser en levendiger dan ooit en ook tussen haar en Snowy gaat alles goed.

Update 01/07/05: Ik vrees dat ze dit voor de rest van haar leven zal hebben want het is weer terug gekomen. Het is duidelijk stress/territoriaal-gerelateerd want als er bv. veel bezoek is, zit er meer bloed in haar plas dan gewoonlijk. Gelukkig is het bijlange niet meer zo erg als in het begin, het zijn slechts een paar druppeltjes en nog niet eens in elke plas. Jammer genoeg kan ik er niets aan doen maar ze heeft geen pijn en voelt zich goed, dat is het voornaamste! En na 1 maand is het ook weer voorbij!

Update 01/10/05: Ondertussen is Fluffy alweer 2 maanden klachtenvrij, ze plast niet meer in huis en voelt zich blijkbaar weer helemaal op haar gemak. Laten we hopen dat dit zo gaat blijven.

Net voor Valentijn springt Fluffy nogal onhandig in haar kooi en blijft even haken. Als ze niet meer uit haar kooi wil komen, word ik wat ongerust, dat is niet haar gewoonte. 's Avonds komt ze er toch even uit maar met veel moeite, ze mankt, trekt haar linker voorpootje wat op en kan er bijna niet meer op steunen.
De volgende dag ga ik onmiddellijk naar de dierenarts die vermoedt dat het een verstuiking is. Ze krijgt daar ter plaatse een injectie tegen de pijn en thuis moet ik haar dagelijks Metacam geven (pijnstiller en ontstekingsremmer). De eerste 3 dagen mag ze 5 druppels per dag hebben, daarna 2 druppels zo lang als het nodig zal zijn. Na 2 dagen treedt er al verbetering op, ze huppelt vanzelf al wat meer rond en steunt al iets meer op het pootje. Om het in en uit de kooi springen te vergemakkelijken, heb ik de volgende oplossing bedacht: niet echt mooi maar het werkt wel.

Na 1 week is ze eigenlijk zo goed als genezen alhoewel ze soms nog twijfelt. Daarom mag ik de dosis nogmaals halveren (1 druppel dus), dat heb ik 2 dagen gedaan en Fluffy huppelt weer rond alsof er niets aan de hand (poot) is.

Geloof het of niet, op 1 oktober 2005 zie ik haar vreemd trippelen. Enkele dagen later begint ze te manken en trekt ze haar rechterpootje wat op (vooral als wij kijken). Voor de rest huppelt ze eigenlijk vrij goed rond. Deze keer is het niet zo ernstig als vorige keer, daarom ga ik niet naar de dierenarts maar begin haar te behandelen met Metacam zoals hierboven beschreven wordt en haal ik opnieuw de "opstap naar de kooi" boven.

Ik tref 's morgens een vrij lusteloos konijn aan die geen zin heeft om te eten en soms door haar poten zakt, verder zijn haar flanken ook behoorlijk ingevallen. Ze voelt zich duidelijk niet goed en als ik haar buikje ga voelen, hoor ik borrelende geluiden! Ze vindt het gelukkig niet zo erg dat ik haar buikje masseer. Ik weet jammer genoeg de oorzaak: gisteren heb ik haar - naast haar gewoonlijke groenten - ook wat sla gegeven en daar heeft ze slecht op gereageerd. Ik bel naar de DA en kan er een tube pasta (diarsanyl) afhalen en eventueel mag ik haar ook vers geperst ananassap geven. Bij mijn thuiskomst merk ik echter dat ze ondertussen wat gegeten heeft en alerter is. Een uurtje later komen er ook opnieuw keutels tevoorschijn - wat zachter dan normaal - maar goed, alles schijnt weer te werken. Ik besluit dan maar om geen medicijnen te geven, de rest van de dag gedraagt ze zich perfect normaal.

Ik merkte eigenlijk de avond ervoor al een klein beetje dat ze zich niet goed voelde. Ze lag niet zo op haar gemak als anders. Ze wilde me 's avonds ook niet volgen naar de kooi toen ik haar brokjes gaf (die ze normaal gesproken aanvalt!), de rozijntjes voor het slapengaan nam ze wel nog aan.
Maar de volgende morgen waren haar flanken weer ingevallen, ze wist zich geen houding te vinden om te liggen, het hooi was weggetrapt, ze wilde niet eten en het was doodstil in haar darmen! Dat kan maar 1 ding zijn: gas! Lees hier meer over deze gevaarlijke ziekte.
Ik dien al dadelijk Equate en Prozyme toe, beide kunnen geen kwaad. Een uur later ben ik bij de dierenarts maar zij voelt geen obstructie in de darmen, wel veel vocht. Da's goed nieuws, het is dus niet van de rui.
Wat waarschijnlijk wel de oorzaak is: de veldsla. Die was niet meer zo vers maar ik had er nog de beste blaadjes uitgezocht, dat was toch zo geen goed idee.
De dierenarts gaf haar een injectie met pijnstiller en antibiotica en gaf me nieuw dwangvoer mee: Critical Care van Oxbow. Jongens, dit werkt goed! Bij thuiskomst dadelijk gedwangvoerd en nog geen half uur later hoorde ik haar darmen ineens fel borrelen. En nog een half uur later was ze al hooi aan het eten en vanaf dan ging het in stijgende lijn. 's Avonds was ze al helemaal terug de oude!

Fluffy was al enkele weken met hooi aan het sleuren en volop aan het graven in haar kooi. Toen ik deze morgen beneden kwam, zag ik echter dat ze op sommige plekken - op haar wam en buik - gewoon kaal geplukt was! Schijnzwanger dus en dat had ik helemaal niet zien aankomen! Ze is niet gesteriliseerd/gecastreerd maar dit heeft ze nog nooit gehad. En het is begonnen toen ik 2 weken geleden terug aan het werk ben gegaan na een werkloosheidsperiode van 2 jaar. Sindsdien is ze superaanhankelijk geworden, ik denk dus dat ze mij mist en volgens de dierenarts zou dat kunnen. Nochtans heb ik onze relatie sterk afgebouwd om destijds de koppeling met Snowy beter te laten lukken. Ze kwam ook helemaal niet meer naar mij toe voor knuffels of zo, tot 2 weken geleden dus.
Ergens wel schattig maar wel nadelig voor haar gezondheid. Voor haar eigen bestwil mag ik haar nu niet teveel knuffelen en het nest gewoon laten liggen tot zij interesse verliest, anders zou ze opnieuw kunnen beginnen. De vacht zou terug groeien binnen enkele weken, de kale plekken hoef ik niet te behandelen. Dit zijn de foto's van het resultaat.
Edit: 2 weken later is de vacht inderdaad flink aan het teruggroeien.

Totaal onverwacht merk ik dat Fluffy opnieuw schijnzwanger is. Ook deze keer voorafgegaan door anderhalve week beide kooien om te woelen.
Dinsdag 4 maart begint ze verwoed te graven en hooi naar haar slaaphok te brengen. Op dat moment twijfel ik nog of ze bronstig is of effectief schijnzwanger. Woensdagmorgen 5 maart zit ze in haar slaaphok, niet haar gewoonte want normaal gezien is ze aan het tralieknagen om eruit te mogen. Als ze uit het slaaphok komt, zie ik dat haar wam, flanken en buik vacht missen. Haar gedrag is ook anders: ze is nerveus, springt de hele tijd in en uit de kooi en haar eetlust is zo goed als weg. Ze doet een hele dag over haar droogvoer terwijl het anders in enkele uurtjes op is. Groenvoer smaakt haar beter maar dat eet ze ook niet helemaal op. Terwijl ze gewoonlijk om aandacht smeekt, hoeft ze die vandaag net niet: geen aaitjes van mij en geen likjes van Snowy, ze wil alleen zijn en met rust gelaten worden. Nieuwsgierig als Snowy is, gaat hij in het nest piepen. Ik was wat bang dat hij ging verjaagd worden maar ze liet het allemaal rustig toe. Donderdag 6 maart propt ze de ingang van het slaaphok helemaal dicht en besteedt nog weinig aandacht aan het nest. De volgende dagen zie ik haar geleidelijk aan kalmeren, ze eet weer beter, ligt weer gezellig tegen Snowy en komt opnieuw om aandacht vragen. Af en toe propt ze nog wat bij aan de ingang van haar nest maar dit duurt slechts een minuut of zo.
Zondag 9 maart besluit ik dan om het hok schoon te maken.

Fluffy heeft de laatste tijd de gewoonte om haar kopje volledig onder het hooi te steken als ze aan het eten is en vermoedelijk heeft een strootje haar linkeroogje geïrriteerd. De oogrand is wat rood en er komt kleverig, doorzichtig vocht uit. Ik begin alvast met haar oogje proper te maken met lauw water en vervolgens een beetje Terramycine oogzalf in te doen. Donderdag is het wel ietsje beter maar de genezing gaat me toch wat traag naar mijn zin en dus bel ik de dierenarts om raad.
Zij adviseert me om deze behandeling verder te zetten maar ik moet wel 0,5 cm in het oog doen en ik deed veel minder!
Gelukkig vindt Fluffy het helemaal niet erg als ik haar onderste ooglid helemaal opentrek en er een klodder oogzalf insmeer, integendeel, ze maakt zelfs maalgeluidjes.
Dit moet ik minstens 5 dagen volhouden en zeker 2 dagen langer nadat de symptomen verdwenen zijn. En ondertussen is ze weer helemaal beter.

Vreemd genoeg krijgt ze dit regelmatig terug en meestal gaat het vanzelf over maar deze keer niet. Ik bel even naar de dierenarts en ze adviseert mij om 5 dagen 4x per dag Terramycine oogzalf te gebruiken. Na 1x oogzalf in te doen, traant het oog echter helemaal niet meer (?) en ze raadt me daarom aan om het slechts 3x per dag gedurende 3 dagen te doen. De antibiotica in oogzalf schijnt maar 10 minuten te werken.

Ook nu weer heeft ze er last van gekregen maar ik vermoed dat de oorzaak ligt bij het feit dat ze buiten heeft gelopen, net als de vorige keer. Blijkbaar is ze toch wat gevoelig en blijft ze beter binnen bij dit weer. Sowieso gaat ze nauwelijks buiten tijdens de winter maar nu wilde ze echt en ik kan haar niets weigeren. Net als vorige keer traant het oog niet fel en ook niet constant, het vocht is helder en kleverig.
Omdat ik niet weer antibiotica wilde geven, heb ik Oculoheel (homeopatische druppels) geprobeerd gedurende 3 dagen maar het probleem scheen erger te worden. Dus toch maar weer Terramycine oogzalf gebruikt onmiddellijk na Oculoheel en dit hielp al na 1x. Toch hou ik in de gaten en als het opnieuw begint, start ik onmiddellijk met de zalf.

Ze krijgt nog regelmatig last van haar linkeroogje maar met zalf gaat het ook weer vlug over. Deze keer echter heeft ze een ontsteking aan haar rechteroog en die wil maar niet genezen, ondanks Terramycine. Ik begrijp er niets van, zelfs in de loop van de dag kan het oog er ernstig ontstoken uitzien en het volgende ogenblik zie je er bijna niets van. Aan haar gedrag merk je niets, sterker nog: ze is supervrolijk en heeft een heel goede eetlust. Voor alle zekerheid heb ik morgen een afspraak bij de dierenarts want het duurt nu wel erg lang. Klik op de foto's om te vergroten.

Vandaag bracht ik dus een bezoek aan de dierenarts. Zij heeft Fluffy nauwkeurig onderzocht, te beginnen met de oogjes. Er werd een speciale vloeistof ingedaan om te controleren of er geen wondje of beschadiging was. Gelukkig was dit niet het geval. Een tand- of kiesprobleem kan ook aan de basis liggen omdat een tandwortel tegen de traanbuis drukt. Ook dit was okee: geen haakjes of tandwortels die verkeerd groeiden. Wat de oorzaak precies is, weet ik dus niet maar ik heb een klein vermoeden. Vorige week lagen er nog restanten van de reuzenwilgenbal, zij trapt op een twijgje en dat zwiepte in haar gezichtje. Of het haar oog ook geraakt heeft, weet ik niet. Ik kan geen andere oorzaken bedenken, tocht is er niet.
Ik moet nu andere oogzalf gebruiken, Gloveticol en dit 4x per dag, minstens 5 dagen lang. Waarschijnlijk heb ik ook op de verkeerde manier zalf in haar oogje gedaan. Ik trok altijd het onderste ooglid naar beneden en deed zalf in het zakje dat ontstond. De dierenarts toonde me echter dat ik het oog helemaal moet openspreiden met 2 vingers en met de andere hand een streepje zalf indoen over de hele lengte van het oog. Weer wat bijgeleerd.

