 |
|---|
Ziektes van Indy
Pas hier en Indy heeft al een ziekte :(. Gelukkig niet al te ernstig.
De dierenartsassistente had bij de castratie al opgemerkt dat de vacht in haar nekje dunner was en haar huid wat roder. Maar ze had onderhuids vocht gekregen om sneller uit de narcose te komen en ik dacht dat het eventueel daaraan kon liggen. Een weekje later voelde ik een korstje in haar nekje en ik dacht eerst aan een wondje van de naald van het onderhuids vocht. Ze heeft er voorlopig ook nog vetrolletjes dus ik dacht niet meteen aan een ziekte. Toen ik de volgende dag meer korsten voelde, waaronder 1 op haar oortje en merkte dat de haren los kwamen, ben ik meteen naar de dierenarts gegaan.
Ik heb een pipetje Stronghold pup/kitten opgedaan, dat moet binnen 4 weken herhaald worden. Inge raadde me ook aan om Surolan te smeren, mocht het eventueel toch schimmel zijn. Het werkt ook ontstekingswerend en jeukremmend. Daar ben ik echter na een paar dagen mee gestopt, omdat het de jeuk alleen maar erger maakte.
Gelukkig voelt ze zich goed en blijft ze speels. Ik hoop dat het snel zal genezen en dat de haren mooi zullen terug groeien. Blijkbaar had ze al iets onder de leden en is de stress van de operatie en verhuis wat veel geweest.
Edit: De kleine korstjes kwamen vlug los. De grote korst in het midden van haar nek ging moeilijker. 3 weken na het eerste pipet begon het blijbkaar erg te jeuken. Ze heeft verwoed zitten krabben en dat werd nog wat erger na de herhalingspipet. Het bloedplekje waar de korst nog vastzat, moet nog genezen, maar op de andere plaatsen is haar vacht al terug aan het groeien.
Klik om de foto's te vergroten.
De vacht die terug gegroeid is, is wit en gekruld. Geen idee of dit ooit nog zal veranderen, maar ik vind haar heel bijzonder zo :).
Net een week na haar vaccinatie met Nobivac kreeg Indy een traanoogje. Ik probeerde het eerst met Euphrasia druppels, maar die hielpen niet. Bij de dierenarts kreeg ik Cavasan mee (chlooramfenicol met vit. A), maar dat leek het alleen maar erger te maken. Ze krabde fel aan het oog en begon het ook dicht te knijpen. Ondertussen begon ze ook te niezen, maar haar neus bleef droog. Ik startte opnieuw met Echinacea kruiden en -hooi. Bovendien krijgt ze nu ook de vitamientjes die ik aan Snowy geef omdat ze hevig aan het verharen is. Ze vindt ze ook heel lekker. Het niezen is de ene dag heel erg, soms lijkt het zelfs op hoesten, en de andere dag hoor ik haar niet tot nauwelijks. Soms gaat het oogje goed en dan weer slechter. Dit gaat nu al bijna 2 weken zo en ik kan het niet blijven aankijken. Dus naar de dierenarts die een traanbuisspoeling wilde doen. Met kleurstof was wat lichte 'schuurschade' te zien. Er was dus iets wat haar oogje irriteerde. Helaas was de opening van het traankanaaltje gezwollen door de ontsteking en spoelen was dus niet mogelijk. Deze keer kreeg ik Clinagel Vet mee (met gentamicine) en die kon ze véél beter verdragen. Het niezen was ondertussen ook gestopt en het oogje traande met de dag minder en rond half april was het zo goed als genezen. Het is heel even lichtjes terug gekomen, maar toen nieste/hoestte ze er ook weer bij. En het verdween weer vanzelf.
19/06/2016
Haar linkeroogje traande opnieuw en ze nieste ook lichtjes. Maar het is vanzelf weer weggegaan.
Verminderde eetlust (12/02/2016)
Indy heeft regelmatig terugkerende gasaanvallen. Ik dacht dat ik de oorzaak had gevonden: een combinatie van te weinig beweging en niet regelmatig genoeg hooi eten. Het verbaasde me dan ook dat ze - na de verhuis van de keuken naar de woonkamer - weer een gasaanval kreeg. Want hier at ze juist vaker, wel kleinere porties.
Eind januari is ze naar de woonkamer verhuisd en op donderdag 11/02 viel het me op dat ze in de kooi bleef liggen en liggend at. Nu eet ze wel vaker liggend, maar ze was niet zo speels als ik gewend was van haar. Ik dacht aanvankelijk dat ze de nieuwe ruimte eindelijk gewend was en niet meer zo nodig alles moest verkennen. Ze at haar kruiden ook niet meer meteen op.