Ook de nieuwe zalf kan geen wonderen verrichten, het oogje blijft rood en af en toe tranen. Dus het wordt orale antibiotica voor Fluffy. Vanaf nu moet ik 7 à 10 dagen 2x per dag 0,42 ml Baytril geven. Dit vindt ze allesbehalve leuk maar het moet. Tegelijk moet ik nog eens 5 dagen doorgaan met de oogzalf.

De antibiotica lijkt gelukkig aan te slaan. Het oogje is gestopt met tranen en de ergste roodheid en zwelling zijn verdwenen. Klik op de foto om te vergroten.

Eigenlijk was haar oogje op maandag al helemaal genezen, maar antibiotica moet altijd 2 dagen langer gegeven worden nadat de symptomen verdwenen zijn. Daarom ben ik nog tot donderdag doorgegaan en heeft ze in totaal 10 dagen antibiotica gekregen. Wat de oorzaak van de ontsteking is geweest, is nog onduidelijk maar ik ben wel blij dat ze genezen is. Klik op de foto om te vergroten.

Vorige week lag Fluffy zoals vaak op haar zij en zag ik plots dat ze - net als Snowy - eeltplekjes op haar hielen vertoonde. Door haar dikke vacht is het mij nooit opgevallen. Nochtans vermoed ik dat ze dit ook al enkele jaren moet hebben. Waarschijnlijk krijgt zij het door hier op harde tegelvloer te lopen. De konijnen lopen hier continu los en zitten slechts 7 à 8 uren per dag in hun kooi. In hun speelhoek hebben ze wel vetbed om op te liggen.
Zij lijkt er geen last van te hebben want ze huppelt altijd vrolijk rond.
Zolang de wondjes niet opengaan, zijn het geen zere hakken dus ik behandel het ook niet met zalf o.i.d. Het zou de huid alleen maar weker en kwetsbaarder maken. Ik hou het scherp in de gaten, meer kan ik voorlopig niet doen.

Fluffy heeft altijd al een zwakke blaas gehad. Gisteren had ik al een druppel bloed in haar plas gezien maar dat heeft ze wel vaker en de oorzaak is altijd territorium/rangordeconflict met Snowy. De voorbije weken had ze ook gesproeid en ik heb een bruin opgedroogd spoor gevonden, wellicht bloed.
Nu kwam er echter iets veel alarmerender uit, nl. dit.

Ik zoog het onmiddellijk op in een spuitje, belde meteen naar mijn dierenarts en ik mocht nog langskomen. Eigenlijk was het spreekuur voorbij maar omdat het zo ernstig leek, maakte ze een uitzondering. Onderweg naar de dierenarts deed Fluffy nog een plas, heel gewoon dit keer. Inge (Boere, de dierenarts) palpeerde haar baarmoeder en voelde geen vergroting, zwelling, knobbels o.i.d. Fluffy vond het uiteraard niet leuk maar reageerde niet en leek geen pijn te hebben, ook niet aan de blaas. Ze testte het staaltje wat ik bij had met een stripje en dat wees inderdaad op bloed, niet zomaar rode urine dus. Op dat moment wisten we niet zeker waar het bloed vandaan kwam. Verder zag Fluffy er goed uit, geen bleke slijmvliezen, is goed op gewicht, eet goed, kortom: geen klachten. Inge dacht dat het ook deze keer met territoriumdrift te maken had en dus moest ik niets ondernemen.

Vanmorgen was er nog steeds niets aan de hand, gewone plasjes werden afgewisseld met rode plasjes, maar ze at en gedroeg zich normaal. Tot 12u15 (als het spreekuur van mijn dierenarts net een kwartier voorbij is!). Ze at haar kruiden niet allemaal op, sprong plots uit de kooi, ging op een plaats liggen waar ze nooit ligt en ze was aan het hijgen. Foute boel dus, dit is pijn! Op dat moment komt er weer een rode plas uit haar. Ze gaat dan ook ongemakkelijk zitten en lijkt wat door de achterpoten te zakken. Alsof ze haar onderlichaam tegen de grond duwt van de pijn.

Ik verlies geen moment tijd en bel de dierenkliniek in Hasselt, om 13u30 kon ik komen.
Daar aangekomen, tref ik een ontzettend lieve man (Tom Hendrickx) die erg bezorgd is om mijn lieve Fluffy. Aan de hand van de pijnklachten die ik beschreef, had hij al een vermoeden dat het een blaasprobleem was, niet de baarmoeder. Ook hij begon te voelen en op dat moment spuit er een straal bloed uit. Dit bevestigt zijn vermoeden van een blaasontsteking. Bloed dat uit een baarmoeder komt, gutst er met kleine beetjes uit. Uit de blaas komt echter altijd een sterke straal. Hij neemt een staaltje en onderzoekt het onder de microscoop: veel rode bloedcellen natuurlijk, op het eerste zicht geen kristallen en een weinig witte bloedcellen. De rode overheersen uiteraard.

Dan gaat hij over tot een echo maken. Daarvoor moet Fluffy op haar rug liggen en haar buikje wordt wat geschoren. Ze zeggen toch altijd dat konijnen die op hun rug liggen in een soort trance gaan... Niet mijn Fluffy hoor! Knorrend laat ze haar ongenoegen merken en we moeten toch enige moeite doen om haar in die positie te houden. Op echo was echter niets te zien: geen tumor of andere enge dingen.

Dus dan werd er een röntgenfoto gemaakt, om blaasstenen uit te sluiten. Het beeld bij een konijn is altijd wat onduidelijk maar ook hier: geen beeld van stenen, gruis, tumor of wat dan ook. Klik om de foto te vergroten.

Omdat hij verder niets vindt, gaan we er van uit dat het een blaasontsteking is. Ter plekke heeft ze al een Metacam en Baytril injectie gekregen. Die behandeling moet ik thuis verder zetten, oraal wel te verstaan. 2x per dag Metacam 0,15 ml (3 à 4 dagen) - 2x per dag Baytril 0,5 ml (gedurende 10 à 14 dagen).
Verder besluit ik zelf opnieuw veenbessensap te geven, hierdoor kunnen bacteriën zich naar het schijnt niet meer aan de blaaswand hechten.

Ik hoop dat dit de juiste conclusie is en dat ze heel binnenkort mag genezen. Want ook al is ze "al" bijna 9 jaar, ik zou haar heel graag nog véél langer bij me hebben!
In de wachtkamer voelde ik de tranen al komen, allerlei doemscenario's doken op in mijn hoofd: baarmoederkanker, haar daar moeten laten voor een operatie, haar moeten laten inslapen. :(
Ik wou die gedachten niet hebben want uiteraard voelde zij mijn angst. Maar het was sterker dan mezelf. In totaal zijn we anderhalf uur daar geweest, de dierenarts nam uitgebreid zijn tijd wat ik erg op prijs stelde! Natuurlijk wel een hel voor Fluffy, we zijn al bijna 2 uren thuis en ze is nog steeds gespannen.

Ik ben nog steeds niet helemaal gerust, dat zal ik pas zijn als het bloed achterwege blijft. Toen ik thuiskwam, heb ik haar meteen in de kooi gezet zodat ze rustig zit zonder Snowy. Dan heeft ze ook altijd vers hooi bij haar. In eerste instantie verstopte ze zich in haar slaaphok. Een kwartiertje later kwam ze alweer tevoorschijn en begon ze hooi te knabbelen. Gelukkig is er niets mis met haar eetlust. De komende dagen/weken zal ze wel flink boos zijn op mij maar dat maakt me niets uit, als ze maar geneest.

Ik hoop dat ze zich morgen al stukken beter voelt en geen pijn meer heeft zodat ze tenminste een beetje Snowy's verjaardag kan meevieren.

Ik durf het niet al te hard zeggen maar Fluffy lijkt beter te worden. Gisterenmiddag kwam ze op mij afgestormd zoals ze dat gewoonlijk doet als ze kruiden krijgt. Ze eet ook weer met dezelfde gretigheid als vroeger. Gisteren avond joeg ze zelfs Snowy weg zodat ze zeker als eerste een snoepje zou krijgen. Ze huppelt ook iets meer rond en haar plasjes bevatten almaar minder bloed. Toch zie je dat ze nog niet de oude is, omdat ze nog veel zit. Ze gaat zelden liggen, net alsof die houding pijn doet. Lijkt me moeilijk omdat ze daardoor ook niet slaapt maar ja, ik kan niet meer doen dan antibiotica en pijnstiller/ontstekingsremmer geven. Haar lichaam moet nu de rest doen. Zondag vond ik zelfs weefsel/slijm bovenop haar plas, eng om te zien hoor. (in werkelijkheid zo een 2 cm lang).

Per toeval kon ik zondagavond een plas opzuigen omdat ze in huis had geplast. Je zag dat ze toen nog geen controle had over haar blaas. Eerst kwam er weer een bloederige plas, enkele seconden later een gele met bloedsporen in.

Na een nachtje in de koelkast bewaard te hebben, maandag meteen binnengebracht bij de dierenarts en vanmorgen was de uitslag er al.

Ik begrijp niet dat men geen rode bloedcellen heeft gevonden, misschien omdat het meeste bloed er al uit was? Ik begrijp nog minder dat er geen ontsteking gevonden is, terwijl de antibiotica en ontstekingsremmer toch lijken aan te slaan. Kristallen zijn verontrustend, vooral omdat ik haar voeding 6 jaar geleden al heb aangepast. Toen werd immers al duidelijk dat ze erg gevoelig was voor calcium. Konijnen hebben altijd wel een dosis calciumcarbonaat in hun blaas maar bij Fluffy was het extreem veel. Naar verluidt zou dit de blaaswand kunnen beschadigen zonder ontsteking uit te lokken. Ben al blij dat haar blaas meteen reageert en niet wacht totdat er zich stenen vormen. Ik ben ook blij dat de eiwitwaarde van de urine niet verhoogd was want dan zat het probleem in de nieren. Volgens mijn dierenarts zou het ook een bloedvat kunnen zijn dat bij momenten openspringt (door gruis, persen enz.).

Maar om terug te komen op calcium in de voeding: sinds enige maanden gebruik ik een ander merk hooi. Vroeger gaf ik altijd budget hooi van Tom & co. Nu gaf ik Multifit hooi, op de verpakking staat dat het bergweidehooi met kruiden is. Ik heb ooit ergens gelezen dat bergweidehooi veel calcium bevat en kruiden vanzelfsprekend ook. Bovendien voerde ik de laatste tijd ook bio hooi, iets waar ook heel veel kruiden in zitten. Dus ga ik terug naar het budget hooi want dit eten ze het meest aangezien het ook dient als toplaag over hun bodembedekking. Bio hooi krijgen ze nog maar 1x per week. Ik hoop het zo te kunnen oplossen.

Eigenlijk vind ik het erg dat ik niet naar het stemmetje in mijn hoofd heb geluisterd. Iets zei me al dat het multifit hooi misschien niet goed zou zijn. Vooral niet met Fluffy's verleden, ik wist dat ze gevoelig was voor calcium.

Vorige week zag ik een plas van haar die opgedroogd was op een handdoek en in het midden leek het wel tandpasta te zijn. Een gelijkaardige plas van Snowy vond ik op het telefoonboek. Waarom ging er toen geen lichtje op bij mij?

Ik hoop dus dat ik met deze aanpassing mijn lievelingen verlos van pijn en ongemakken. Hopelijk kan ik na de antibioticakuur en hooi-aanpassing nog eens urine laten controleren. Als er dan nog teveel kristallen zitten, ga ik opnieuw Eurologist tabletten geven, hoewel die niet schijnen te werken tegen calciumcarbonaat.

Inmiddels zijn ze nog niet opnieuw de beste vriendjes, ze liggen nog veel apart maar af en toe worden er toch wederzijdse likjes uitgedeeld. Komt vast helemaal goed.

Ik maakte me ook een beetje zorgen om Snowy omdat hij door haar ziekte en gedrag ook uit zijn normale doen was. Hij weigerde zijn blindedarmkeuteltjes te eten en zijn gewone keutels werden kleiner. Dus enkele brokjes minder gevoerd en het probleem loste zich vanzelf op.

De laatste dagen leek er snelle beterschap te zijn, er was geen druppel bloed meer te bespeuren en haar gedrag was bijna als vanouds. Over haar eetlust mocht ik ook niet klagen. Gisteren heeft ze geen Metacam gehad omdat ik er al 5 dagen mee bezig was. Volgens beide dierenartsen was dit voldoende. Toch hield ik haar in de gaten, je weet immers maar nooit.
Gisterenavond vond ik een plas met wat bezinksel op de handdoek, minder dan ik enkele weken geleden vond maar ik vond het toch verontrustend.

En dan zie ik vanmorgen weer een plas met bijna puur bloed in de kooi liggen. :(
Ik begrijp niet wat er mis is met mijn lieve meid, het is geen ontsteking dus in principe geef ik de antibiotica voor niets. Ze reageert blijkbaar wel goed op ontstekingsremmer/pijnstiller.