De volgende dag liet ze echter de helft van haar brokjes staan, dat is niet pluis! Haar keutels waren nochtans niet kleiner dan ik gewend was. Ik kon die dag nog terecht bij Steven van DAP De Mol. Indy is erg moeilijk te hanteren en ze ontspande haar buik niet voldoende om genoeg te kunnen voelen. Maar hij dacht te voelen dat haar spijsverteringsstelsel aan de voorkant voller was dan aan de achterkant. Ze was ook verschrikkelijk hard in de rui maar thuis liep ze steeds weg van mij zodat ik haar niet goed kon borstelen. Ze kreeg een injectie vomend en gedroeg zich daarna wat actiever toen we thuis waren.
Gewapend met primperan, cisaral en lactulose was het mijn bedoeling om haar thuis verder te behandelen. Maar Indy was Indy, ze liep weg, verstopte zich en ik ben natuurlijk niet zo snel als een konijn. Ik vroeg mijn ex collega om te komen helpen, maar dat mondde helemaal uit in een drama, Indy schreeuwde van de angst :(.
De volgende dag lag ze weer in haar kooi, ik deed ze voorzichtig dicht en haalde wat planken en traliegedeeltes van kooien om een geïmproviseerde ren te maken. Met tegenzin maakte ik een kleinere ruimte, maar anders zou ik haar nooit te pakken kunnen krijgen. En medicijnen waren zo belangrijk.
Ondertussen was ik tot de ontdekking gekomen dat ze een stukje verf van de muur had gegeten. Dat is nog niet alles, op die plek was de muur beschimmeld. Het is een heel oud huis met veel vocht en de schimmel blijft telkens maar een tijdje weg. Ik weet niet zeker of dit de oorzaak is, maar ondertussen is dit weggewerkt.
Zo heeft ze anderhalve week gezeten, toen leek het beter te gaan. Ik vergrote de ren, en mocht afbouwen met de medicijnen. En toen maakte ik deze fout: ik begon wat brokjes te geven, hoewel ze haar kruiden en groenten nog niet helemaal at zoals vroeger.
Aanvankelijk liet ze niets zien, ook haar keutels bleven groot, tot ze op zondag 28/02/16 plots haar groenten niet aanraakte.Dus opnieuw medicijnen opgebouwd (4x 1 ml primperan, 4x 0,7 ml cisaral, 3x 1 ml lactulose), maar het duurde een eeuwigheid voor ze weer aansloegen.
Op donderdag 3 maart liet ik voor de zekerheid een röntgenfoto nemen, ik wilde echt de oorzaak weten van haar slechte eetlust. Helaas bracht de foto niet veel duidelijkheid. De foto is beoordeeld door 4 dierenartsen uit de werkgroep bijzondere dieren, maar niemand zag een verstopping, vreemd voorwerp of wat dan ook. Ik kreeg wel te horen dat Indy "obees" was, hoewel ze opnieuw 300g kwijt is. Er zit voornamelijk buikvet, maar dat had ze al toen ik haar adopteerde en dat gaat blijkbaar niet meer weg.
Na die foto begon ze ook een soort grol/hoest geluid te maken, een extra reden om me zorgen te maken.
Ik liet ook een keutelonderzoek doen, maar ook dat bracht niets aan het licht. Het was negatief voor alle parasieten. Een andere dierenarts stelde voor om toch preventief te behandelen voor levercoccidiose. Haar klachten zouden ermee kunnen overeenkomen. Op foto was thans geen vergrote lever te zien.
(2 dagen 0.8 ml baycox, 5 dagen niets, 2 dagen 0.8 baycox)
Coccidiose komt meestal voor na stress of verminderde weerstand. Bij de levercoccidiose gebeurt de vermenigvuldiging in de cellen van de galgangen. In reactie hierop gaan de wanden van de galgangen verdikken, zodat deze verstopt raken. De gal kan niet meer afgevoerd worden uit de levercellen, zodat er een grote druk wordt opgebouwd-, en de levercellen beginnen af te sterven. De lever functioneert niet meer normaal, waardoorin het bloed een verlaagd suikergehalte, verhoogd vetgehalte en verlaagd eiwitgehalte optreedt. Het tekort aan gal lijdt tot verminderde vetvertering. Deze factoren leiden tot verminderde eetlust, groeivertraging en vermagering. Bron: club.konijnen.beNatuurlijk kunnen haar darmen ook trager zijn gaan werken door stress zonder dat het iets met de lever te maken heeft. Ze was meer bezig met het ontdekken van de omgeving dan met knabbelen. Dus als ze genezen is, geef ik haar kleine stukjes territorium bij, niet meer de hele woonkamer ineens.
Op zaterdag 5/3/16 maakte ze het grolgeluid wel erg hard en ik liet de dierenarts (Inge deze keer) op huisbezoek komen. Hoewel Indy's keutels klein waren, voelden haar maag minder vol en haar darmen voller aan. Er was dus lichte beterschap, ook al zag ik die nog niet. Het grolgeluid zal wellicht wat ongenoegen zijn geweest, want het werd dagelijks wat minder.