Toevallig had ik haar gisteren even buiten gezet maar ze liep meteen weer binnen, heeft dit weer voor spanning gezorgd? Ik heb alleen maar het beste met haar voor, het zonnetje is goed voor haar maar voorlopig zal ik haar maar nergens meer toe dwingen, behalve medicijnen dan.

Ik weet even niet meer wat ik nog moet doen, ben maar opnieuw begonnen met Metacam. Is dit probleem net als vorige keer weer psychisch? Wat is dan in hemelsnaam de oorzaak? Volgens mijn dierenarts kon het een adertje zijn wat van tijd tot tijd openspringt door spanning. Maar waar komt de spanning dan vandaan? Alles gaat prima tussen haar en Snowy, ze zijn weer veel samen.

Ik kan alleen maar hopen dat dit vlug overgaat, wat haat ik het om me zo machteloos te voelen...

Inmiddels lijkt Fluffy weer aan de beterhand te zijn. 's Morgens vind ik vaak nog een plas met bloed er in maar ze houdt het ook de hele nacht op. Gedurende de dag zie ik de plassen dan normaal geel worden. Ze lijkt alleszins geen pijn te hebben want ze ligt ontspannen, eet goed en is vrij speels. Dit is bv. een plas die ik gisteren van haar vond (ze plast eigenlijk nooit op de grond)

Ik moet trouwens ook mijn houding naar haar toe veranderen. Telkens als er bloed in een plas zit, begint ze het op te likken en ik duw haar dan weg omdat ik het vies vind. Dit ga ik niet meer doen want ze houdt er niet van om aandacht te krijgen om die momenten en loopt dan weg van mij. Ze beseft maar al te goed dat ik haar in de gaten hou en dat maakt haar nerveus. Dit is wel het laatste wat ze kan gebruiken dus ik moet mijn gedrag gaan aanpassen.

De laatste dagen krijg ik ook mailtjes van mensen die niet begrijpen dat er teveel calcium in hooi kan zitten. Voor die mensen zet ik hier volgende link neer, dan zullen jullie begrijpen waarom ik alleen nog maar grashooi geef: http://www.rabbit.org/translations/dutch/verlagingvanhetcalcium.html
Veel hooisoorten bevatten teveel alfalfa!

En Fluffy heeft in het verleden al eens last gehad van blaasgruis, daarom krijgt ze ook al jaren alleen nog maar spa blauw ipv kraanwater, aangepaste brokjes (Science Selective Mature) en geen groenten die veel calcium bevatten.

Ik krijg ook bezorgde mails van mensen die toch aan een baarmoederprobleem denken. Geloof me: het probleem zit echt in de blaas, dit is mij bevestigd door 2 dierenartsen. De pijnklachten en het bloed wijzen ook richting blaas. Metacam en Baytril zouden ook geen effect hebben op baarmoederkanker. De genezing kan lang duren omdat de medicijnen door een urinebarrière moeten dringen en dat schijnt moeilijk te zijn.

Er is niet veel verandering in de situatie. Van tijd tot tijd is er bloed in de urine (soms veel, soms weinig), afgewisseld met normale plassen. De gestage verbetering van de eerste 5 dagen zie ik niet meer. Nu gaat het eerder op en af. Ligt het aan haar leeftijd dat de genezing zo traag verloopt of heeft het gewoon meer tijd nodig? De tijd zal het uitwijzen, ik doe al het mogelijke en dat is haar medicijnen geven. Nu is het afwachten tot haar lichaam de rest doet. Maar ze is een taaie, ze heeft al veel overwonnen en ook hier komt ze wel door. Gelukkig voelt ze zich goed, ze eet goed, is speels, ligt veel bij haar ventje en lijkt geen pijn te hebben. Dat vind ik het voornaamste.

Ze denken overigens dat er een wondje is in de blaas door het gruis of dat er een bloedvat is dat telkens openspringt door de druk die een volle blaas heeft. Het lijkt mij alleszins een logische verklaring, het verklaart ook waarom er geen ontstekingscellen te vinden zijn, er is immers geen bacterie in het spel. Dus nu is het afwachten tot dit wondje/bloedvat zich herstelt. En wie al eens een wonde op een delicate plaats heeft gehad weet dat dit erg lang kan duren.

Het is enkele dagen stil geweest omdat ik zelf niet wist wat ik moest denken. En ook omdat ik een dipje zat, ik zag het even niet meer zitten.

Woensdag bracht ik de dierenarts op de hoogte van Fluffy's onveranderde toestand en ze zei dat er toch nog een steentje of iets anders kon zitten dat niet zichtbaar was op foto of echo. Ze vroeg zich af hoe lang we dit probleem nog wilden aankijken zonder in te grijpen (lees: een operatie). Dan slaat bij mij de paniek toe natuurlijk. Een konijn van die leeftijd opereren is een groot risico en eigenlijk weet niemand wat er precies mis is.

Nee, dat laat ik niet toe, ik heb Eurologist tabletten besteld die het gruis en stenen kleiner dan 1 cm zouden weghalen. In het verleden heb ik haar hiermee ook al eens succesvol behandeld. Hopelijk steken de tabletten maandag in de bus zodat ik snel kan beginnen.

Ondertussen ben ik gestart met Rescue Remedy om verschillende redenen. Enerzijds helpt het hopelijk haar gerust te stellen want ook zij lijkt te panikeren als ze bloed ziet. Ze begint het op te likken en dat wil ik niet, lijkt me niet hygiënisch. Aandacht geven op zo een moment is niet ideaal, dat weet ik maar ik heb geen andere keuze dan het meteen op te ruimen.

Anderzijds hoop ik dat de gemoederen bedaren tussen haar en Snowy want sinds gisteren is het glashelder: ik vermoedde al dat er een rangordeconflict was maar nu kreeg ik de bevestiging. Niet alleen ik zag het, ook mijn vriend viel het op en dat wil wat zeggen. Hij houdt ook wel van de dieren maar is er niet zo intensief mee bezig als ik.

We zagen het allebei: Snowy duwde zijn kopje onder haar in, zij weigert te likken en duwt haar kop onder hem in waarop hij wel likt. Vroeger likte ze hem thans regelmatig maar nu geeft ze geen duimbreed toe. Heel af en toe krijgt hij enkele likjes en daar moet hij het dan maar mee stellen. Hij probeert al enkele jaren ranghogere te worden maar oud of niet: Fluffy is nog niet van plan haar positie op te geven. En hoewel ik stress wil vermijden, mag ik niet tussenbeide komen. Dus ik hoop dat ze het vlug zullen 'uitvechten'. (Gelukkig komen er nooit echte gevechten aan te pas ;-)).

Ik vermoed dus dat het een combinatie is van gruis en stress. Op deze pagina kun je lezen dat dit een mogelijke oorzaak van blaasproblemen kan zijn: http://www.huisdierendokter.nl/inurinewegen.html (onder "Ontstaan van blaasgruis en blaasstenen", 2de alinea).

De dierenarts heeft het trouwens al eerder in haar praktijk gezien maar dan vooral van mannetjes die uit pure sexuele drift bloed plassen. Geen gewone rode urine, nee, echt bloed. Bij Fluffy is het geen sexuele maar territoriumdrift. De problemen zijn begonnen sinds ze beiden buiten zijn gaan spelen.

Sinds woensdag begon ik me ernstige zorgen te maken: zowel de baytril als de metacam lijken niets te helpen (tegen het bloeden alleszins). Bovendien vond ik die dag weer wat sliertjes slijm/bloed en... Fluffy begon haar eetlust te verliezen. We moesten alles naar haar brengen en dan ging het er nog maar met mondjesmaat in. Ze weigerde de Science Selective brokken, zowel de gewone als de mature. Enkel Cuni Re-balance (dat ik gewoonlijk meng met SSS) ging er wél goed in dus geef ik de laatste dagen alleen dat voer nog. Het is niet zo vezelrijk als de andere brokken maar hooi en groenten wil ze gelukkig wel nog goed eten.

Ik weet niet of het eetlustverlies aan de ziekte of de antibiotica te wijten was. Vrijdag heb ik voor de laatste keer baytril gegeven en vandaag is haar eetlust al beter. Toeval? Metacam ga ik nog enige tijd doorgeven maar wel de halve dosering en zo afbouwen.

Mijn vriendin heeft haar ook een reiki behandeling op afstand gegeven gisterenavond (waarvoor dank!), in de hoop dat alle kleine beetjes zullen helpen.

Ze stormde van de week op haar groenten af, vandaag heeft ze ook weer al haar brokken en kruiden opgegeten, prima dus. De voorbije dagen bleef er altijd wel wat liggen.

En gisterenavond wilde ze blijkbaar net plassen toen ik haar kooi aan het verschonen was. Dus plaste ze op het tapijt: een mooie gewone plas overigens. Vanmorgen zag ik dan weer wel bloed maar naarmate de dag vordert worden haar plassen normaler.

Ze lijkt 's morgens 'opstartproblemen' te hebben. Dan is ze bijlange niet zo speels als 's avonds. Geen idee wat de oorzaak is: de hele nacht alleen zijn, beperkte ruimte, ...?

Sinds gisteren wil ze ook niet meer in of uit een kooi springen. Zelfs niet die van Snowy die een stuk lager is dan de hare. Ik moet dus goed op haar lichaamstaal letten om te kijken wanneer ik haar moet optillen. Wellicht leer ik haar een foute gewoonte aan op deze manier maar nood breekt wet. Een zieke mag verwend worden.

In 2005 - toen ze net hetzelfde gezondheidsprobleem had - heeft ze haar poot verstuikt door haar onzekerheid. Uiteraard wil ik dit nu graag voorkomen. Pijn heeft ze alleszins niet, dat kan ik opmaken uit haar slaaphoudingen en ander gedrag. Het niet meer willen springen heeft puur met onzekerheid te maken en ik hoop dus dat Rescue Remedy ook hier een oplossing zal bieden. Fluffy is altijd al een onzeker konijn geweest dat continu bevestiging nodig heeft en dat zal nooit veranderen.

We blijven dus gewoon doorgaan en ik hoop met heel mijn hart dat dit vlug beter wordt. Niet zoals in 2005, toen ze meer dan een half jaar heeft gesukkeld.

Door wat er met Misty gebeurd is, vul ik nu de updates pas aan. En in die tijd is er toch heel wat veranderd. Of het door de Rescue Remedy is of de aandacht die ze krijgt door ze toegediend te krijgen: het lijkt vruchten af te werpen. Van tijd tot tijd zit er nog wat rozige plas in haar gewone urine, zeker als ze plast om te markeren in Snowy's kooi of als ze sproeit. Ik zie er ook een bepaalde regelmaat in, op zaterdag 12 juni, woensdag 16 juni en vandaag 20 juni plast ze 's morgens bijna puur bloed. Voor het overige zijn de plassen normaal of zit er een klein beetje roze in. Op het moment dat er veel bloed komt, voelt ze zich duidelijk ongemakkelijk en wil ze niet eten. Enkele minuten later is het alweer over.

Van zodra ik vrijdag gestopt ben met de antibiotica is haar eetlust met sprongen vooruit gegaan. Gisteren waren de groenten zelfs in minder tijd op dan gewoonlijk. Sinds vorige week zaterdag zat het ook alweer snor met het in- en uitspringen van de kooien, goed voor haar zelfvertrouwen! En op het eerste zicht zou je zeggen dat het ook goed gaat tussen haar en Snowy maar de stress-signalen zijn dan ook subtiel. Ze heeft een verhoogde ademhaling terwijl ze ogenschijnlijk ontspannen bij elkaar liggen. Ze likt hem wel en ook evenveel als vroeger maar oh wee als hij in mijn buurt komt... Haar hele lichaam schiet naar voren alsof ze hem wil wegjagen. Snowy is niet vlug onder de indruk (of snapt het misschien niet) en blijft dus cool staan. Het lijkt wel alsof ze beide wedijveren om mijn aandacht.

Ik twijfelde wie ik als dominante moest behandelen en heb gekozen voor geen van de 2. Ze moeten het per slot van rekening zelf bepalen maar... die stress brengt bij Fluffy bloedplassen teweeg. En bij Snowy ben ik bang dat zijn weerstand zal afnemen waardoor de EC misschien weer opnieuw zal toeslaan. Hen negeren heb ik 1 dag gedaan maar ook dat was niet verstandig. Ze hebben hun dagelijkse portie knuffels nodig, ik moet alleen de juiste dosis vinden. Niet teveel (want dan voelen ze zich dominant) en niet te weinig (want ze voelen dat dit niet normaal is). Ik wil zo goed als het kan hun gewone patroon aanhouden.