Inge zag de matten liggen waar ze altijd aan knabbelt en maakte zich toch zorgen daarover. Dus deze zijn ook weggenomen om alles uit te sluiten.Geleidelijk aan begon ze meer en beter te eten, zelfs kruiden en groenten. Brokjes krijgt ze nog altijd niet. Haar keutels werden ook weer normaal van vorm, grootte en aantal en daarom besloten we om op 10/03/16 de lactulose langzaam af te bouwen. 2 dagen 2 dosissen ipv 3, de volgende 2 dagen 1x per dag en dan stoppen. En dan pas verder bekijken hoe het met primperan en cisaral moet. Sowieso moet ze op 14 en 15/03 nog Baycox krijgen en daarna bekijk ik of afbouwen al kan.
Gelukkig verliep alles voorspoedig en ondertussen was het grolgeluid ook compleet verdwenen. Eerst bouwde ik de cisaral volledig af en daarna de primperan. Om de 2 dagen kreeg ze 1 dosis minder per dag. Op 25/3/16 kreeg ze haar laatste dosis en de laatste week was dat echt een marteling. Haar eetlust werd steeds beter en haar keutels bleven normaal. Ze werd ook weer ondeugend en speels en dan weet ik dat alles goed zit. Daarna heb ik geleidelijk aan haar territorium uitgebreid en alvast enkele brokjes beginnen te geven. Pas nadat ze door het hele huis kan lopen en nadat ze gevaccineerd is, zal ik proberen of ze opnieuw - geleidelijk aan weliswaar - haar gewoonlijke portie brokjes aan kan. Ik ben ook veranderd van merk en geef nu Cuni Complete Sensitive, speciaal voor konijnen met spijsverteringsproblemen. Tot op heden (begin april) krijgt ze ook geen kartonnen dozen of keukenrollen meer.
Update juni 2016
Ondertussen is ze ook geënt met Filavac tegen rhd2. Ze speelt ook alweer een tijdje buiten, als ik thuis ben natuurlijk. De brokjes zijn opgeschroefd naar 25 per dag en dat ga ik zo houden. Ze mag er in principe 50, maar ik wil zeker niet weer het risico lopen dat haar darmen trager gaan werken. Met 25 brokjes krijgt ze ook de nodige vitaminen en mineralen naar binnen. Kartonnen dozen zijn ook weer toegevoegd aan het speelgoed.
Ik zag iets verandering in haar gedrag: op meer plaatsen in de kooi plassen, met hooi in haar bekje rondlopen (ze is thans gecastreerd), graven in de zetels, 's middags haar kruiden niet in 1 keer opeten. Maar het kon te maken hebben met het feit dat ze niet meer buiten mocht spelen.
Tijdens de nacht van kerstavond op kerstmis, begon ze rond 4 à 5u 's morgens om het kwartier in en uit de kooi te springen en kleine plasjes te maken. Op een bepaald moment lag ze voor haar kooi en lag er een plasje achter haar. Zeker niet haar gewoonte! Ik voelde aan haar kontje en dat was nat. Op een zondag/feestdag vind je natuurlijk geen konijnkundige dierenarts, dus het enige wat ik kon doen was pijnstilling toedienen. 2x 0.5 ml, een gemiddelde dosis.
De volgende dag kon ik een plasje laten onderzoeken met een stickje. Het plasje was echter bruin terwijil haar andere plassen gewoon geel waren. Door die afwijkende kleur was de stick moeilijk te lezen. Geen echte ontstekingswaarden te zien, ook geen bloed, wel meer eiwitten. Inge gaf me voor de zekerheid toch Baytril mee (2x 0.65 ml/dag voor haar gewicht van 2.170 kg).
Na een week liet ik de urine opnieuw controleren in een labo. Dit uitgebreide onderzoek liet zien dat alles perfect normaal was.
Toch liet ik voor de zekerheid ook nog een röntgenfoto nemen (ondanks de stress voor mijn lief meiske) om zeker te zijn dat er geen sludge achterbleef in de blaas. Maar ook dit was compleet normaal.
Wat heeft ze dan? Goede vraag, Steven weet het ook niet. Ze gaf wat pijnsignalen op haar sacrale wervel, maar ze liet ook zien dat ze pijn in haar maag had.
Feit blijft dat er overdag niets te merken valt, maar dat ze 's nachts rond 5u om het kwartier in de kooi springt om telkens een klein plasje te doen. 's Nachts is wel de periode dat ze gedurende 4 à 5 uren stil ligt en de blaas kan vollopen. Is er een verstoorde prikkel? Waarom kan ze haar blaas niet in 1 keer leeg plassen? Heeft het te maken met het incident van 16/12/16? Toen is ze 's nachts erg geschrokken van iets en botste ze in blinde paniek overal tegenaan. Heeft ze zich toen bezeerd? Of zou het een reactie zijn omdat ze niet meer buiten mag spelen? Of een reactie op mijn spanning? Zoveel vragen, geen antwoorden...
Ik ben dinsdag 3/1/17 gestopt met de antibiotica, maar pijnstilling gaf ik wel nog door. Vanaf 9/1/17 ga ik die proberen af te bouwen en afwachten hoe ze erop reageert.
Ik probeer het los te laten omdat ze goed eet en drinkt, geen gewicht verliest en speels is. Ze vertrouwt me niet meer helemaal omdat ik haar medicijnen geef, maar geeft me toch nog regelmatig likjes, de lieverd.
Toen ik de pijnstilling begon af te bouwen, verdwenen de klachten ook. Ik zal wellicht nooit weten wat het precies geweest is.
Opnieuw blaasproblemen (20/01/18)
Net als vorig jaar begon ze rond 5u30 's morgens opnieuw om het half uur ongeveer nerveus in en uit de kooi te springen en kleine plasjes te doen. Hier moest ze ook meer moeite voor doen dan gewoonlijk. Door de dag merkte ik niets ongewoon. Ik gaf wat extra tlc en het leek opgelost te zijn.
Het volgende weekend had ze echter opnieuw last, maar ook toen ging het vanzelf weer over.
Diezelfde week op donderdag 1 februari begon het opnieuw en toen vond ik ook 1 keutel met witte aanslag erop. Daarom besloot ik toch maar om urine op te vangen en naar het labo te laten sturen. Die avond had ik de uitslag nog: de ph-waarde was veel te laag en er werden amorfe kristallen gevonden. Ik was helemaal in paniek en dacht aan blaaszand of -stenen.
Daarom liet ik de volgende dag meteen een röntgenfoto nemen, maar die zag er normaal uit.
Ondertussen leek het zelfs erger te worden en stond ze soms met haar kontje helemaal omhoog te plassen tegen de rand van de bak.
Toch blijft ze een goede eetlust behouden en keutelt ze prima.Omdat de symptomen weer net zo mysterieus als vorig jaar bleken te zijn, schakelden we het advies van enkele collega-dierenartsen in. Die zeiden o.a. dat:
- de urinaire ph-waarde wel érg laag is, zelfs vleeseters hebben niet zo een lage ph-waarde. Konijnen zitten meestal rond 8.5. Ze stellen een her-testing voor want ze vermoeden dat dit fout gemeten is en er is geen manier om de urine via de voeding meer alkalisch te maken.
- amorfe kristallen altijd in konijnenurine aanwezig zijn en geen kwaad kunnen.
Tja, ik begrijp er dus weer helemaal niets van. Is dit toch weer stress? Of ligt het aan overgewicht in combinatie met te weinig beweging? Ze mag met het koude weer natuurlijk nog niet naar buiten.
Natuurlijk ben ik onmiddellijk gestopt met de ongezonde snoep en ben ik overgeschakeld naar haar oud voer zonder cranberries, want cranberries verzuren de urine (van Versele laga cuni sensitive naar cuni nature). Verder heb ik een extra waterbakje bij gezet maar ze blijft evenveel drinken als voorheen. Haar groenten dep ik niet meer, maar laat ik nat. En natuurlijk probeer ik haar meer te laten bewegen. Ze heeft ook weer dikke wilgenstammen gekregen, ze vindt het leuk op die te pellen en ze kunnen pijnstillend werken.
Als therapie krijgt ze 2x per dag 0.7 ml Loxicom.Maandag 19/02 probeer ik een nieuw staal op te vangen om te laten controleren. Dan gaat men ook de eiwitten enz. testen. Voorlopig krijgt ze de hoge dosis pijnstilling en dat lijkt te helpen. Maar daarmee neem ik natuurlijk de oorzaak niet weg en voeg ik alleen maar stress toe, want ze zet het op een lopen als ze voelt dat het medicijn-tijd is.
Update 19 februari
Ik kon 2 staaltjes urine opzuigen. Het eerste was echter al "oud" en misschien daarom verkleurd. Daarom hebben ze enkel het 2de opgestuurd naar het labo.
Deze keer waren de resultaten meer aan de normale kant, hoewel ze toch wat afwijkingen lieten zien. Maar volgens verschillende dierenartsen waren de afwijkingen minimaal en kon dit met de manier van opvangen te maken hebben (in een "vuile" kooi). Het belangrijkste vind ik dat de kristallen weg zijn en de zuurtegraad weer normaal is. Nu werd er ook het eiwit-creatinine gehalte bepaald en dat liet gelukkig zien dat de nieren oké zijn.
Omdat het nog steeds niet duidelijk is, wat ze nu precies heeft, en omdat Loxicom beterschap leek te geven, besluiten we dit langzaam af te bouwen en af te wachten. Ik gaf dagelijks 0.1 ml minder tot ik de laagste dosis had bereikt (0.37 ml). Die gaf ik nog 1 dag 1x en dan ben ik gestopt.