Snowy had vrijdag diarree of iets wat daarop leek. Ik zag ineens enkele druppels bruine vloeistof liggen. 5 minuten later kwam er iets uit wat op papperige blindedarmkeutels leek, hij at ze alleszins op. Een half uur later waren de bd-keutels normaal en zijn gewone keutels kwamen ook weer tevoorschijn. Geen idee of dit een reactie kan zijn op de stress of teveel meegesnoept van Chica's knaagstaaf als daar iets afvalt? Hij was ook heel onrustig en pas toen ik hem knuffelde, kalmeerde hij. Hij is 30g afgevallen op 1 week tijd, vrij veel voor zo een lichtgewichtje dus nu moet ik hem zeker nauwlettend in de gaten houden. Hij is wel in de rui en heeft de afgelopen dagen ook heel veel binkies gemaakt, buiten gespeeld en gerend enz. Hopelijk is het dat maar... Zijn maximum gewicht was 940 g in de winter, sinds enkele maanden bleef hij op 910 hangen. En nu dus 880g, in de zomer verliest hij altijd wel gewicht. Maar dit mag niet in dalende lijn blijven gaan, welk gewicht zal ik als limiet nemen om hem een preventieve kuur Panacur te geven?

Maar om verder te gaan over Fluffy: de avond dat ze Snowy wegjoeg bij mijn voeten, plaste ze ook op de grond. Ideaal om een nieuw urinestaal te laten controleren na alle aanpassingen, medicijnen enz. Ik plaats hieronder een tabel met de waarden die ik van de dierenarts heb gekregen. De waarden die niet vermeld worden zoals glucose e.d. waren allemaal negatief (positief dus).

Omdat de nieuwe uitslag er vrij positief uitziet, besluit ik - in overleg met de dierenarts - geen Eurologist te geven en alleen verder te gaan met Rescue Remedy. De Metacam was ik aan het afbouwen, eerst kreeg ze 2x per dag de halve dosis, dan 3 dagen 1x per dag een lage dosis (0,075ml) en om af te sluiten nog 3x om de dag. Natuurlijk probeer ik ook mijn gedrag t.o.v. haar aan te passen en haar af te leiden door het speelgoed te wisselen.
Wat nu precies gezorgd heeft voor de beterschap, kan niemand duidelijk zeggen. Was het de antibiotica, het kruidenhooi achterwege laten, Rescue Remedy, mijn gedragsaanpassing, gewoon geduld of een combinatie? Jammer dat ik het niet met zekerheid kan zeggen, zo kon ik het anders in de toekomst voorkomen. Ook jammer dat het bijna een maand geduurd heeft voor we enige zekerheid hadden. Eigenlijk heeft ze al die stresserende onderzoeken voor niets ondergaan, maar anderzijds ben ik natuurlijk wel blij dat we nu blaas- of nierstenen en tumoren kunnen uitsluiten. Ik ben me ervan bewust dat dit toch nog een tijdje kan aanslepen maar hopelijk duurt het niet zo lang als in 2005.

Om de PH-waarde naar beneden te brengen zou ik eventueel veenbessensap kunnen geven, ware het niet dat Fluffy dan weigert te drinken. Ook water waar Rescue Remedy in zit, wordt niet aangeraakt. Wellicht wordt die waarde weer vanzelf normaal als ze geen last meer heeft van haar driften. We durven nu bijna 100% zeker zeggen dat dit de oorzaak is. Want mijn dierenarts zei dat een tumor of poliep nooit vanzelf stopt met bloeden, zulke klachten gaan nooit op en af.

Op zo een moment vind ik het wel jammer dat Fluffy zo gevoelig is, want ik heb de indruk dat ze blijft hangen in een bepaalde emotie, ook al weet ze zelf niet meer waarom. Ze kan maar moeilijk loslaten. Toch zie ik dat ze bij momenten vrolijk en actief is, zo zou ze altijd mogen zijn.

Ik heb bewust een tijd gewacht met een update omdat het op en af bleef gaan met Fluffy. Soms bloed, soms normale plassen maar waar wél vooruitgang te zien is, is de relatie tussen haar en Snowy. Ze liggen weer vaak samen en likken elkaar even veel. Ook is het zelfvertrouwen van Fluffy aan het groeien, ze durft weer in en uit de kooien springen. Haar eetlust wat brokjes betreft was niet zoals die gewoonlijk was, misschien ook omdat ze niet veel bewoog. Hooi en groenten daarentegen gingen er héél vlot in. Haar gebrek aan eetlust hing samen met haar onzekerheid i.v.m. de kooien. Nu ze dit weer durft, eet ze weer al haar brokjes op. Ik was wel benieuwd naar haar gewicht want hoewel ik niets voelde aan haar lichaam, had ik toch het vermoeden dat ze was afgevallen. En dat is ook zo, 100g in 3 weken tijd. Niet echt iets om me zorgen over te maken want de oorzaak is duidelijk. Over gewicht gesproken: Snowy is ook weer aangekomen en weegt weer 903 g, oef !

Maar gisteren heeft ze me héél erg laten schrikken, gedurende enkele seconden dacht ik dat haar laatste uur geslagen was. De hele dag zag ik normale plassen maar rond 17u. zag ik een gele plas met enkele tikkeltjes bloed in. Dat betekent meestal dat er meer op komst is. Fluffy houdt haar plas altijd lang op maar nu was het omstreeks 21u. en ze had nog steeds niet geplast. Ik zie haar net komen aangelopen en ze doet een bloederige plas op de grond, ze kon het duidelijk niet meer ophouden. Maar toen...

Toen begon ze ineens te gillen !!! Nu is Fluffy wel een vrij vocaal konijn, ze gromt, knort en gilt soms ook in haar slaap. Het geluid lijkt op een leeglopende ballon maar dan luider. Deze keer echter zat er een bepaald ritme in, alsof een kat klaaglijk aan het miauwen was. Ik had eerst niet eens door van wie het geluid kwam want Snowy zette het onmiddellijk op een lopen. Toen zag ik haar mondje bewegen en ze was duidelijk in paniek, ze keek en sprong paniekerig rond, alsof ze zelf niet begreep wat er aan de hand was. Ik liep naar haar toe maar ze liep weg van me, het gillen was ondertussen al gestopt. Onder de salontafel deed ze dan nog een plas, deze was geel met bloed er in. En toen kwam er nóg een gewone plas en in deze zat een vrij grote bloedklonter. Die klonter was niet zo slijmerig als de vorige klonters, hij was heel taai, rubberachtig en ook behoorlijk groot (1,5 cm lang en 0,3 mm dik). Heeft dit even de doorgang geblokkeerd? Of deed het gewoon veel pijn toen het door de urineleider moest? Was het pijn, angst, paniek of een combinatie? Ik zal het nooit weten maar ik trilde op mijn benen. Tot hiertoe had ik nog nooit een konijn zo horen gillen en ik wilde al meteen Metacam toedienen.

Maar wat deed Fluffy? Op haar gemakje zich gaan wassen, ontspannen naast Snowy liggen en een kwartiertje later kwam ze bedelen voor snoep alsof er niets gebeurd was. Ik stond helemaal versteld hoor. Het was duidelijk gewoon een heel pijnlijk moment geweest maar ze leek opgelucht en ging gewoon door met haar leven. Tja, voor haar bestwil moet ik dit dus ook doen. De plassen die volgden waren eveneens heel normaal.

Het klinkt misschien bizar, maar ik heb de indruk dat de situatie er toch op vooruitgaat. Ik zie een bepaald patroon: als er normale plassen komen, komt er vaak bloed, slijm of een bloedklonter na ca. 3 dagen. Alsof de wonde (of wat het ook is) zich langzaam herstelt. Dat hoop ik maar... Ze voelt zich wat beter in haar vel en als dat goed gaat, komt de rest vanzelf wel. Het heeft alleen tijd nodig. Ze zou ook vaker moeten plassen maar ga dat eens tegen een konijn uitleggen...

Hopelijk was dit 1 van de laatste bloederige dingen die ik moet zien. En hopelijk was het ook de laatste keer dat ik het geluid moet horen, bah, het ging door merg en been. Ik vond het vreselijk om zo machteloos te moeten toekijken maar ben wel blij dat het zo vlug voorbij was.

Sinds mijn vorig bericht ging het almaar beter met Fluffy, sterker nog: er zat geen druppel bloed meer in haar plassen de 4 volgende dagen! Qua gedrag was ze ook rustig, tot woensdagavond. Toen vond ze het weer nodig om achter Snowy aan te jagen. Om 21u30 krijgen ze hier altijd een eerste snoepje. Zoals gewoonlijk geef ik altijd eerst een snoepje aan Fluffy en dan pas aan Snowy. Met het snoepje in haar mondje ging ze achter hem aan, ze gunde hem blijkbaar niet eens zijn snoepje. Donderdag zag ik dan weer een plas met bloed in. Gelukkig niet meer zo veel als in het begin dus er is wel trage beterschap. Ook daarna minderde het bloeden weer tot ze gisteren opnieuw achter hem aan ging en ja hoor, vanmorgen weer bloed in de plas. Zolang de rangorde tussen haar en Snowy niet hersteld is, zal ze dit probleem blijven hebben. Snowy plast trouwens vaak rondom haar, soms sproeit hij zelfs over haar heen! En dat voor een gecastreerd konijntje! Er is duidelijk een subtiele strijd tussen die 2 gaande.

Ik heb zelf wat zitten opzoeken welke bachbloesems geschikt zouden zijn voor haar en mij lijken dat Gentiaan en Scleranthus te zijn. Gisteren ben ik gestart met de behandeling, nu is het wachten tot en hopen dat ze aanslaan. Even wat uitleg over de bloesems:

Scleranthus (hardbloem):
Een dier die een tekort heeft aan scleranthus-energie heeft veel last van stemmingswisselingen. Hij kan geen evenwicht vinden in het leven. Het eten wil de ene dag wel lusten en de andere dag niet. De buurman aardig vinden en de volgende dag hem willen bijten. Het dier twijfelt constant, kan geen keuzes maken waardoor hij niet lekker in zijn vel zit. Deze gemoedstoestand kost het dier veel energie aangezien hij druk bezig is met kiezen maar niks opschiet. Bij honden met een gebrek aan scleranthus-energie zie je vaak dat deze dieren last hebben van autoziekte welke voortkomt uit een evenwichtsstoornis. Ook dieren die vaak last hebben van hormoonschommelingen (teefjes rond de loopsheid) zijn vaak gebaat met scleranthus.

Gentian (gentiaan):
Dieren die vaak met de 'staart tussen de benen' weglopen zodra er iets niet gaat zoals het hoort te gaan. Een tegenslag tijdens een training en het dier zal die oefening niet meer doen omdat hij denkt het toch niet te kunnen. De dieren zijn pessimistisch gestemd en hebben geen zin om dingen te gaan ondernemen omdat ze op voorhand besloten hebben dat het toch niet leuk wordt. De dieren hebben vaak een ietwat droevige blik in hun ogen en stralen een vreemde hooghartigheid uit. Dieren die dit gedrag vertonen hebben duidelijk een Gentian-tekort. Meestal is deze toestand slechts van tijdelijke aard en heeft dan een aanwijsbare oorzaak.

Tot nu toe heb ik geen gegil meer gehoord en ik hoop ook dat ik het nooit meer hoef te horen. Fluffy lijkt wel meer en meer de oude te worden. Sinds enkele dagen is ze weer aan het tralieknagen als ik ga slapen en haar eetlust is prima. Enkel het IN de kooien springen lukt niet altijd, als ze nadenkt, begint ze te twijfelen en dan durft ze niet. Ik hoop dat ze met behulp van de bachbloesems toch de klik zal maken.

Wat Fluffy's bloedplassen betreft: daar zit niet veel verandering in. Gewone plassen worden afgewisseld met plassen waar wat bloed in zit. Gelukkig begint het bloed wel te minderen, het is bijlange niet meer zoveel als in het begin. Het heeft duidelijk met rangorde/territorium te maken. Vooral als ze kruiden/snoep krijgen, heeft Fluffy de neiging om achter Snowy aan te jagen. Dus heb ik besloten dit patroon te doorbreken door niet meer op mijn gewone plaats op de bank te zitten. Ze weten dat ze dan kunnen bedelen bij mij en dit lukt nu niet meer. Ik ben er nu enkele dagen mee bezig en de grote rode plassen heb ik al die dagen niet meer gezien. Ze jaagt dan ook niet meer. Het komt er nu op aan een nieuwe gewoonte aan te leren zodat ze de oude vergeten en dit zou ik enkele weken moeten volhouden.

Toch zie ik dat ze ook de neiging heeft om het vetbed te markeren. Daarbij wil er ook nog eens een beetje bloed op het einde van een plas zitten. Maar ik ga het stap voor stap aanpakken, anders weet ik niet precies wat werkt. Dus eerst het jagen voorkomen en als dit niet genoeg helpt tegen het bloedplassen, dan kan ik nog het vetbed wegnemen gedurende enkele weken. Het is toch te warm om op te liggen nu.