Tot op heden (4 maart) zie ik geen klachten meer, behalve eergisteren nog 1 keutel met een klein beetje witte aanslag op. En vandaag tilt ze haar staartje wat hoger op bij het plassen. Is het dan toch stress? Ik heb de keuken weer moeten afsluiten wegens de oostenwind. En vrijdag was er veel stress door een kelderbrand, gelukkig geen gewonden en de schade valt mee. Ik vind het zo erg dat ik geen diagnose krijg, want hoe moet ik dan behandelen?
Gelukkig heeft het geen invloed op haar eetlust en darmwerking.
Alweer blaasproblemen (23/09/18)
Ze begon heel plots dat rare plasgedrag weer te vertonen. 's Morgens om het kwartier in en uit de kooi springen, persen, kleine plasjes enz. Meteen weer laten onderzoeken, maar urine was normaal. Ik hoop dat ik er ooit achter kom wat het is. Is het de plotse koude? Want ze heeft dit alleen in de winter. Of had het toch met mij te maken? Ik ben zelf weer flink ziek geweest en heb haar niet de nodige aandacht kunnen geven. Inmiddels is het weer voorbij.
Tijdens het weekend van 11-12 augustus bleef Indy haken achter de tralies van de kooi bij het uitspringen. 's Avonds krijgt ze altijd kamillebloempjes en ze is er dol op. Nu wist ze niet of ze ze in de kooi zou eten of rechtstreeks uit mijn hand. En door dat twijfelen is ze blijven haken.
Op het eerste zicht zag ik niets, ze huppelde en sprong als vanouds. Maandagavond viel me wel op dat ze haar linker achterpootje soms wat bijtrok als ze stopte met huppelen.
Dinsdagochtend besloot ik haar te plukken want ze is flink in de rui aan het gaan, wel laat vind ik, maar ja. Ze haat het om stevig vastgenomen te worden. Maar ik moet want als ik het niet doe, loopt ze gewoon weg en kan ik haar niet plukken. Ze probeert dan te vluchten, spartelt enz. Misschien heb ik haar daardoor wel extra pijn gedaan? Toen ik haar losliet, ging ze er als een speer vandoor en wilde ze me enkele uren niet meer aankijken.Om 16u30 krijgt ze altijd wat vitamientjes die ze uit de hand komt eten. Dat wilde ze wel, ze had net ook wat hooi gegeten. Vijf minuten later zie ik haar ongemakkelijk gaan liggen. Het zal toch niet waar zijn? Maar jawel, een gasaanval, het is nog nooit gebeurd rond die tijd. Meestal 's avonds of 's morgens. Hij duurde ook vrij lang en ik begon natuurlijk al te panikeren. Om 16u45 diende ik de nodige medicijnen toe en rond 19u15 begon ze weer te eten en te huppelen. En toen viel het me op dat ze haar linker achterpootje niet of niet helemaal neerzette. Springen ging ook moeizamer dan gewoonlijk.
Maar konijnen kunnen ook zoveel buikpijn hebben dat lopen en springen niet goed lukt. Voor alle zekerheid heb ik die avond toch nog een dosis cisaral gegeven omdat ik vond dat ze niet heel goed at.
Woensdag was het hier een feestdag dus ik kon niet naar de dierenarts, maar maakte wel al een afspraak online voor donderdag.Donderdag zag ik eigenlijk niets verdacht meer, maar ik twijfelde. Ik zei dat ze me een teken moest geven. En ze springt pardoes op de zetel, iets wat de voorbije 2 dagen niet meer lukte. Dus ik belde de afspraak maar af, want extra stress kan ze echt niet gebruiken.
Ik hield haar scherp in de gaten maar alles leek goed te gaan, ze kon met haar normale snelheid lopen (ze doet nooit iets op het gemakje) en sprong ook vlot in/uit de kooi en op de bank.Tot vrijdagavond. Toen wilde ze haar koekje niet op mijn schoot eten. Toch sprong ze die nacht wel bij mij op de zetel (waar ik slaap). De volgende dag (zaterdag dus) wilde ze weer geen gras komen eten op de zetel.
In vertraging zie je wat ik bedoel.
Dus toch maar weer een afspraak gemaakt bij de dierenarts voor maandag namiddag. Voormiddag kon ik helaas niet want ik moest zelf naar de oogarts en dat kan daar soms serieus uitlopen...
Niet goed voor mijn zenuwen dat ik zo lang moest wachten. Want ik wist ook niet hoe ik haar op dat tijdstip te pakken moet krijgen. Zodra ze het mandje ziet, zet ze het op een lopen. Ik wil niet achter haar aan jagen, want dan maak ik het probleem nog erger. Jammer dat ze nog steeds niet begrijpt dat het geen gevaar betekent.Steven (de dierenarts) kon geen breuken, zwellingen of andere nare dingen voelen. Alles zit nog vast op zijn plaats. Je zag wel aan haar hielen dat ze niet meer op de linkerkant steunt. Normaal heeft ze eelt op beide hielen en nu alleen rechts nog.