Of de bachbloesems werken weet ik niet zeker, de verandering in haar gedrag kan ook aan mijn veranderde gewoontes liggen. Van de week kreeg ik een geniale inval, al zeg ik het zelf ;-). Met een mini plukje van haar favoriete bio hooi heb ik haar stap voor stap weer naar Snowy's kooi kunnen lokken en sindsdien durft ze er weer inspringen. Helaas niet regelmatig genoeg om een gewoonte aan te leren, maar ieder stapje is een stapje dichterbij genezing en zelfvertrouwen. Inwendig was ik aan het juichen toen ik haar in die kooi zag springen maar uiterlijk mocht ik niets laten merken, Fluffy reageert immers ook niet goed op beloningen op die momenten. Je moet haar kennen hoor ;-).
Ze is een beetje actiever, durft weer meer rondhuppelen en is op een plaats geweest waar ze al weken niet meer durfde komen: onder mijn bureau. Daar stond vroeger de curverbak met Misty's speelgoed en daarachter was altijd de grens van het territorium waar werd gekeuteld en gesproeid. Nu de bak weg is (het hamsterspeelgoed is even opgeborgen) kwam ze nieuwsgierig snuffelen in de nieuwe omgeving. Snowy heeft die nieuwe omgeving al een week geleden ontdekt natuurlijk. :)

Afwachten hoe de situatie zal evolueren, ik kan alleen maar hopen dat Fluffy zich vlug de oude voelt. Ik zie gewoon dat ze niet haar vrolijke oude zelf is.

Ik durf het bijna niet plaatsen omdat ik het noodlot niet wil tarten. Maar vandaag is het exact een week geleden dat Fluffy nog bloed in haar plas heeft gehad. Ik weet het: ik mag niet te vroeg victorie kraaien, bij de minste stress/frustratie kan het terugkomen. Maar dit is een mooie stap in de goede richting en daar ben ik héél blij om! Het doet me plezier om haar karakter weer te zien openbloeien.

Ze durft ook weer in Snowy's kooi springen om te eten (hier eten ze altijd in de kooi van de ander), ze huppelt meer en vaker rond en durft ook weer onder mijn bureau komen. Het enige 'negatieve' is dat ze nog eens 20g is afgevallen. Nu weegt ze geen 2kg meer maar 1980 g. Vreemd idee hoor, ze heeft altijd om en bij de 2,100 g gewogen, minder dan 2 kg is even wennen voor mij. Ze voelt nochtans nog steeds niet te mager aan.

Het zou natuurlijk kunnen dat ze wat gewicht verloren is omdat ze ook minder vaak hooi at, omdat ze niet meer zelf in de kooien durfde springen. Ik moest haar telkens er in zetten en dus goed opletten of en wanneer ze wilde gaan eten. En spieratrofie door het minder bewegen kan ook een rol spelen. Ik wacht het nog even af, ik vermoed dat ze weer zal bijkomen in de komende weken als de situatie zo gunstig blijft tenminste.

De afgelopen week heb ik dus steeds kunnen vermijden dat ze achter Snowy ging jagen en dat lijkt vruchten af te werpen. 's Middags slapen ze nu ook vaker samen, de voorbije weken sliepen ze altijd apart. Fluffy heeft wel de neiging om Snowy als een puppy te volgen, behoorlijk irritant soms maar ja, ze is een konijntje dat gewend is haar zin te krijgen en als ze die niet krijgt... Dit moeten ze toch echt onder hun tweetjes uitmaken. Het enige wat ik kan en probeer te doen, is de stress en frustratie te beperken door hen niet meer te laten bedelen voor snoep. (En haar niet teveel haar zin te geven).

Hoewel ik in mijn vorig bericht schreef dat ik het vetbed nog niet zou wegnemen, heb ik het toch gedaan maar enkel 's avonds. Dan wordt er immers flink gemarkeerd.

Fluffy plast nu dus expres in huis, kijkt me dan aan om te zien of ik reageer maar ik negeer het. Afgelopen week heeft ze 2 uren naast een plas gelegen van haar en pas toen ze eindelijk weg huppelde, kon ik de plas opruimen. Ach, het is even wat werk maar dat heb ik er graag voor over als dit de problemen oplost.

Inmiddels lijkt Fluffy's probleem verleden tijd te zijn. Het bloed is volledig verdwenen uit haar plassen, ze gedraagt zich weer normaal (lees: ondeugend), voelt zich opnieuw vrolijk, ze is actiever en ook weer aangekomen in gewicht. En nu maar hopen dat het probleem voorgoed achterwege blijft. Het rangorde/territoriumconflict tussen haar en Snowy is immers nog niet helemaal van de baan merk ik.

Sedert enkele weken heeft Fluffy wat last van een stijve achterhand, vooral haar linker achterpoot werkt niet altijd mee. Ze ging soms in vreemde houdingen zitten/liggen om blijkbaar geen pijn/last te voelen. Omdat de klachten wisselend zijn (de ene dag zijn ze er en de andere dag merk ik niets), besloot ik geen Metacam te geven. Het is immers belastend voor de spijsvertering en nieren op termijn. Maar ik ging wel op zoek naar supplementen tegen ouderdomsklachten want Fluffy is al 9,5 jaar.
Bij honden en paarden wordt vaak glucosamine ingezet en ik wilde weten of dit ook mogelijk was bij konijnen. Na heel wat mails met verschillende dierenartsen is gebleken dat glucosamine met succes wordt ingezet bij konijnen. (Glucosamine is een stof die van nature in het lichaam voorkomt. Het is een belangrijke bouwsteen voor het lichaam. Glucosamine wordt gebruikt bij de opbouw en het onderhoud van kraakbeen, gewrichtskapsel, pezen en andere 'bindweefsels'. Het draagt ook bij aan het in stand houden van de gewrichtsvloeistof).

MIjn dierenarts heeft informatie verworven en Fluffy krijgt vanaf nu glusosamine bestemd voor menselijk gebruik (Donacom). Uiteraard moet de dosering aangepast worden wat niet makkelijk is! Gelukkig bestaat dit supplement in poedervorm en smaakt het niet vies, enkel wat zoutig. (ja natuurlijk proef ik er ook van). Dit poeder moet opgelost worden in water en dan met een spuitje (5 ml) zonder naald gegeven worden. Ik was wat terughoudend omdat het gemaakt is van schaaldieren maar tot nu toe zie ik nog geen bijwerkingen.

Een konijn moet 100mg werkzame stof per kg lichaamsgewicht krijgen. In een zakje zit 1500mg werkzame stof, voor haar gewicht van ca. 2,050 kg betekent dit ca. 214mg werkzame stof. M.a.w. het zakje in 7 porties verdelen. Maar de inhoud van dit zakje is slechts 3 à 4 g! Onmogelijk om dit met een gewone keukenweegschaal te meten! Opnieuw naar de dierenarts gebeld en ze zei dat het beter is om iets teveel dan te weinig te geven. Daarom moet ik de inhoud naar schatting zo goed mogelijk in 6 porties verdelen, maar nauwkeurig is dit natuurlijk niet. Gelukkig hoeft het ook niet zo nauwkeurig te zijn, voorlopig althans.

Fluffy moet deze volle dosis een 6 à 8-tal weken krijgen, daarna voor de rest van haar leven een onderhoudsdosis van de helft. En hier wringt het schoentje, het zakje in 12 porties verdelen wordt wel erg moeilijk. Daarom heb ik op internet een pocketweegschaaltje besteld dat tot 0,01g (1 honderdste van een gram dus) nauwkeurig kan wegen. Ik ben benieuwd naar het resultaat en hoop dat ik het vlug ontvang.

Donderdagavond 17 februari zag ik plots wel tekenen van pijn. Ze zat scheef, steunde niet meer op haar linker achterpoot en als ze liep, zakte ze soms door die poot. Nu was het dus wel tijd voor Metacam! In overleg met de dierenarts geef ik dit 5 dagen lang (de lage dosis; 2 x 0,13ml per dag). Mocht de pijn na het stoppen met Metacam terugkomen, dan mag ik er enkele weken mee doorgaan aan deze dosis. Het effect van glucosamine zou ik pas na ca. 3 weken zien.
Het effect van Metacam was de volgende dag erg duidelijk! Ze huppelde weer normaal, zat recht en zelfs in de kooi springen lukte weer. De laatste dagen had ze hiervoor mijn hulp nodig. Ik hoop dat ze vanaf nu alleen maar beter wordt.

Na de eerste dag van Metacam toedienen, zag ik al enorm veel beterschap. Fluffy voelde zich duidelijk beter, huppelde meer rond en sprong zelfs weer zelf in de kooi. Ook had ze weer zotte buien van bescheiden binkies. Vermoedelijk waren die bewegingen de oorzaak dat het woensdag opnieuw slechter ging met haar. Ze zette haar poot opnieuw in een rare stand, steunde er nauwelijks op en als ze liep, was ze wat wiebelig op die poot. Het was mij opgevallen dat die poot lager hing dan de andere als ik haar oppakte. Bovendien kon ik zonder problemen haar poot aanraken, vroeger zou ze haar poot hebben terug getrokken.

Met een bang hartje ging ik donderdag naar de dierenarts en daar kreeg ik inderdaad te horen waar ik bang voor was: zenuwbeschadiging.
De dierenarts (Inge Boere) controleerde haar nauwkeurig: rug, heupen, beentjes en voetjes. Toen ze op haar rechterpoot duwde, stampte Fluffy, er waren dus duidelijk reflexen aanwezig. Links helaas helemaal niets :(. Dat beentje bungelde er ook maar een beetje bij. De dierenarts zette de rechtervoet met de bovenkant op de tafel en ze zette het pootje onmiddellijk zelf weer goed. De linkerpoot bleef echter in houding staan, ze voelt dus niet goed waar die voet staat.

Toch is het niet zo hopeloos want af en toe zijn er nog wel degelijk impulsen naar de hersenen die de spieren sturen. Toen ik haar pootje wilde schoonmaken omdat ze in een blindedarmkeutel was getrapt, trok ze haar pootje wel terug. En toen ik haar bil aanraakte, krulde ze meteen haar teentjes. Waarom ze dan met 2 poten zo raar ging liggen, is mij een raadsel.

Ik besef plots dat dit mogelijk al meer dan een half jaar aan de gang is. Zo af en toe had ze problemen met in de kooi te springen maar vaak is het bij haar ook door onzekerheid, dus ik ben niet zeker of dit iets recent is of dat al langer speelt.

Naar de oorzaak is het raden. Het kan door een verkeerde beweging komen (ergens achter blijven haken, uitgegleden bij het weglopen door te schrikken) maar het kan evengoed door de aangeboren kromme ruggengraat en heupen zijn. Daardoor kan er soms een zenuw gekneld raken die af en toe wel en soms geen signalen doorlaat.

Eigenlijk heeft ze dus ongeveer hetzelfde als ik en dan weet ik hoe het aanvoelt voor haar. Ook ik heb door scoliose soms een been dat in slaap valt, waarin ik uitstralingspijn voel of een voet die doof aanvoelt. En dat kan soms maanden aanhouden.

De behandeling bestaat uit 3 à 5 dagen een hoge dosis Metacam. Ik zou zelfs 2 x 0,6 ml mogen geven maar omdat ze al zo goed reageerde op de lage dosis en we op veilig willen spelen, probeer ik 2 x 0,3 ml. De eerste dag heeft het al effect. Hopen dat dit zo blijft, anders moet ik de Metacam opdrijven. Daarna moet ik ongeveer een week opnieuw 2 x per dag de lage dosis geven (0,15 ml). Dan wordt het afbouwen: ca. 1 week om de dag 2 x 0,15 ml en dan 1 week 1 x om de dag 0,15 ml. Ik schrijf ongeveer omdat de dosering afhangt van Fluffy's klachten.

Verder mag ze voorlopig niet meer springen, ik zet haar dus in en uit de kooi hoewel ze er soms toch zelf uitspringt. Matig bewegen mag wel maar geen bruuske bewegingen; dus geen binkies, of renpartijen :(. En ze mocht niet te zwaar worden maar dat is geen probleem, ik moet net moeite doen om haar te laten aankomen.

Hoewel dit niet bepaald goed nieuws is, ben ik ergens toch wel opgelucht dat het geen ouderdomsklachten zijn. De dierenarts vond geen bewijzen van artrose, geen enkel gewricht kraakte en de heupen waren nog heel soepel. Ik mag dan ook doorgaan met de glucosamine om verouderingsverschijnselen te voorkomen. Toch stop ik enkele weken met dit middel. Tenslotte moet ze nu al verscheidene weken Metacam krijgen, binnenkort komt daar nog Panacur bij (preventief voor en na vaccinatie). Dat zijn al 2 à 3 spuiten per dag in haar mondje. Daarom stel ik de glucosamine uit tot na de vaccinatie om teveel stress te voorkomen. Het is per slot van rekening nog niet dringend. Intussen heb ik het weegschaaltje ontvangen en het is een superhandig ding, erg klein maar veel poeder moet er dan ook niet op. We hebben uitgerekend dat ze 0,55 g glucosamine per dag moet krijgen, opgelost in wat water.

Ik zat al weken in mijn hoofd met de mogelijkheid E. cuniculi omdat de klachten zo wisselend zijn en Metacam niet volledig lijkt aan te slaan. Net als ik denk dat het beter gaat, gaat het weer een beetje fout. Sommige dagen vertoont ze geen symptomen en lijkt alles normaal. Huppelen gaat goed maar als ze stilzit, zet ze 1 poot soms in een vreemde stand neer. En de klachten bevinden zich de ene dag in de linker-, dan in de rechterpoot. Voor het overige vertoont ze geen symptomen van EC.
Toch beginnen we vandaag met een kuur van 4 weken Panacur. Als het werkt, weet ik dat op tijd heb ingegrepen. Werkt het niet, dan is het mij een raadsel wat er mis is met Fluffy. Ook de dierenarts weet het niet goed en vond het goed dat ik met Panacur zou starten. Voor haar gewicht geven we nu 0,45 ml Panacur puppy.

Vorige keer schreef ik nog dat als de vage klachten bleven aanhouden, ik opnieuw contact zou opnemen met de dierenarts. De klachten bleven helaas en werden zelfs erger waardoor mijn gedachten steeds meer naar E. cuniculi uitgingen. De dierenarts dacht eigenlijk niet meteen aan EC maar begreep wel dat ik niet langer wilde wachten met de behandeling.
Op dinsdag 1 maart ben ik dus gestart met 0.45 ml Panacur puppy voor Fluf. Na enkele dagen zal ik al lichtjes vooruitgang. Natuurlijk kan ik niet met zekerheid zeggen of dit daadwerkelijk EC is. Voor hetzelfde geld is dit een spontane verbetering van de geknelde zenuw. Maar als ik 1 les geleerd heb uit Snowy’s verleden, is dat nooit meer te lang mag afwachten en vage klachten naast me neer mag leggen! Om die reden behandel ik Snowy dus opnieuw mee vanaf vrijdag 4 maart. Hij is bovendien ook stevig in de rui (verlaagde weerstand dus) en af en toe niest hij. Dat kan best door de rui komen, ik mag ook niet te paniekerig worden. Maar ook hij krijgt voor alle zekerheid 0,2 ml Panacur.
Fluffy krijgt nog steeds de hoge dosis Metacam, die mag ze 3 weken hebben en de dierenarts vond dat ik ermee moest doorgaan totdat haar poot (beweging) weer normaal was. Als het 2 dagen goed gaat, mag ik de halve dosis geven.
Hun inenting die voorzien was voor 25 maart stel ik voorlopig even uit, dat lijkt me het meest veilige, ik durf geen enkel risico meer nemen.

De afgelopen dagen waren de klachten heel wisselend. Het ene moment zag je niets aan Fluffy, het volgende moment zette ze haar pootje weer even naar voren. Maar niet meer zo ver en zo vaak als de afgelopen dagen, in het algemeen zie ik vooruitgang. Eergisteren lag ze wel weer in die rare houding met haar 2 achterpoten naar voren gestrekt. Toch gaat huppelen beter (en vaker) en gisteren kon ik niet verhinderen dat ze zelf in de kooi sprong. Hierbij haperde haar linkerpootje weer even maar dat dit weer lukt is toch een opsteker. Ook de blik in haar ogen spreekt boekdelen, waar haar ogen anders wat lusteloos stonden, stralen ze nu weer ondeugendheid uit.
Vandaag lijkt het prima te gaan, ik heb nog geen moment gezien van een scheve zitstand of een poot die verkeerd staat.

Ik weet niet wat ik over andere vage klachten moet denken. De voorbije maanden was ze minder beweeglijk maar dat kan aan de ouderdom en het seizoen liggen. Ook had ze minder trek in bepaalde groenten: andijvie en witlof blijven liggen maar boerenkool, wortelloof, wortel, appel, druiven gaat wel vlot naar binnen. Soms eet ze nog liever hooi dan andijvie of witlof. Brokjes, kruiden en snoepjes worden ook nog altijd gretig gegeten. Ze drinkt/plast niet meer dan gewoonlijk.
Maar sinds het bloedplassen van vorig jaar heeft ze wel niet meer haar ‘oud’ gewicht gehaald. Is het misschien toen al begonnen?
Van de week lag ze een beetje schuin en was ze in slaap aan het vallen. Maar ze viel letterlijk om, tolde 1x op haar as en toen had ik haar al tegengehouden. Nog enkele bedenkelijke feitjes: het is 2x gebeurd dat ze ineens opsprong en met een hoog staartje wegliep. Ze moest dringend een plasje doen en heeft 2x dus de kooi niet gehaald. EC of geen zin om op te staan en naar de bak te huppelen door pijn/stramheid?
Moeilijk hoor. Voorlopig doe ik alles wat ik kan en kan ik niets anders doen dan afwachten.

Zolang het zo blijft vooruitgaan, ben ik tevreden. Voorlopig zie ik geen klachten bij Snowy maar door de restletsels die hij nog steeds heeft (niet altijd zindelijk en soms vlug schrikken) is dit moeilijk te beoordelen. Zijn gewicht en eetlust zijn goed en dat was 2 jaar geleden niet het geval dus ga ik er vanuit dat het goed gaat met hem. Ook Fluffy is sinds de Panacur zomaar even bijna 50g aangekomen. Dit kan volgens mij geen toeval zijn.

Sinds ik met panacur begonnen ben, ging het opmerkelijk beter met Fluffy. Zo goed dat ik de dosis metacam heb gehalveerd. Had ik dat maar niet gedaan... :(. Want na 2 dagen ging het terug slechter, zelfs zo erg dat we terug bij af waren. Ze kon niet meer steunen op de poot en ze had er weer geen gevoel meer in. Dus opnieuw gebeld naar de dierenarts maar ik kreeg haar collega aan de lijn. En zij gaf me heel ander advies. Ik had nooit zo plots de halve dosering metacam mogen geven, per druppel afbouwen is veel beter in geval van EC. Zij vond overigens wel dat de klachten aan EC lieten denken. En als ik zie hoe goed het gaat met die 2 medicijnen kan ik ook niets anders bedenken. Haar ruggenmerg zal zo ernstig ontstoken zijn, dat ze de 2 middelen nu heel hard nodig heeft. Hoe lang, dat bekijk ik week per week.

Nu ik weer opnieuw de hoge dosis metacam geef, gaat het weer beter. De scheve houding is er nog af en toe, en ook als ze in een andere richting wil lopen, zie ik dat ze zich omkeert met haar rechter achterpoot en 2 voorpoten. Op de linkerpoot kan ze nog steeds niet steunen. Misschien komt dat nooit meer helemaal goed en is de schade onomkeerbaar, dat is afwachten.

Gelukkig zie ik bij Snowy nog geen symptomen van de ziekte. Hij heeft een beetje gewicht verloren (Fluffy ook overigens) maar in zijn geval lijkt me dat normaal. Hij is in de rui en was in enkele weken tijd 60g aangekomen. Daar zijn er weer 15 vanaf, hij weegt dus nog ruim voldoende.
Ik hou het in de gaten en geef medicijnen, meer kan ik niet doen. Ik ben alleszins blij dat ze zich allebei normaal gedragen en bij momenten vrolijk zijn.

Tja, ik post liever goed nieuws dan minder goed nieuws maar helaas blijft het bij Fluffy op en af gaan.

Van de week was ze zo vrolijk, ze maakte zelfs binkies! Daarna springt ze uit de kooi, glijdt uit, komt op haar zij terecht en ligt enkele seconden te spartelen voor ze weer overeind kon. Het ging allemaal vrij snel want toen ik tot bij haar gelopen was, stond ze alweer recht en huppelde er vandoor alsof er niets gebeurd is. Toch wil ik dit voorval voorkomen en daarom heb ik grote matten gekocht zodat in- en uitspringen gemakkelijker wordt.

De dagen na de val was ze weer een stuk rustiger, huppelde alleen maar als het moest en spelen/vrolijkheid zat er weer niet meer in. En zo gaat het eigenlijk continu. Enkele vrolijke dagen worden afgewisseld met mindere dagen. Op de mindere dagen eet ze ook al haar groenten niet op, op goede dagen wel. Wat me ook opvalt is dat haar smaak veranderd is. Snoep waar ze een tijdje geleden dol op was, haalt ze nu haar neus voor op.

Ik weet nog altijd niet zeker of het EC is. Misschien zit er toch wel iets gekneld in haar rug. Het is duidelijk dat het gevoel in haar poot niet altijd aanwezig is. Haar leeftijd (9,5 jaar) zal een beetje in haar nadeel spelen. Wat het ook is, een ouder konijn zal sowieso trager herstellen van een ziekte dan een jonger konijn. Waar ik me wel zorgen om maak: wat als de medicijnen niet helpen? Ik wil haar gewoon een zorgeloze oude dag bezorgen. De dierenarts weet het ook nog altijd niet zeker. Vrijdag heb ik opnieuw gebeld om te vragen wat ik nu moet doen met de medicijnen en ze hebben met twee�n overlegd dat ik Metacam in deze dosering net zolang mag geven als de Panacur. Minstens 4 weken, misschien ook 8. Dus doen we zo nog even door.

Eigenlijk gaat huppelen en uit de kooi springen vrij goed, zoals je kunt zien. Uiteraard helpt de grote mat hierbij. Enkel bij het stilzitten, zie je dat er wat mis is. Het raadselachtige is, dat het kan varieren op een dag. Het ene moment zit ze relatief normaal en zal een leek niets bijzonders aan haar zien. Het andere moment zit ze weer net zo scheef als op de foto van enkele weken geleden.

Als ik echter denk aan Snowy's ziektegeschiedenis, weet ik dat ik geduld moet hebben, ik ben nog maar 19 dagen bezig met de behandeling. Toen Snowy's behandeling na 3 (!) maanden werd stopgezet, had hij weinig kracht in zijn achterpootjes. Bij het in- en uit de kooi springen, haperden zijn achterpootjes soms ook. Terwijl ik tijdens zijn ziekte niet eens gemerkt had, dat hij een slappe achterhand had. Ik heb nooit geweten of dit door de ziekte kwam of door gebrek aan beweging door de ziekte.

Met Fluffy geen grote vooruitgang maar kleine lichtpuntjes. Ze woog eindelijk weer meer dan 2,100, was zeer actief en bewoog vrijwel normaal. Heel af en toe zagen we nog een minieme rare houding. Door haar activiteit was ik al bang voor een dip en dat gebeurde ook. Weer die scheve houding met rare poot, minder eetlust en bijna niet meer bewegen. Deze dip duurde wel duidelijk minder lang dan de vorige. Die duurden soms dagen, terwijl dit ongeveer een dag was en toen begon ze zich weer beter te voelen. Sinds die dip is ze ook weer gewicht aan het verliezen, tot nu toe 50g. Ik ga zeker nog 2 weken door met de behandeling, waarschijnlijk zelfs 4 weken.

Omdat ik het bij momenten niet meer weet wat Fluffy betreft, besloot ik de vooruitgang eens op een rijtje te zetten. Zo hoopte ik een beter en vooral objectief overzicht te krijgen. En eigenlijk zie ik wel degelijk beterschap! Okee, ze zet haar poot in rust vaak nog vreemd neer. Van de week had ze zelfs een heel slechte dag waarin ze erg veel moeite had met huppelen en haar achterhand omhoog te krijgen. Aan deze dip ging een heel actieve dag vooraf en de dip duurde slechts een dag.
Haar smaak/eetlust is om de één of andere reden veranderd. Ze heeft geen zin meer in senior of cuni rebalance brokjes. Maar de gewone Science Selective gaat moeiteloos (en snel) naar binnen. Dus ben ik haar nu opnieuw aan het overschakelen. Wellicht voelt ze zelf het best aan waar haar lichaam behoefte aan heeft. Gelukkig begaat ze nog altijd een moord voor kruiden. Haar gewicht blijft voorlopig stabiel rond 2,050 kg.