Wellicht een verstuiking/verrekking. Helaas kan dat nogal lang aanslepen bij konijntjes. Voorlopig behandelplan: relatieve rust, wel huppelen, niet springen of rennen. En een week loxicom (lage dosis) geven, dan enkele dagen halveren en dan stoppen. Dat wordt nog wat... ze haat medicijnen en rent dan altijd weg. Iets was ze nu net niet meer mag doen.Haar kooi heb ik voorlopig zo aangepast.
Gelukkig kan ik goed nieuws plaatsen, want haar pootje lijkt genezen te zijn. Geen idee wat het geweest is, maar de pijnstilling, relatieve rust en kleine aanpassingen aan de kooi hebben geholpen.
Ik heb 5 dagen de normale dosis pijnstilling gegeven, dan 2,5 dag gehalveerd en 2 dagen nogmaals gehalveerd tot ze maar 0.1 ml meer kreeg.
En tot nu toe blijft alles goed gaan. Ze rent weer, springt weer, hangt weer de deugniet uit... Kortom, ik ben zooooo blij en opgelucht!Dit is een filmpje van dag 4 (!) van de pijnstilling. En zo doet ze nog steeds.
Zoals gewoonlijk liet ik haar 's morgens even buiten in het donker, voor haar ontbijt. Toen is ze geschrokken van een geluid bij de buren en ze kwam met een rotvaart naar binnen gespurt. Namiddag merkte ik dat ze haar linker oogje half dichtkneep. Een dag later was dat nog steeds zo dus ik haalde Trafloxal oogzalf bij de dierenarts. Deze zalf krulde echter op en ik mocht terug om Clinagel vet te halen. Dat gebruikte ik 3x per dag. Indy vindt al dat gefrunnik en die handelingen niet leuk en omdat het er na 6 dagen beter uitzag, besloot ik te stoppen.
Na een dag kneep ze het oogje echter weer half dicht, dus op Halloween naar de dierenarts voor een fluo testje en helaas, er is een gaatje in haar oogje. Minuscuul klein, Steven denkt dat het groter geweest is, maar dat de Clinagel het al gedeeltelijk heeft opgelost. Toch raadde hij mij Chlooramfenicol met vit. A aan omdat deze vitamine het hoornvlies helpt te herstellen. 4 jaar geleden reageerde ze echter allergisch op Cavasan en daarom zag ik er tegenop. Maar ik liet me overtuigen. Helaas, weer dezelfde reactie: een half uur blijven krabben nadat ik de zalf heb ingedaan, oogwit dat rood werd, gooien met haar eten, naar mij meppen. Ik heb het anderhalve dag geprobeerd en ben dan - in overleg met de dierenarts - weer overgeschakeld naar Clinagel Vet.
De overduidelijke beterschap van een week geleden blijft nu uit. Het oogje is wisselend. Het ene moment zie je niets en staat het gewoon normaal open, het andere moment knijpt ze het weer half dicht. Onderstaande foto's zijn allemaal op dezelfde dag genomen. Op dinsdag 12/11 heb ik een afspraak voor een nieuwe fluo test en controle bij Chloé omdat ze gespecialiseerd is in ogen.
Update 12 november 2019
Het is blijkbaar erger geworden en dat had ik niet verwacht :(. De vorige DA (Steven) zag alleen een puntje/gaatje. Dat is er nog steeds, maar nu is er een waas/wolkje bij gekomen zei Chloé. En het ergste is: ik krijg geen antwoord op mijn vraag wat het kan zijn. Enkel dat het oppervlakkig is. En ik zie zelf dat het haar zicht niet belemmert, gelukkig! Ze springt nog vlot op de zetel en van zetel naar zetel. Verder gaat het nog altijd zoals vorige week, soms open, soms half dicht. Ik heb nu vitaminedruppels bijgekregen die de cornea (hoornvlies) moeten helpen herstellen, Twelve.
Woensdag 20/11 moet ik alweer terug en als het dan nog niet beter is, moet ik naar een echte oogarts. Gelukkig komt daar ook eentje in de praktijk, maar ik hoop dat het zo ver niet hoeft te komen. Want Indy telkens vangen en vervoeren, geeft een hoop stress wat resulteerde in 2 gasaanvallen tot nu toe.
Update 24 november 2019
Op 20/11 moest ik terug. Mijn shock was groot toen Chloé zei dat het probleem erger was geworden. Ik snap het niet, de klachten bleven thans nagenoeg dezelfde of werden net ietsje beter.
Het oorspronkelijke puntje en wolkje licht nu niet meer op maar de randen errond wel. Ze denkt dat het een ulcer (zweer) is en die kunnen hardnekkig zijn.
Daarom heeft ze haar oogje verdoofd met druppels en vervolgens met een swabje over de "wonde" op haar oogje gewreven. Hiermee heeft ze het letsel bewust groter gemaakt in de hoop het zo te activeren en sneller te laten herstellen. In 50% van de gevallen helpt het. Als het niet helpt, wordt het een diamantboor en ik hoop écht niet dat dit onder narcose moet :(.