Als ik dit allemaal bekijk, denk ik dat de medicijnen toch vruchten afwerpen, al gaat het traag. Maar daar zal haar hogere leeftijd ook voor iets tussen zitten. Als ik terugdenk aan Snowy's genezingsproces, had hij minder dipjes. Maar hij was dan ook genoodzaakt heel klein te wonen en verplicht te rusten. Bij hem duurde het 3 volle maanden voordat de uiterlijke kenmerken (zijn scheef hoofdje) hersteld waren. Misschien is dit bij Fluffy ook zo. Ik hou er alleszins rekening mee dat het mogelijk nooit meer helemaal 100% goedkomt. Maar al bij al mag ik spreken van vooruitgang. En daarom heb ik besloten om zeker de hele maand april nog door te gaan met de behandeling tegen EC.

In de nieuwsbrief kunnen jullie lezen dat ik een workshop T-Touch gevolgd heb. Deze methode pas ik ook toe bij Fluffy in de hoop dat het haar genezings-proces zal versnellen. Ze geniet alleszins met volle teugen van de zachte aanrakingen.

Er waren aardig wat punten waar beterschap was behalve het belangrijkste: haar rug en poot. Omdat de medicijnen niet (genoeg) lijken aan te slaan en omdat het blijkbaar toch geen EC is, ben ik in overleg met de dierenarts na 6 weken gestopt met Panacur. De Metacam ga ik ook afbouwen (1 druppel minder om de 3 dagen) om de volgende reden. Als ze niet meer last of pijn krijgt na het afbouwen en stoppen, heeft de pijnstiller/ontstekingsremmer toch geen effect en heeft het geen zin om het te blijven geven. Als ze daarentegen wél meer last zou krijgen, is dit een teken dat Metacam als ontstekingsremmer niet sterk genoeg is (wat ik al een hele tijd vermoed). En dan gaan we over tot corticosteroïden (Prednison). Ik ben niet bepaald een voorstander van dit middel omdat ik uit eigen ervaring weet hoe heftig het is en welke bijwerkingen er zijn (meer honger zou bij konijnen gelukkig niet voorkomen als bijwerking). Maar een andere oplossing is er simpelweg niet. Hydrotherapie is uitgesloten en een foto maken of opereren onder verdoving al helemaal. Fysiotherapie mocht wel, ik ben zelf begonnen met stevige massages te geven (geen nood, ik weet wat ik doe). Mocht dat niet genoeg zijn, kan ik nog een fysiotherapeute inschakelen om de beentjes te plooien enz. maar ik ben bang dat hiermee nog meer schade wordt aangericht.
Voor het overige is ze eigenlijk vrij vrolijk. Ze is zelfs weer bijgekomen en weegt nu 2,084 kg. Maar de momenten waarop ze haar poot juist neerzet in rust worden schaarser. Huppelen gaat meestal goed maar af en toe sloft ze nog. Vooral naar de avond toe wordt het altijd erger. Ze heeft bv. ook moeite met het rechtstreeks eten van haar blindedarmkeutels en daarom keert ze zich vaak om, om ze op te eten. Dat ligt natuurlijk ook aan de leeftijd en stramme rug. Haar traanoog wil ook maar niet beteren, ondanks oogdruppels en echinacea. Toch heeft ze niet altijd last, soms zie je dagen niets en plots traant het hevig. Ik ben weer gestart met glucosamine om ergere ouderdomsklachten te voorkomen of te vertragen.

Inmiddels zijn de behandelplannen voor Fluffy veranderd. De collega van mijn dierenarts beloofde me vorige keer om op te zoeken of anabole steroïden aan konijnen mogen gegeven worden. Dit zijn spierversterkende middelen. Maandagavond belde ik opnieuw naar de dierenarts omdat het weer erger werd met Fluffy, ze kon nauwelijks nog huppelen. Toen vertelde ze mij dat konijnen anabole steroïden mogen hebben. Het is een injectie die ze 1x/maand, 3 maanden lang moet krijgen. Ook best een heftig middel maar niet zo schadelijk als corticosteroïden. Die hebben nare gevolgen voor het immuunsysteem, maag, lever en nieren. Dus als ik ze kan vermijden, doe ik dat natuurlijk ook. Het is echter niet zeker dat de anabolica zullen werken, dat is weer afwachten. Het duurt ca. 3 à 4 weken voor ik resultaat zou kunnen zien.

Deze spierversterkende middelen hebben als bijwerking dat het honger kan opwekken. Misschien niet zo slecht voor Fluffy, hopelijk komt ze dan ook wat aan in gewicht. De dierenarts vond haar ook vrij knokig op de rug en heupen maar dat hoort ook bij de leeftijd. Nu is het wel zo dat deze steroïden alleen maar helpen als de spieren ook effectief getraind worden. Ik moet dus zorgen dat ze voldoende matige beweging krijgt maar tegelijk zorgen dat ze zich niet forceert.

De dierenarts voelde geen verschil in bespiering links of rechts, dat is vrij goed nieuws. Vreemd genoeg waren de reflexen in haar achterpoten ook goed deze keer. Afgelopen dinsdag heeft ze haar eerste injectie gekregen.

Fluffy huppelt krom, ze plaatst haar voorpoten meer naar rechts en steunt bijna volledig op haar rechter achterpoot. Die poot staat daarbij ook nog naar binnen gedraaid, waarschijnlijk loopt ze daarom zo krom. Mijn dierenarts kon nog steeds niet bepalen wat precies de oorzaak is: een trauma of slijtage van de wervels en tussenwervelschijven door ouderdom. Ik vrees het laatste want de klachten zijn 2 jaar geleden al begonnen, weliswaar in een lichte vorm. Toen sprong ze al niet meer op haar slaaphok, kon ze haar snoet niet meer wassen met 2 voorpoten en als ze bedelde, viel ze soms om.

De dierenarts vond haar traanoog toch ontstoken uitzien, omwille van het witte vocht dat eruit kwam. Toevallig traande haar oog net op dat moment hevig. Dus moet ik weer 5 dagen Terramycine gebruiken.

Verder is haar gewicht weer wat gezakt; van 2,084 kg naar 2,053 kg. Nog een lieve gebeurtenis: van de week was ik haar massage en T-Touch aan het geven en ze begint mij ineens te likken! En niet zoals gewoonlijk mijn kleren of sloffen, nee, mijn huid! Dat heeft ze nog nooit gedaan maar dit is voor mij wel een teken dat zij genoot van wat ik deed. En ik genoot op mijn beurt van haar stevige warme likjes .

Omdat ze veel moeite had om op de gladde vloer te lopen, heb ik op haar "loopstroken" hennepmatten en overschotten van tapijt gelegd in het woonkamergedeelte. Het is niet bepaald mooi maar haar comfort en welzijn staat voorop! Ik heb ook nog rubber matten gekocht voor het eetkamergedeelte maar die ruiken nogal sterk. De kans bestaat dat ze bang zullen zijn, maar dat is voor volgende week. Deze week zijn er al veel veranderingen geweest en ik laat hen liever geleidelijk aan wennen.

Ze huppelt nog steeds wat krom maar eigenlijk gaat het ietsje beter. Hopelijk blijft ze zo vooruit gaan. Want de afgelopen week verdween de twinkel weer uit haar ogen, ze knaagde niet meer aan de tralies, kortom: ze voelde zich weer niet lekker.

Zodra ik matten had gelegd, zag ik Fluffy met sprongen vooruitgaan (niet letterlijk ;-)). Ze huppelde veel beter, zat vaker recht i.p.v. scheef en ze huppelde ook vaker en meer rond. Ik was natuurlijk erg blij met deze vooruitgang maar was tegelijk bang dat ze iets zou forceren. Toch moet ze bewegen om de anabolen te laten werken.
Helaas was mijn vrees niet ongegrond, haar overmoedigheid speelde haar parten na ongeveer 3 à 4 dagen. Toen ging het weer bergaf en dan huppelt ze ook bijna niet meer. Enkel nog de noodzakelijke dingen (eten, plassen enz.) worden gedaan. Toch lijkt ze geen pijn te hebben want maalgeluidjes zijn er nog volop. Haar traanoog werd erger door de zalf dus daar ben ik maar mee gestopt. Ook Snowy heeft nu een traanoogje af en toe.
Ik hoop dat ze met de nodige rust weer een goede periode tegemoet gaat en dat die periodes langer mogen duren. Je ziet haar genieten dan. Soms loopt ze zelfs zo snel dat ik het niet kan geloven.
Hieronder een filmpje hoe het op slechte dagen gaat. Ze huppelt dan niet veel dus veel filmmateriaal heb ik ook niet.

Na de vorige blog ging het gelukkig weer bergop met Fluffy. Ik kon niet geloven dat ze zoveel dagen aan een stuk zich goed kon voelen, hoewel ze toch erg actief was. Ze huppelt dagelijks door de hele woonkamer, en hoewel dat soms nog scheef gebeurt, lijkt ze er geen last van te hebben. Als het tijd is voor kruiden, kan er zelfs een sprintje af! Of ze nu door haar rechterpootje zakt of niet. Een filmpje:

Dieren leven in het heden en kennen natuurlijk de gevolgen niet van hun acties. Maar de gevolgen waar ik voor vreesde (weer een terugval van beweging en levendigheid) bleven uit. De goede periodes worden duidelijk langer en de mindere periodes korter. Er zijn zeker nog mindere periodes en wellicht zal ze nooit meer 100% de oude worden. Momenteel is ze ook in de rui dus haar lichaampje moet wel veel tegelijk aankunnen.

Maar ze is heel speels en haar oude persoonlijkheid komt terug. Daarbij krijgt ze ook flinke honger (dat zullen de anabolica zijn) en van de week trok ze zelfs grommend hooi uit Snowy's mondje. Daar was ik niet zo blij mee want ik ken de gevolgen als ze territoriale driften heeft. En ja hoor, ik zag weer enkele druppels bloed in haar plas . Gelukkig kon ik de driften intomen en daarmee dus ook het bloed in de plassen.

Vreemd is wel dat haar gewicht nog steeds te wensen overlaat, het moet echt de leeftijd zijn, in combinatie met meer beweging. Twee weken geleden woog ze nog slechts 2,008 kg. Gisteren waren er 7 grammetjes bij. Ik zou graag een extra 100 grammen zien maar dat zal wellicht niet meer gebeuren.

Mijn dierenarts was ook heel blij met haar evolutie. Want toen ze het filmpje in de vorige blog zag, wist ze niet welke behandelmogelijkheden er nog waren. Een bijkomende opsteker dat het beter met haar gaat, is dat ik nu al een tijdje Metacam aan het afbouwen ben. Ze kreeg 2x 0,4 ml metacam hond per dag. Iedere 4 dagen gaf ik 0,1 ml minder en hield ik de evolutie in de gaten, ik zag geen tekens van pijn. Sinds gisteren krijgt ze nog slechts 1x per dag 0,1 ml Metacam, dit hou ik weer 4 dagen vol, dan krijgt ze deze hoeveelheid om de dag en dan is het gedaan hiermee. A.s. donderdag krijgt ze haar 2de injectie anabole steroïden en iedere dag krijgt ze natuurlijk nog glucosamine. Dit zal voor de rest van haar leven zijn maar dat is niet erg want het werpt duidelijk vruchten af. De dierenarts zei ook al dat ik de werking hiervan niet mocht onderschatten! Bovendien is het erg gemakkelijk om medicijnen toe te dienen, we hoeven al niet meer met zijn tweeën te zijn, ze is een ontzettend flink konijntje!

Met haar oogje gaat het beter maar het blijft wel miniem tranen. Toch vind ik de nieuwe oogdruppels beter dan Oculoheel, deze zijn ook homeopatisch en heten Euphrasia. Ze zijn ook verpakt in aparte dosissen dus dat maakt ze gemakkelijk en voordelig in gebruik.

Fluffy heeft me wel behoorlijk laten schrikken! Als ze op haar zij ligt, ligt ze altijd op haar rechterzijde. Van de week lag ze op de linkerzijde en ik zag haar rechtervoet stijf in de lucht steken. Ik nam vlug een foto en dacht tegelijkertijd: "zo raakt ze nooit goed overeind". Mijn gedachten waren nog niet koud of ze begint hevig te spartelen in een poging om overeind te raken. Snowy schrikt zich een bult en zet het op een lopen. Ik gooi het fototoestel neer en snel naar haar toe. Is ze daardoor geschrokken? Ik weet het niet. Maar toen ik bij haar kwam, lag ze plots doodstil met wijd opengesperde ogen. Er ging een steek door mijn hart en ik kon even niet ademhalen. Op dat moment begon ze opnieuw te spartelen en zette ik haar vlug recht. Ik beschrijf het lang maar dit gebeurde in enkele seconden. Zij was het meteen weer vergeten (heerlijk, in het heden leven), ze moest wel even op adem komen maar daarna ging ze gewoon door met haar leven. Ik had meer tijd nodig om het beeld op mijn netvlies los te laten...

Een kort nieuwsberichtje wegens erg weinig tijd. Daarom deze keer ook geen foto's.