Ik blijf het knagende gevoel houden dat die zweer door de chlooramfenicol zalf komt. Ik wist dat ze die niet kon verdragen en heb me toch laten ompraten door de DA omdat vit A goed is voor de cornea. Ook op facebook raadde iedereen mij dit aan. Maar ze bleef wel een half uur krabben nadat ik die oogzalf indeed en ik vermoed dat ze daarmee zelf meer letsel heeft toegebracht. Bewijzen kan ik dit uiteraard niet.
Op de avond van de behandeling zag het er zo uit en die nacht was Indy heel onrustig.
De volgende dag wilde ze niet meer echt spelen of goed eten. Ik belde meteen naar Chloé en ik mocht pijnstiller geven, dit doe ik nu al 4 dagen (2x per dag de lage dosis) en sindsdien gaat het wel beter. Niet alleen met haar eet- en speellust, maar ook het oogje zelf staat wat meer open, zeker bij activiteit.
Chloé had gezegd dat er na 3 à 4 dagen beterschap moest optreden. Ik weet echter niet in welke mate dus morgen stuur ik onderstaande foto's even door om ze te bespreken.Dag 3 na de behandeling
Helaas wordt het donderdag toch een bezoek aan een echte oogarts voor dieren vrees ik. Arme Indy, mijn stressgevoelig meisje zo lang in de auto (30 minuten). Ik woon op 2 minuten van mijn DA dus zo lange autoritten is ze niet gewend en die korte vindt ze al verschrikkelijk. Jammer genoeg is Indy de enige consultatie in Bilzen en voor 1 patiënt komt de oogarts niet.
Op dag 4 gaat het eigenlijk zoals voorheen: wisselend. Bij activiteit (snuffelen, eten, spelen) staat het oogje helemaal open. In rust sluit ze het half.
Update 28 november 2019
Op donderdag vertrokken we richting Genk, naar oogarts Els De Jaeger. Zij heeft een praktijk in Olen maar komt 2x per maand op consultatie bij DAC Avanti. De hele weg er naar toe heeft Indy gebibberd. Daar aangekomen moest ze op tafel en heeft de oogarts een "bunny burrito" van haar gemaakt. Onderzoek heeft 45 minuten geduurd, al bibberend ocharme. Zodra ze eindelijk terug in haar bakje mocht, kwam er een grote plas uit (op het kussen) en heeft ze de hele terugweg bibberend in haar urine gezeten :(.
Diagnose: het is geen echte zweer, maar eerder een oppervlakkige irritatie van het hoornvlies. Het vlies zat nog goed vast, gelukkig. Oogdrukmeting was ook goed. Het enige wat flink afweek, was haar tranenfilm. Aan de rechterkant trouwens ook, m.a.w. haar ogen zijn te droog en dat kan een branderig gevoel geven. En dat weet ik zelf maar al te goed want ik moet ook om de paar uren kunsttranen indoen. Dat moet ik nu ook bij Indy doen (Hylocomod). En verder doen met Twelve oogdruppels om de cornea te herstellen en versterken. Wel stoppen met antibiotica zalf omdat dit het herstel net tegenhoudt. Het heeft 2 weken nodig om te genezen. Het oog kleurde wel bijna helemaal groen op met de fluo test nu. Het lijkt almaar erger te worden, maar dat komt door de laatste behandeling die Chloé heeft gegeven. Hopelijk kan mijn eigen DA met een fluotestje beterschap zien binnen 2 weken. Zo niet, moet ik toch weer terug naar de oogarts.
Maar voorlopig ben ik gerustgesteld. En tot mijn zéér grote verbazing ging Indy meteen eten toen we thuis kwamen. Flink en stoer meisje :).
Update 9 december 2019
De grote vlek in Indy's oogje is volledig weg! Maar (er is altijd een maar...) nu is er een wolkje te zien in de andere hoek van het oog. Geen idee waarom het zich zo verplaatst maar Chloé verzekert me dat het héél oppervlakkig is. De traanproductie was nu 10 en 11 mm ipv 4 en 5, een stuk beter dan vorige keer. Bij konijntjes moet het tussen 10 en 12 mm zijn, dus nu is het normaal. Chloé heeft overlegd met de oogarts en zij adviseerde om de therapie nog een maand aan te houden. Gelukkig is controle bij haar niet direct nodig. Ze vraagt om begin volgend jaar nog eens bij Chloé opnieuw te meten en op te volgen. Dan zouden alle klachten weg moeten zijn en kan ik proberen af te bouwen indien mogelijk.
Jammer genoeg lijkt ze toch last te hebben van stress, want ook nu en na het bezoek aan de oogarts kreeg ze enkele gasaanvallen. Tot nu toe krijg ik ze gelukkig vlug onder controle.
Update 3 januari 2020
Soms lukt het me niet om 4x per dag kunsttranen in te doen, meestal door het feit dat zij op bepaalde tijdstippen onbereikbaar ligt (in een huis, tunnel e.d.). Het valt me op dat het daarna meestal terug slechter gaat en dat ze dan opnieuw met haar oogje knijpt. Af en toe haal ik er ook een slijmpropje uit (zie foto), maar ik denk dat het druppels zijn die 'samenkoeken'.
Ik schreef vorige keer al dat ik dacht dat dit een chronisch probleem zou worden en ik denk dat ik gelijk zal krijgen.
Afgelopen vrijdag ben ik opnieuw op controle geweest. Het goede nieuws is: alle vlekken zijn verdwenen op haar hoornvlies! Het minder goede nieuws: haar traanproductie was maar 7 terwijl de waarde tussen 10 en 12 moet liggen. Rechts was hij 11.
Daarna deed Chloé (de dierenarts) de fluo test om te kijken of er nog vlekjes waren. En het oogje was helemaal schoon, behalve... op de plek waar juist tevoren het zachte (!) papiertje had gezeten om het traanvocht te meten. Op die plek kleurde het lichtjes op en was er dus lichte schade/irritatie.
Ze zei dat haar oogje wel érg gevoelig is als ze zo snel reageert. Stel je voor wat er gebeurt met een serieus letsel (zoals toen ze ergens tegenaan liep) of een strootje in haar oog.
Dat oogje is blijkbaar altijd gevoelig geweest, want de eerste 2 keren dat ik haar liet inenten, kreeg ze een traanoogje.
Chloé gaat nu overleggen met de oogarts of het aangeraden is om op te starten met druppels of zalf die de traanproductie moeten stimuleren. Deze helpen alleen als het een auto immuunaandoening is. Hoe beestjes op hun baasjes kunnen lijken... Wel héél prijzig die druppels/zalf, maar ik hoef ze maar 2x per dag in te doen, dus voor Indy ook wel minder vervelend.
Nu is het dus afwachten wat de oogarts zegt en dan wellicht binnen een maand opnieuw op controle.
Update 20 januari 2020
Afgelopen week heeft Indy weer 2 gasaanvallen gehad, waarvan 1 vrij zware die een uur duurde. Daarna heb ik nog 2 dagen behandeld en toen ik stopte met medicijnen kreeg ze opnieuw kramp. Arm meisje :(.
Maar vandaag besloot ik om de cyclosporine druppels te proberen omdat de oogarts ze toch had aangeraden. Ik had een voorgevoel dat het niet goed zou gaan, ik weet niet waarom.
Maar zodra ik een druppel indeed, begon Indy meteen heftig te krabben, vreemd met haar hoofdje te trekken en haar snoet te wassen. Dit allemaal wel een kwartier aan een stuk. Dezelfde reactie als op de chlooramfenicol zalf. Dat wordt dus niks, dit ga ik haar niet aandoen. Normaal probeer ik alle medicijnen zelf uit, maar deze durf ik toch echt niet aan, omdat mijn ogen al zo slecht zijn en ik bang ben om nog meer schade aan te richten.Toevallig had ik het met mijn eigen oogarts over kunsttranen en ze zei dat die ook in gel-vorm bestonden voor erge gevallen. Ze werken langer en geven meer verlichting. Ik besloot de Hylo Gel te proberen, eerst bij mezelf getest. Mijn zicht bleef wat wazig gedurende 10 à 15 minuten, maar dat lijkt me logisch.
Even later bij Indy geprobeerd en bij haar zie je het verschil tussen een gewone druppel en deze gel druppel. Deze druppel loopt niet meteen over de oogbol, maar "plakt" meer en ik verspreid ze over haar oogje door zachtjes over haar gesloten ooglid te wrijven. Ze verdraagt ze goed en ik hoop dat ze mettertijd minder druppels per dag zal nodig hebben.Update 25 februari 2020
Na mijn vorige update begon Indy's oogje warempel te tranen. Dus ik besloot af te bouwen van 4 naar 3 gel-druppels per dag. Dat ging een aantal dagen goed en toen begon het oogje weer te tranen. Nogmaals afgebouwd naar 2 per dag en dat bleef goed gaan. Ook de gasaanvallen lijken eindelijk achterwege te blijven. Vandaag zijn we op controle geweest en heb ik meteen haar nageltjes weer laten knippen. Haar oogje is helemaal genezen, op het littekentje na natuurlijk. Maar daar zou ze geen last van mogen ondervinden. Ik heb zelf ook littekens op mijn hoornvlies en buiten een puntje dat mijn gezichtsveld volgt, heb ik er ook geen last van. Haar vochtmeting was ook prima, 10 links en 9 rechts. Dus ik moet nu gewoon blijven verder doen met 2x hylo-gel per dag en dat vinden we allebei geen probleem :).
Gestopt met eten en diarree (10/08/20)
Gezien deze ziekte fataal is afgelopen, plaats ik geen verslag :(.