Fluffy doet het weer minder goed dan de afgelopen weken, ze loopt weer net zo krom en moeizaam als in het filmpje van enkele weken geleden. Ik hoop dat deze periode niet te lang zal duren.
Toch trekt zijzelf zich er weinig van aan. Iets wat ze al lang niet meer deed, was hooi uit de zak komen eten als ik de kooien voor het slapengaan verschoon. Gisteren besefte ze blijkbaar weer hoe leuk het kan zijn om met je neus in een verse aromatische zak hooi te ploffen .

Ook zitten gaat weer moeizaam, ze kan weer geen houding vinden en draait hierbij vaak rondjes. Zoals jullie weten, doet ze dit soms ook bij het eten van haar blindedarmkeutels. Van de week zat ze met haar doorgezakte bil in zo een keutel. Ik moet hier geen tekening bij maken zeker?

Met grote moeite heb ik haar bil kunnen schoonmaken, aangekoekte dingen wegknippen, geklitte haren uitkammen enz. Wat niet makkelijk is op een bil die doorzakt! De hele tijd moest ik ervoor zorgen dat ze met haar andere kant tegen mij kon leunen zodat ik haar aan 1 kant een klein beetje kon opheffen. En ze laat het allemaal gewillig toe, sterker nog: ze maakt maalgeluidjes en geniet van de aandacht .

Donderdag was het tijd voor haar 2de injectie met anabole steroïden. Ditmaal liet ik de spuit in de rechterbil zetten, vorige keer in de linkerbil. Ze doorstond het allemaal prima. Ook deze keer voelde de dierenarts geen verschil in bespiering links en rechts. Het is dus niet zo dat ze de ene kant meer gebruikt dan de andere. Toch maak ik me zorgen over die dunne, knokige achterhand van haar.

Daarom vroeg ik aan de dierenarts of ik vetrijk (en ongezonder) voer mocht geven. Zij vond het ook geen slecht idee. Op dit moment zullen de vetten/eiwitten omgezet worden in spiermassa, omdat ze anabole steroïden injecties krijgt. Na die injecties zou het kunnen dat er zich vetten afzetten. Ik vraag me enkel af of die vetten zich eerst rond de organen zouden zetten of rond de spieren. Ik wil natuurlijk haar gezondheid niet in gevaar brengen. Enkele dagen geleden ben ik begonnen met het geven van vetrijk voer (boordevol granen, gepofte dingetjes enz.) naast de science selective. Natuurlijk is mijn vreetzakje er dol op . Ik zal zien of ik het binnen enkele maanden nog steeds zal geven.

Een ander probleem dat ik recent bij Fluffy zag, waren haar schilferige oortjes. De buitenkant van haar oortjes wordt wat kaal en de huid wordt droger. De dierenarts zegt dat dit komt door een minder goede doorbloeding door de ouderdom. Ik mag hiervoor 1x per dag uiercrème smeren om de huid te hydrateren. De uiercrème smeer ik 's avonds, dan kan Snowy het niet aflikken omdat ze apart slapen. En het werkt! Haar oortjes zien er niet meer schilferig uit.

Komt ook goed uit want ze heeft moeite om aan haar oren te krabben. Links gaat nog want ze is krom in die richting. Maar rechts lukt bijna nooit meer. Dat zag de dierenarts (gelukkig!) ook. Er zat behoorlijk wat smurrie in haar rechteroor die ze voorzichtig verwijderd heeft. Dit wordt dus vrijwel zeker een taak die ik in de toekomst ook erbij moet nemen. Vind ik natuurlijk niet erg maar ik ga wel aan de dierenarts vragen tot hoe ver ik in het oor mag gaan.

Tot slot nog even melden dat het bijna gedaan is met Metacam te geven. Ze zit nu nog op 0,1 ml om de dag. Nog 2x geven en dan hoeft ze het helemaal niet meer te hebben. Zo worden haar lever en nieren gespaard.

Het is lange tijd stil geweest omdat de situatie stabiel bleef. Meestal is ze heel vrolijk, speelt ze en hobbelt ze door het huis. Haar eetlust is - ondanks het stoppen van de anabole steroÏen - meer dan okee. Sinds ze glucosamine krijgt, heeft ze geen pijn meer, wel meer eetlust en is ze levenslustiger. Enkele dagen voor dit filmpje sprong ze zowaar zelf (!) in de kooi. Zonder hulp van mij en zonder te haperen.

De ene dag gaat al wat beter dan de andere en Metacam geven was niet meer nodig. Het veranderde alleszins niets aan de scheve stand van Fluffy's rug/poten. Ook de anabole steroïden hielpen niet en daarom heb ik de 3de en laatste injectie niet meer laten geven. Ook het vet- en eiwitrijke voer halen niets uit wat lichaamsgewicht betreft. Ze bleef afvallen en weegt nu 1876g. Op de ribben voel je nog een laagje vet, vanaf het midden van de rug wordt ze erg knokig. Ik heb me erbij neergelegd dat dit aan ouderdom te wijten is, haar spiermassa neemt af en daar is niets tegen te doen;
Door het scheefzitten was ik bang dat ze zichzelf zou verwonden, het voelt daar immers aan als bot op bot. Vet zit er niet meer op, enkel nog vacht.
Op een dag (ergens midden juli) zag ik dat de vacht aan de binnenkant van haar rechterpoot erg dun geworden was. Dat vond ik al onrustwekkend.

Sowieso maak ik haar beentje elke dag schoon omdat ze door het scheefzitten soms ook erover plast. Daarom schrok ik toen ik op een morgen een stukje kaal been zag met aangekoekte en gedroogde blindedarmkeutels die gedeeltelijk in de vacht plakten! Ik probeerde voorzichtig wat ontlasting te verwijderen maar op die plek begon het een beetje te bloeden! Meteen naar het spreekuur van de dierenarts dus. Zij kon niets anders doen dan de gedroogde ontlasting wegscheren, waardoor het beentje dus nog wat kaler werd.

Ze gaf me een gel mee die wonderen zou verrichten (Chenidine gel). Zelfs bij honden en katten die geen huid meer hadden, groeide de huid sneller terug. De gel zou verkoelend, ontsmettend en herstellend werken. Ik moet ermee doorgaan totdat er weer dons op het beentje staat. Maar ik ben bang dat dit niet meer zal gebeuren omdat het beentje constant "slijt" tegen haar knokig achterlichaam. De dierenarts raadde me ook aan om de vacht daar altijd kort te houden zodat blindedarmkeutels er minder kunnen blijven plakken. Soms heeft ze door de stijfheid moeite om ze rechtstreeks uit de anus te eten.

Ik doe dagelijks wat oefeningen met haar pootje en corrigeer haar houding in combinatie met T-Touch in de hoop dat ze zelf die houding zal aannemen. Enkele dagen leek het te werken. Ze zat vaak kaarsrecht en als ze liep, stond de rechterpoot ook niet meer zo krom.
Toch lijkt het niet eeuwig te werken. Ze blijft goede en slechte dagen hebben. Gelukkig lijkt ze helemaal geen pijn te hebben. Haar eetlust blijft prima en ze blijft speels en vrolijk.

Ik vermoed dat ze artrose/spondylose heeft. In het boek 'Rabbit health in the 21st Century' wordt hierbij al haar symptomen beschreven. Een foto kan uitsluitsel bieden maar de behandeling is dezelfde: glucosamine, pijntstiller/ontstekingsremmer, massage, warmte, fysio, matige beweging en eventueel acupunctuur. Maar dat durf ik niet aan omdat het teveel stress zou veroorzaken. Het boek zegt ook dat de toestand van dag tot dag kan verschillen, afhankelijk van de temperatuur, luchtvochtigheid, barometerstand, teveel beweging enz.

Voorlopig kan ik niet meer doen dan wat ik al deed plus haar beentje wassen, 's morgens en 's avonds insmeren en afwachten.

De dierenarts heeft me ook een nieuwe gel meegegeven voor haar traanoog (clinagel-vet) maar ook die heeft geen effect jammer genoeg. Ze zal ermee moeten leren leven vrees ik. Haar droge oortjes hoef ik ook nog maar 1 à 2 x per week in te smeren.

De gel helpt heel goed, de haren zijn bijna volledig terug en de huid is goed hersteld. 1 plekje zal wellicht altijd wat rood en kaal blijven omdat haar knokig kontje op die plaats net tegen haar beentje schuurt vanwege het scheefzitten. Maar al bij al ben ik tevreden. Het kale plekje zal ik blijven behandelen.

Haar pootje is bijna weer volledig behaard en ik hoef dus geen gel meer te smeren. Het pootje zelf wordt dunner, de bespiering is bijna helemaal weg. Ik geef Metacam op momenten dat ik het nodig vind. Bv. als ze veel omvalt. Er zijn door het rusten echter meer goede periodes gekomen. Haar traanoogje behandel ik niet meer. Ik maak het enkel nog dagelijks schoon. Haar rechteroor laat ik 1x/maand door de dierenarts schoonmaken. Ze kan hier niet meer aan krabben. Ook laat ik nu 1x/maand haar nagels heel kort knippen.

In november 2011 kwam ik een onderzoek tegen over seniorenvoeding voor honden en katten. Vroeger dacht men dat teveel eiwitten schadelijk was voor de nieren en dus werden er minder eiwitten gebruikt voor seniorenvoeding. Het tegenovergestelde blijkt echter waar te zijn! Bejaarde honden en katten hebben net méér behoefte aan eiwitten. Bij konijnen is natuurlijk nog geen onderzoek gebeurd maar ik besloot mijn gevoel te volgen en Science Selective Junior te geven. Een schot in de roos!

Sinds ik dit voer geef (en 2x zoveel voer als vroeger), is ze weer in de rui gegaan (dat proces heeft ze in 2011 overgeslagen omdat ze dus niet de nodige voedingsstoffen kreeg) en komt ze gestaag bij. In een periode van 4 maanden is ze weer 200g aangekomen en heeft ze bijna een volledig nieuwe vacht gekregen. (zie ook: bejaarde konijnen)

Spondylose valt niet te genezen maar ik kan wel enkele ondersteunende behandelingen geven die haar leven gemakkelijker maken. Haar rechteroor maken we nu zelf 1x/week schoon. Ze heeft wel zelf een manier gevonden om dat pootje te wassen, ze steekt het tussen haar voorpoten door.

Er is - zoals gewoonlijk - niet veel bekend over massage en fysiotherapie voor konijnen. Ook fysiotherapeuten die met dieren werken hebben vaak weinig tot geen kennis van konijnen. Ik doe zelf oefeningen bij Fluffy maar natuurlijk heel voorzichtig en ik ga nooit over haar grenzen!

Ik heb wel een Engelstalig boekje over massage bij konijnen gevonden waarin alles duidelijk beschreven wordt. Deze technieken pas ik dan ook toe bij Fluffy. Het boekje heet "The relaxed rabbit" van Chandra Moira Beal. Ik ben het niet met alles eens, zij legt een konijn bv. op zijn rug. Dat zou ik nooit doen omdat je het konijn dan in prooidier-toestand brengt. Hij lijkt dan ontspannen te zijn maar in werkelijkheid houdt hij zich voor dood.

Ik masseer uitgebreider dan het filmpje laat zien. Ook de wangen, billen, poten, oren enz. krijgen een beurt maar dat is teveel om in 1 filmpje te laten zien. Daarom: enkele fragmenten.

T-Touch is natuurlijk goed voor elke leeftijd maar senior dieren genieten er volop van. T-Touch is geen massage, het wordt met een zeer lichte druk uitgevoerd, zo licht dat er niet zoals bij fysiotherapie/massage op de spieren gewerkt wordt maar op het zenuwstelsel. Het is een vorm van aanraking die stimulerend en ontspannend werkt. T-Touch heeft een genezingsbevorderend en bewustwordingseffect op het hele lichaam van het dier. Door deze bewegingen leert het dier zijn lichaam anders te gebruiken en bepaalde delen niet te overbelasten. T-Touch verbetert het zelfbewustzijn van het dier en zorgt voor een beter mentaal evenwicht. De basisbewegingen zijn door iedereen gemakkelijk aan te leren. Ze worden met de vingers of hand gemaakt en kunnen cirkelvormig, liftend, strijkend zijn enz.

Een onderdeel van T-Touch is bandage. Lichte druk heeft een kalmerend effect op het zenuwstelsel. Je kunt het vergelijken met het inwikkelen van een baby om hem tot rust te brengen. Vaak werkt het al vanaf de eerste keer maar soms moeten konijnen er ook aan wennen. Bij de eerste keer was Fluffy nog onrustig, de 2de x ging het al een stuk beter en bij de 3de keer ontspande ze zich volledig.
Beelden zeggen meer dan woorden. Klik op de foto's om ze te vergroten.

Fluffy kreeg na verloop van tijd ook hartfalen, op 3 juli heb ik haar laten inslapen. Hier kun je meer lezen.

Ziektes van Fluffy